Kurier filmowy

Po dłuższej przerwie Akademickie Centrum Filmowe ( ostatnio Kino ACF DWORCOWE) zaprasza Państwa

na mini Festiwal, pt. „Przystanek Rumuńskiego Kina”

Festiwal odbywa się w czterech miastach Polski (Warszawa, Wrocław, Poznań, Kraków),

W ramach Festiwalu chcielibyśmy pokazać najnowsze (2010r.) rumuńskie filmy

A oto szczegółowy plan projekcji:

Sobota, 18 czerwca
19.40 Jak chcę gwizdać, to gwiżdżę, reż. Florin Şerban (94 min.)

Niedziela, 19 czerwca
17.00 Morgen, reż. Marian Crişan (100 min.)
19.00 Honorowy medal, reż. Peter Călin Netzer (104 min.)

Poniedziałek, 20 czerwca
17.00 Autobiografia Nicolae Ceauşescu, reż. Andrei Ujică (180 min.)
20.15 Kapitalizm - nasz tajemniczy przepis, reż. Alexandru Solomon (80 min.)

Wtorek, 21 czerwca
17.00 Aurora, reż. Cristi Puiu (183 min.)
20.15 Wesele w Besarabii, reż. Napoleon Helmis (90 min.)

Środa, 22 czerwca
18.00 Karawana kinematograficzna, reż. Titus Muntean (100 min.)
20:00 Wtorek po Świętach, reż. Radu Muntean (99 min.)

Bilety: WSTĘP WOLNY
Festiwal organizowany przez Rumuński Instytut Kultury w Warszawie i Akademickie Centrum Filmowe we Wrocławiu

przy współpracy z

Młodzieżowym Domem Kultury im. Mikołaja Kopernika
50-007 Wrocław, ul. H. Kołłątaja 20,
gdzie odbędą się wszystkie projekcje.

Bilety i karnety do nabycia na 30 minut przed rozpoczęciem seansów przed salą projekcyjną.

KRÓTKIE OPISY FILMÓW:

Jak chcę gwizdać, to gwiżdżę,
reż. Florin Şerban, Rumunia/Szwecja, 2010, 94 min.
Silviu za pięć dni wyjdzie z poprawczaka. Jednak te pięć dni zaczyna wydawać się wiecznością, gdy po długiej nieobecności w domu zjawia się matka, by zabrać młodszego brata Silviu. Film był kandydatem Rumunii w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny do Oscara. Film zostanie pokazany na tegorocznym Festiwalu Filmu Polskiego w Gdyni.

----------------------------------
Wtorek po Świętach,
reż. Radu Muntean, Rumunia/Mołdawia/Luksemburg 2010, 99 min.
Paul Hanganu ożenił się z Adrianą dziesięć lat temu. Mają ośmioletnią córkę, Marę. Od kilku miesięcy ma romans z dentystką o imieniu Raluca. Paul z trudem dzieli czas pomiędzy Ralucę, przedświąteczne zakupy i rodzinę. Postanawia więc zabrać córkę do dentystki, tuż przed Bożym Narodzeniem…

-------------------------------------
Morgen,
reż. Marian Crişan, Rumunia/Francja/Węgry, 2010, 100 min.
Czterdziestolatek Nelu pracuje jako ochroniarz w supermarkecie w Saloncie, małym miasteczku na granicy rumuńsko-węgierskiej. Dzień za dniem mijają tak samo – wędkowanie o świcie, praca, potem w domu z żoną. Pewnego dnia Nelu wyłowi z rzeki coś innego – Turka próbującego przekroczyć granicę

=====================================
Autobiografia Nicolae Ceauşescu,
reż. Andrei Ujică, Rumunia/Niemcy, 2010, 180 min., dokument
W jaki sposób wyglądałoby życie najbardziej ekscentrycznego dyktatora Europy Wschodniej, opowiedziane przez niego samego? Andrei Ujică, ceniony autor dokumentów, wykorzystał niepublikowane materiały filmowe, aby przedstawić wzlot i upadek „Geniusza Karpat"

---------------------------------------
Medal honorowy,
reż. Peter Călin Netzer, Rumunia, 2010, 104 min.
Pewnego dnia Ion, 75 letni Rumun, niezapowiedzianie otrzymuje Medal Honorowy, za jakieś „heroiczne” działania w czasach II Wojny Światowej, które ledwie pamięta. Medal zmusza Ion’a do przemyślenia całego swojego życia. Może nie był cały czas nieudacznikiem. Może jego życie miało sens. Może coś znaczy dla swojej rodziny

-----------------------------------------
Kino obwoźne,
reż. Titus Muntean, Rumunia/Niemcy, 2009, 100 min.
We wczesnych latach 60-tych obwoźne kino odwiedza odległą siedmiogrodzką wioskę, aby pokazać film propagandowy. To pierwsze zadanie młodego członka partii, Tavi’ego, który stara się ze wszystkich sił, aby zakończyło się ono sukcesem. Wszystko jednak jest przeciw jego zamiarom...

------------------------------------------
Kapitalizm – nasza ulepszona formuła,
reż. Alexandru Solomon, Rumunia/Francja/Belgia, 2010, 80 min., dokument
Opisuje drogę od komunizmu ze szpetną twarzą do prawdziwej demokracji rynkowej. A któż lepiej niż zwycięzcy wie, jak wyglądała ta droga? Film przedstawia sylwetki najbogatszych ludzi w Rumunii i próbuje wyjaśnić, co popchnęło ich do tej walki.

-------------------------------------------
Wesele w Besarabii,
reż. Napoleon Helmis, Rumunia/Mołdawia/Luksemburg, 2010, 90 min. Młoda para musi zorganizować jednak wesele w Besarabii, żeby zgromadzić pieniądze na zaliczkę na mieszkanie. Okazuje się jednak, że wesele jest świetną okazją do rywalizacji pomiędzy krewnymi młodych, a napięcie rośnie również z powodu różnic w zwyczajach weselnych. Film był kandydatem Mołdawii w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny do Oscara

==============================================
Aurora,
reż. Cristi Puiu, Rumunia/Francja/Szwajcaria/Niemcy, 2010, 181 min.
Mieszkanie w bloku – w kuchni kobieta i mężczyzna rozmawiają o babci Czerwonego Kapturka. Porzucone przyczepy na podwórku. Miasto, przez które przechodzi mężczyzna z dwiema iglicami do broni. Ma na imię Viorel i 42 lata. Przechodzi przez miasto, z jednego końca na drugi, w sobie tylko znanym celu

------------------------------------------------

Przepraszając za tak długie milczenie zapraszam wszystkich NASZYCH KOCHANYCH WIDZÓW na ucztę dobrego kina

Piotr Weiss

Pomimo braku kina i innych przeciwności losu... nie giniemy z firmamentu filmowego Wrocławia.

Po czerwcowej kolejnej edycji Festiwalu ETUIDA & ANIMA zorganizowanego w Galerii ENTROPIA,

zapraszamy naszych wiernych Kinomanów na Festiwal INTERSCENARIO do WWFF gdzie obsługujemy projekcje filmowe.

- SHTETL Filmowa saga stosunków polsko- żydowskich w małym mieście Brańsk koło Białegostoku. Bohater filmu, miejscowy nauczyciel próbuje odkłamać ten temat, demaskując antysemityzm i opracowując historię Żydów w Brańsku. Pod koniec filmu bohater nie wytrzymuje napięcia wywołanego reakcją części miejscowej ludności, która nie akceptuje jego wysiłków (po projekcji spotkanie z Autorem)

Wita Państwa z nad Lazurowego Wybrzeża Piotr Weiss. Atmosfera tegorocznego 61 Festiwfalu Filmowego w Cannes jest wyjątkowa i obfitująca w niespodzianki. Zapowiadany na otwarcie film S. Spielberga „Indiana Jones and the Kingom of the crystal skull” znalazł się w festiwalowej sekcji Hors Compétetition – czyli selekcja oficjalna, ale poza konkursem. Powód: nieznany – możemy tylko przypuszczać, że nie chciano pokazywać tak komercyjnego tytułu wcześniej niż 4 dni przed światową premierą, bo projekcja, owszem odbędzie się, ale dopiero w sobotę 18 maja. Natomiast ewenementem jest , że film otwierający tegoroczny festiwal bierze udział w konkursie głównym. Bowiem od wielu lat nie zdarzało się żeby film otwierający festiwal brał udział w konkursie. BLINDNESS na podstawie znanej powieści noblisty Jose Saramago „Miasto Ślepców” w reżyserii znanego z polskich ekranów „Miasta Boga” – Fernando Meirelles’a , uroczyście otworzył festiwal. Ten wstrząsający obraz, traktuje o najniższych instynktach ludzkich, które ujawniają się w ekstremalnych sytuacjach. No cóż, filmów o podobnej tematyce było już wiele. Autorowi, niestety nie udało się oddać w pełni poruszającej treści książki. Jednakże zdjęcia w tym filmie fantastyczne zmontowane przez Daniela Rezende, w pełni współgrają z atmosferą obrazu. Świetna kreacja Julianne Moore plasuje ten obraz na poziomie dramatu psychologicznego z najwyższej półki. Ceremonia otwarcia była jak zwykle olśniewająca i zgromadziła ok. 20 tys. widzów. Na słynnych czerwonych schodach powitał nas Prezydent Festiwalu Gelles Jacob. Ceremonię poprowadził Eduard Bert (*), który w bardzo dowcipny i mało hollywodzki sposób dokonał prezentacji jurorów. Przewodniczący Jury Sean Peen wygłosił zdumiewająco krótką mowę, która oddała charakter tego znanego aktora . Ciekawostka: w otwarciu festiwalu wzięli udział znani indyjscy aktorzy: Aishwarya i Abishek Bachchan. Jutro jedyny akcent polski festiwalu – projekcja filmu CZTERY NOCE Z ANNĄ Jerzego Skolimowskiego – jakie będzie przyjęcie ???. Relacja wkrótce.

Festiwal w pełnej krasie - filmy z całego świata, 4 tysiące dziennikarzy, 30 tysięcy akredytowanych uczestników reprezentujących całe spektrum przemysłu filmowego. W tej calej masie wydarzeń, jak malutki rodzynek znalazł się jedyny akcent polski na tegorocznym festiwalu - " Cztery noce z Anną' - Jerzego Skolimowskiego. Gazety festiwalowe poświęciły sporo miejsca naszemu twórcy, mowa jest o jego powrocie na ekrany po kilkunastu latach nieobecności. Film jest prezentowany w sekcji 15- stki realizatorów, która w tym roku obchodzi 40-sto lecie istnienia, i cieszył sięogromnym zainteresowaniem - obydwa seanse: o 11.00 (pokaz prasowy) i o 19.30 (OFICJALNY) oblegały tłumy widzów. W tym na 19.30 uczestniczyła gwiazda światowego kina Dunaway Faye. Natomiast w konkursie głównym, od paru lat stało się tradycją, że prezentowane są filmy animowane (w ubiegłych latach: SHREK, SKOK PRZEZ PŁOT, KIRIKU) np: w ubiegłym roku: PERSEPOLIS ( nota bene: reżyserka jest członkiem Jury tegorocznego festiwalu). A wczoraj "WALZ WITH BASHIR" - film traktujący o konflikcie palestyńsko-izralelskim na początku lat 80 - tych, oraz "KUNG FU PANDA" Śliczniutka panda chciała zostać mistrzem sztuki walki Kung Fu (choć była zbyt puszysta). Atrakcją tego pokazu był udział aktorów użyczających głosów postaciom.: DUSTIN HOFFMAN I ANGELINA JOLIE. Przed wejściem na czerwony dywan ustawiło się tysiące fotoreporterów, by sfotografować śliczną maskotkę pandy - gabarytów co najmniej czlowieka wzrostu 180 cm. Ale to nie koniec atrakcji. Podczas wejścia Angeliny Jolie po czerwonych schodach zdarzyła się niespodzianka. Otóż do ekipy dołączył niespodziewanie Bratt Pitt - mąż swojej żony, która zbiegła ze schodów, by jako przykładna żona kroczyć wraz z mężem do wejścia na salę (Grande Theatre Lumierre). Dziś czeka na festiwalowych widzów kolejna uczta filmowa, m.in. UN CONTE DE NOEL z gwiazdorską obsadą (m.in. Catherine Deneuve, Chiara Mastroianni) – o czym opowiem w następnej relacji.

Kino "ACF DWORCOWE" posiada 130 miejsc w wygodnych fotelach. Sala klimatyzowana. Trwają właśnie prace przy wyposażeniu kina w nowoczesną aparaturę projekcyjną i dźwiękową. To kameralne kino powstało w 1948 roku i jest jednym z najstarszych kin działających we Wrocławiu po II Wojnie Światowej. Planujemy prezentować naszym Widzom repertuar w formie niezmienionej dla Akademickiego Centrum Filmowego. Seanse wstępnie planujemy na następujące godziny: 10.00; 12.00; 14.00; 16.00; 18.00; 20.00; 22.00; 24.00 (oczywiście to tylko przykładowe godziny, które mogą się róznić +/- 15 do 30 minut w zależności od czasu trwania poszczególnych filmów). Pierwsze seanse planujemy od piątku 06 czerwca. Planowany repertuar znajdziecie Państwo tutaj.

Dorocznym zwyczajem Akademickie Centrum Filmowe Kino ATOM organizuje SYLWESTROWY MARATON FILMOWY.

Tradycją jest prezentacja co najmniej jednego filmu przedpremierowo (w tym roku trzech) i wspólna zabawa tematyczna.

PROGRAM:

Sylwester Filmowy w kinie ATOM

31.XII.2007 / 01.I.2008

w programie:
19.15 przywitanie - coś dla ciała i ucha

20.00 "PERSEPOLIS"
przedpremierowy pokaz filmu reż.: Vincent Paronnaud, Marjane Satrapi, FR 99 min.

21.40 Francja na wesoło
(konkursy i zabawy)

22.00 "KARMEL"
przedpremierowy pokaz filmu reż.: Nadine Labaki , FR 95 min.

23.45 Francja na wesoło
(konkursy i zabawy)

00.00 powitanie Nowego Roku
(lampka szampana, tańce, muzyka, przekąski zimne i gorące)

01.45 „ONCE”
przedpremierowy pokaz filmu reż.: John Carney,Irlandia 85 min.

BILETY:
REZERWACJE: Kasa przyjmuje rezerwacje telefoniczne 071/347 14 65 i e-mail (kino@acf.pl)

UWAGA: Rezerwacje nie wykupione do dnia 27.12.2007 tracą ważność.

Przedsprzedaż biletów od dnia 03.XII.2007. CENY w przedsprzedaży: 1 osoba 90zł; para 150zł (do dnia 29.12.2007 do godz.21.00)

CENY w dniach 30 i 31.12.07: 1 osoba 100zł; para 180zł (31.12.2007 kasa czynna od godz. 15.00 - 17.00)

UWAGA Ilość miejsc ograniczona!!!

Prosimy o przybycie w szampańskim nastroju...
Mile widziane elementy stroju charakterystyczne dla Francji - np: trójkolorowa barwa
ubioru. Prosimy o przygotowanie się z zakresu wiedzy o filmie francuskimi używanie w trakcie imprezy choć kilku słów lub zwrotów w języku francuskim.

W cenie zawarte: projekcje filmów, konkursy z nagrodami i wspólna zabawa; poczęstunek: COŚ na dobry początek :) , lampka szampana, jedna gorąca potrawa, przekąski, pieczywo, słodycze, soki, kawa i herbata....
ILOŚĆ MIEJSC OGRANICZONA

Opisy filmów:

PERSEPOLIS w kinach od 25 stycznia 2008
Francja 2007, 99 min. Reżyseria i scenariusz: Vincent Paronnaud, Marjane Satrapi Obsada - głosy: Catherine Deneuve (Matka), Danielle Darrieux (Babka), Simon Abkarian (ojciec), Chiara Mastroianni (Marjane)
Nagroda Jury Cannes 2007

Ten film trafi do każdego, od Baltimore do Pekinu, kto kiedykolwiek miał rodzinę, władzę polityczną nad sobą i aspirował do osobistego szczęścia
„Variety”

Persepolis to historia o dojrzewaniu w Teheranie, w czasach wybuchu rewolucji islamskiej. Dziewięcioletnia Marjane wychowana w nieco zwariowanej, inteligenckiej rodzinie marzy o zostaniu prorokinią. Poznajemy ją (a wraz z nią Iran), gdy fundamentaliści przejmują władzę, zmuszając kobiety do noszenia chust, a mężczyzn do zapuszczania brody. Obserwujemy jej inteligentną grę ze „stróżami moralności”, odkrywanie zakazanego punku, Abby i Iron Maiden. Kiedy nasilają się prześladowania i wojna Iran-Irak nabiera gwałtowności, Marjane zostaje wysłana przez troskliwych rodziców do szkoły w Austrii.

KARMEL w kinach od 4 stycznia 2008

Francja 2007, 95 min. Reżyseria i scenariusz: Nadine Labaki Obsada: Nadine Labaki, Yasmine Al. Masri, Joanna Moikarzel, Gisele Aouad, Adel Karam, Sikam Haddad, AzizacSemaan, Fatme Safa, Dimitri Stancofski, Fadia Stella, Ismail Antar

Karmel przypomina najlepsze dokonania Pedro Almodóvara. Od hiszpańskiego mistrza młoda libańska reżyserka, Nadine Labaki, przejęła umiejętność pokazywania barwnego świata kobiecych relacji. Kobiety najlepiej obserwować w miejscach, gdzie czują się najbardziej swobodnie. Są wtedy skore do najintymniejszych zwierzeń. Wiedząc o tym, Nadine Labaki stworzyła czarujący film o pięciu zaprzyjaźnionych kobietach w różnym wieku, które zawsze spotykają się w salonie piękności w centrum Bejrutu. Barwny świat pełnokrwistych kobiecych postaci odsłaniających swoje sekrety przykuwa uwagę i fascynuje. Jest w nim oczywiście miejsce na pogawędki o seksie i problemach z mężczyznami, ale także na osobiste rozmowy o religii, niełatwych relacjach z bliskimi, poważnych problemach. Kobiety potrafią się wspierać i pomagają sobie w najtrudniejszych sytuacjach – na tym polega ich siła.

ONCE w kinach od 28 marca 2008
Irlandia 2007, 85 min. Reżyseria i scenariusz: John Carney
Obsada: Alaistair Foley, Catherine Hansard, Glen Hansard, Kate Haugh, Senan Haugh, Darren Healy, Gerard Hendrick, Bill Hodnett, Markéta Irglová, Danuse Ktrestova, Pat McGrath, Sean Miller, Geoff Minogue, Leslie Murphy, Wiltold Owski, Marcella Plunkett, Praghosa, Pete Short, Krzysztos Tiotka, Hugh Walsh, Mal Whyte

Urokliwy, skromny film, przepełniony irlandzkim klimatem, muzyką i wietrzną pogodą. W niewymuszony i naturalny sposób opowiada historię dwójki outsiderów, próbujących znaleźć swoje miejsce w życiu. Dwoje nieco samotnych i opuszczonych ludzi, zagubionych na ulicach gwarnego Dublina. On jest ulicznym grajkiem, marzącym o nagraniu płyty z własnymi piosenkami. Dorabia naprawiając zepsute odkurzacze w sklepie ojca. Właśnie porzuciła go dziewczyna i nie może sobie z tym poradzić. Ona jest emigrantką z Czech, próbującą w Dublinie odmienić swoje życie. Ma kłopoty finansowe i zarabia na życie sprzątając domy i sprzedając na ulicy róże, jednocześnie tęskni za grą na pianinie, na które nie może sobie pozwolić. Ma również zepsuty odkurzacz… Ich przypadkowe spotkanie na dublińskiej Grafton Street odmieni życie obojga. Odkryją, że dzielą pasję do muzyki i talent. W ciągu jednego, pełnego wydarzeń tygodnia, zainspirują się nawzajem do spełniania swoich marzeń. Zdecydują się na nagranie płyty, inaczej spojrzą na swoje życie, odnajdą stracone uczucia.

Reżyser John Carney, wcześniej członek zespołu The Frames, z wyczuciem muzyka połączył nostalgiczną i delikatną muzykę z klimatem historii o spotkaniu i rodzącym się uczuciu. Za pośrednictwem piosenek opowiada prostą i piękną historię miłosną. „Chciałem aby mój film stał się swoistym wizualnym albumem”. Once można traktować jako musical, jednak nie do końca mieści się w tym schemacie. Główne postaci grane są przez rzeczywistych muzyków: Glena Hansarda z irlandzkiej grupy The Frames – jeden z ulubionych zespołów Bono z U2 oraz Markétę Irglovą, czeską pieśniarkę folkową. Muzycy poznali się podczas występów The Frames w Pradze. Pomimo iż, a może właśnie dlatego, że główne role nie są odgrywane przez profesjonalnych aktorów film zyskuje na naturalności i wiarygodności. Once był pokazywany na tegorocznym Festiwalu Filmowym w Sundance, gdzie został wyróżniony nagrodą publiczności, a po pokazie widzowie zgotowali mu standing ovation.
powrót

Abdelkrim, pseudonim Krimo, 15 lat, mieszka w blokowisku na przedmieściach Paryża. Wraz z rodzicami (matka pracuje w supermarkecie, ojciec jest w więzieniu) marzy o morskiej podróży na koniec świata. Tymczasem jednak chłopiec włóczy się po dzielnicy w towarzystwie najlepszego przyjaciela Erika i całej „bandy” kumpli. Jest wiosna. Krimo zakochuje się w koleżance z klasy, Lydii. Z jej inicjatywy licealiści przygotowują do wystawienia na zakończenie roku sztukę Marivaux „Igraszki trafu i miłości”. Krimo pragnie dołączyć do trupy teatralnej, by wyznać wybrance serca miłość posiłkując się tekstem Marivaux.
Pokazując życie pomiędzy szkołą, instytucją społeczno-kulturalną a zakamarkami blokowiska, reżyser Abdellatif Kechiche konstruuje portret dzisiejszych nastolatków. Okres dojrzewania wypełniony wątpliwościami, marzeniami i niepewnością. Kechiche unika stereotypów, nie piętnuje przedmieść, przeciwnie, stara się ukazać życie jak najbardziej codzienne w zwykłym osiedlu. Nie skupia się na wizualnej stronie dzielnicy. Interesuje go przede wszystkim witalność „dzielnic ludowych” – jak je nazywa. Widza zachęca do przyjrzenia się nastolatkom, które zupełnie nie wiedzą, co począć z uczuciami, jak reagować na ich nagły wybuch.
Rreżyser Abdellatif Kechiche (znany z filmu: „Wina Woltera”) świetnie wykorzystuje możliwości filmowego medium. Posługując się częstymi zbliżeniami, sprawia, że widz jest bardzo blisko bohaterów. Praca kamery i faktura cyfrowego obrazu nadają filmowi cechy dokumentu, co wzmacnia jeszcze wrażenie autentyczności.
Abdellatif Kechiche
Zanim zainteresuje się reżyserią filmową, Abdellatif Kechiche debiutuje na scenie jako aktor. Jednocześnie pisze scenariusze. Udaje mu się zainteresować producenta filmowego Jean-François Lepetit historią „La Faute a Voltaire” / „Wina Woltera”, o młodym Tunezyjczyku, który przyjeżdża do Paryża i zakochuje się w dziewczynie wyrzuconej na margines społeczny. Film wchodzi na ekrany w 2000 r., na Festiwalu w Wenecji zdobywa nagrodę dla najlepszego debiutu filmowego. W 2003 roku, praktycznie już bez żadnego wsparcia, Kechiche przystępuje do realizacji drugiego filmu „Unik”. Scenariusz do tego filmu przeleżał 13 lat w szufladzie. Na „Unik” posypał się grad nagród, m.in. Cesary dla najlepszego filmu i za reżyserię oraz liczne nagrody na festiwalach we Francji i zagranicą (m.in. w Stambule, Sztokholmie i w Buenos Aires).
2004, komediodramat francuski, zdobywca czterech Cezarów
czas trwania: 117 min
reżyseria: Abdellatif Kechiche
występują: Osman Elkharraz, Sarah Forestier, Sabrina Ouazani

W tej edycji pragniemy przypomnieć sylwetkę wybitnego czeskiego aktora znanego u nas głównie z roli <<Dzielnego Wojaka Szwejka>>

BIOGRAFIA
Rudolf Hrušínský (prawdziwe nazwisko Rudolf Bohm) urodził się 17 października 1920 roku w mieście Nový Etynk (dziś Nová Včelnice). Czeski aktor i reżyser. Pochodził ze starego aktorskiego rodu Červíčków
i Budínských. Rodzice Hrušínskiego (Hermina Červíčková i Rudolf Bohm) także byli aktorami.
Będąc głową rodziny kontynuował tradycje aktorskie, podobnie jego synowie Rudolf i Jan. Hrušínský przeszedł trzema ewolucyjnymi etapami swojego życia.
Pierwszy obejmuje jego działalność w przedwojennym teatrze. Spotkanie z reżyserem E.F. Burianem uważał za jeden z decydujących etapów swojej dalszej kariery albowiem wtedy po raz pierwszy zetknął sięz teatrem nowoczesnym.
Kolejnym ważnym momentem w aktorskiej karierze Hrušínskiego było dołączenie do Miejskich Teatrów Praskich, gdzie w roku 1945 zostal zaangażowany przez znakomitego reżysera J. Frejke. Pomimo młodego wieku Hrušínskiego ocenił go jako dojrzałego aktora i obsadzał w bardzo charakterystycznych rolach. Szczególnie ważną kreacją, którą stworzył podczas pobytu w Miejskich Teatrach był obłudny Tartuffe Moliera. Trzeci, najdalszy oraz najbogatszy artystycznie etap swojej kariery Hrušínský przeżył w zespole dramatycznym Teatru Narodowego w Pradze. Zaangażowany został tam w roku 1960 przez ówczesnego dyrektora
O. Krejča.
Jego charakterystyczna gra aktorska równie dobrze przedstawiała się w teatrze, filmie jak i radiu czy telewizji.
W filmie zadebiutował już w wieku dziewiętnastu lat, wcielił się w rolę studenta w komedii Cesta do hlubin študákovy duše. Od tego momentu nakręcił ponad 100 filmów, w których można obejrzeć typowe dla gry aktorskiej Hrušínskiego postacie: studium człowieka-bestii w filmie Spalovačí mrtvol, Vančurowską kreację w komedii Rozmarné léto, rolę dyrektora w filmie Z. Podskalskiego Bílá paní, czy życzliwie sadystycznego wychowawcę w Skřiváncina niti J. Menzela z 1969 roku lub poetę w filmie Z. Svěráka Vesničko má středisková.
Z wszystkich ról zagranych przez Hrušínskiego na pierwszy plan jednak wysuwa się postać dobrodusznego, tytułowego bohatera powieści J. Haška Dobrý voják Švejk w reżyserii K. Steklego.
Do swych inscenizacji w rolach teatralnych Hrušínský obsadzany był przez wielkie osobistości czeskiego teatru, takie jak: A. Radok, O. Krejča, J. Pleskot; w filmach natomiast F. Vláčil, J. Menzel i J. Herz. Pracował również przy dubbingach i sztukach recytatorskich.
Droga w karierze Hrušínskiego na przełomie lat 60. i 70. została przerwana, gdyż zakazano mu pracy w teatrze na kilka lat (wtedy też pracował jako taksówkarz). Autorytet moralny i popularność Hrušínskiego oceniona została publicznie w roku 1990, kiedy to dwukrotnie był posłem Zgromadzenia Federalnego Republiki Czechosłowackiej.
Swoją życiową i aktorską drogę oraz historię swoich przodków przypomina jako współautor książki Kronika rodu Hrušínských. Rudolf Hrušínský zmarł w Pradze 13 kwietnia 1994 roku.
Bibliografia:
www.vceclnice.cz/osobnosti/hrusinsky.html
http://cs.wikipedia.org
Kdo był Kdo v naších dějinách v 20 století, Milan Churaň a kolektiv

TRZY FILMY TRZY ADAPTACJE TRZY ARCYDZIEŁA

W ramach „Bezdroży Azji” zapraszamy na trzy filmy, które weszły do kanonu światowej kinematografii. Jest to zaledwie koniuszek nosa, czubek czubka góry lodowej. Zdecydowaliśmy się na taki wybór z kilku powodów. Powody artystyczne są oczywiste, każdy kto interesuje się sztuką Azji, Azją jako taką czy tylko filmem, powinien chociaż raz obejrzeć te dzieła. Są tez inne powody. W filmie Kurosawy w rolę głównego bohatera wcielił się wybitny tuwiński aktor Maksim Munzuk. Sam film jest przepiękną opowieścią o tajdze i ludziach z nią związanych. Biały Statek i Szary Okrutnik powstały na podstawie prozy wybitnych pisarzy Kirgizji i Kazachstanu Czyngiza Ajtmatowa i Muchtara Auezowa.

Zapraszamy
KINO ATOM ul Piłsudskiego 74 WROCŁAW

19.06.2007 WTOREK
BIAŁY STATEK tytuł oryginału: Biełyj Parochod ZSRR 1975
czas trwania: 98
Grand Prix na Festiwalu Filmowym we Frunze 1976
reżyseria: Bołotbek Szamszyjew
scenariusz: Czyngiz Ajtmatow, Bołotbek Szamszyjew, na podstawie noweli Czyngiza Ajtmatowa
zdjęcia: Manasbek Musajew
muzyka: Alfred Sznitke
obsada:
Nurgazy Sydygalijew – chłopiec
Asankuł Kuttubajew – dziadek Komun
Sabira Kutmanalijewa – rozkuł
Nazira Mambietowa - Bekej

„"Biały statek" Bołotbeka Szamszyjewa wnika w świat dziecięcej wyobraźni, gdzie brutalna rzeczywistość styka się z magią mitycznego świata.”
„Biały Statek wymyka się jednoznacznej interpretacji i pozostawia odbiorcy wiele możliwości odczytania zawartych w nim treści. Jedno jest pewne: film opowiada się przeciwko złu, przeciwko okrucieństwu, przeciwko dominacji człowieka nad człowiekiem. I jeśli Szamszajew nazywa swój film optymistycznym, to optymizm tkwi przede wszystkim w sile tego protestu.” Jerzy Schonborn FILM 19/1977

Czyngis Ajtmatow (ur. 12 grudnia 1928 w Szeker) - kirgiski pisarz, tworzący po kirgisku i rosyjsku, jeden z animatorów "pieriestrojki", zapoczątkował też otwarcie Kirgistanu na zachód. Darzony autorytetem moralnym.
Jego pierwszą znaną w Europie powieścią była, przetłumaczona na język francuski, Dżamila (Джамиля, 1958), którą nazwano "najpiekniejszą historią miłosną". Od tego właśnie momentu wszystkie jego powieści cieszyły się sporym zaiteresowaniem. Wkrótce wydano: Pierwszego nauczyciela (Первый учитель, 1963), Żegnaj, Guslary! (Прощай, Гульсары, 1966), Biały statek (Белый пароход, 1970), Żurawie przyleciały wcześnie...(1975), i najsłynniejszą Golgotę (1986), opowiadającą historię Abdiasza Kallistratowa, młodego dziennikarza, zabitego w stepie.
W jego twórczości przeplatają się rzeczywistość i kirgiska tradycja ludowa. Konfrontuje pradawne prawa moralne z bezwzględnymi zasadami przetrwania, dlatego często czyni swymi bohaterami małe dzieci, szczególnie odczuwające kontrast pomiędzy tym co jest, a jak być powinno.
Na podstawie prozy Ajtmatowa powstało wiele filmów.
LITERACKIE INSPIRACJE: CZINGIZ AJTMATOW
Ten z pochodzenia kirgiski pisarz (dziś mieszkający w Szwajcarii) przez ponad trzy dekady był bodaj najpopularniejszym autorem współczesnym, którego utwory najczęściej przenoszono na ekran. Przyczyna ekranowej mody na Ajtmatowa ma zapewne źródło w wydawniczym sukcesie jego prozy nie tylko w byłym Związku Radzieckim, ale także poza jego granicami. Nie bez znaczenia są też walory samych powieści, wyróżniających się żywą dramaturgią, ostrością konfliktów, ale też liryzmem, umiejętnością plastycznego opisu przyrody, uczuć, namiętności i charakterów ludzkich. Nic dziwnego, że w literaturze Ajtmatowa tak wielu filmowców dostrzegło znakomity materiał na film. Co równie ważne, utwory kirgiskiego twórcy z zabiegów adaptatorów wychodziły na ogół obronną reką. Inna sprawa, że ekranizacji podejmowali się głównie utalentowani i wrażliwi filmowcy. To właśnie literacki tekst Ajtmatowa wybrał sobie na swój debiut Andriej Konczałowski. "Pierwszy nauczyciel" (1965) traktuje o zmierzchu tradycyjnego aułu pod wpływem ciśnienia historii. "Dżamila" (1969) Iriny Popławskiej - oparta na opowiadaniu pod tym samym tytułem, które Louis Aragon nazwał "najpiękniejszą opowieścią miłosną we współczesnej literaturze" - opisuje trudne, powikłane uczucie, jakie musi przeciwstawić się rozmaitym tabu. Wybitny operator, Siergiej Urusiewski (autor zdjęć m. in. do filmów "Czterdziesty pierwszy" i "Lecą żurawie") też postanowił zmierzyć się z prozą Ajtmatowa. "Żegnaj, Gulsary" (1969) opowiada o wspólnym losie czowieka i konia, złączonych ze sobą na dobre i złe. "Biały statek" (1975) Bołotbeka Szamszyjewa wnika w świat dziecięcej wyobraźni, gdzie brutalna rzeczywistość styka się z magią mitycznego świata. Do całkowicie mitycznej krainy plemienia na wymarciu, rządzącego się surowymi prawami, prowadzi widzów Karen Geworkian w filmie "Łaciaty pies, biegnący skrajem morza" (1990), nagrodzonego Grand Prix na MFF w Moskwie.

20.06.2007 ŚRODA
SZARY OKRUTNIK tytuł oryginału: Lyutuy ZSRR 1974
czas trwania: 95
Nagroda Festiwalu Filmowego w Locarno
reżyseria: Tołomusz Okiejew
scenariusz: Eduard Tropinin , Andriej Konczałowski na podstawie noweli Muchtara Auezowa
zdjęcia: Kydyrzhan Kydyraliyev
muzyka: Erkegali Rachmadiew
obsada:
Kambar Walijew - Kurmasz
Aliman Zhankorozova - babka
Nurżuman Ichtimbajew - Bej
Karganbaj Satajew - Hasan
Sujmenkuł Czokmorow - Aachanguł

Wielokrotnie nagradzany na festiwalach film na podstawie noweli klasyka literatury kazachskiej, Muchtara Auezowa. Akcja rozgrywa się na początku XX wieku wśród pasterzy walczących z dziką przyrodą. Przyjaźń chłopca i młodego wilka jako metafora konfliktu dobra i zła.

Auezow Muchtar, ur. 28 IX 1897 w Czyngistanie koło Semipałatyńska, zm. 27 VI 1961 w Moskwie, pisarz, profesor uniwersytetu w Ałma Acie, członek Kazachskiej Akademii Nauk współautor historii literatury Kazachstanu, autor monografii o eposie kazachstańskim, twórca opowiadań, dramatów, powieści (Syn Kazachstanu).

21.06.2007 CZWARTEK
DERSU UZAŁA ZSRR, JAPONIA 1975
Czas trwania 135 min
Oskar 1975 dla najlepszego filmu obcojęzycznego
Główna Nagroda na „Moscow IFF” 1975

reżyseria: Akira Kurosawa
scenariusz: Akira Kurosawa, Jurij Nagibin na podstawie powieści Władimira Arsenjewa
zdjęcia: Fjodor Dobronrawow, Juri Gantman, Asakazu Nakai
muzyka: Isaak Szwarts
obsada:
Maksim Munzuk - Dersu Uzała
Juri Solomin - Kapitan Władimir Arsenjew
Swietłana Daniłczenko - Pani Arsenjew
Suimenkul Czokmorow - Jan Bao
Władimir Kremena - Turtwigin
Aleksandr Pjatkow - Olenin

„Zainteresował mnie ten człowiek. Było w nim coś szczególnego, oryginalnego. Mówił po prostu, cicho, zachowywał się skromnie, bez przypodchlebiania się. Rozgadaliśmy się. Gość opowiadał mi długo o swoim życiu i im więcej mówił, tym bardziej wydawał mi się sympatyczny. Miałem przed sobą pierwotnego myśliwego, który całe życie spędził w tajdze. Ze słów jego dowiedziałem się, że środki do życia zdobywa przy pomocy strzelby, którą odziedziczył po ojcu; zdobycze z polowania wymienia u Chińczyków na tytoń, proch i ołów. Opowiedział mi potem, że ma teraz pięćdziesiąt trzy lata, że nigdy nie miał domu, żył zawsze pod gołym niebem i tylko zimą budował sobie tymczasową jurtę z dębnika albo kory brzozowej.” fragment książki Władimira Arsenjewa
Władimir Kławdiewicz Arsienjew (ros. Владимир Клавдиевич Арсеньев ; ur. 29 sierpnia 1872, zm. 4 września 1930) – rosyjski oficer, etnograf, badacz Dalekiego Wschodu, pisarz.
Uprawiał pisarstwo krajoznawcze, reportaże z podróży, szkice. Jego najsławniejsza książka to Dersu Uzała (1923, pierwotnie dwie książki), barwna relacja z wypraw do Krainy Ussuryjskiej odbytych w latach 1902-1908. W trakcie pierwszej z tych wypraw Arsienjew poznał Dersu Uzałę, myśliwego z plemienia Nanajów (Goldów), który został jego przewodnikiem po tajdze i bliskim przyjacielem.
Książkę ekranizowano dwukrotnie: Dersu Uzała (1961), wersja rosyjska w reżyserii Agasi Babayana (Агаси Бабаян) i Dersu Uzała (1975), bardziej znana wersja japońsko-rosyjska, którą wyreżyserował Akira Kurosawa. Film dostał liczne nagrody na festiwalach filmowych w ZSRR, USA (Oscar 1975) i innych krajach, a także znalazł się na watykańskiej liście najlepszych filmów w historii kina jako "wartościowy".
W domu rodzinnym Arsienjewa we Władywostoku znajduje się muzeum. Imieniem Арсеньев nazwano małe miasto w Primorskim Kraju, gdzie też mieści się muzeum.

Przegląd Kina Azji w ramach Bezdroży Azji możliwy jest dzięki
Stowarzyszeniu Filmowemu „Cineeuropa” i Kinu Atom.

Ballada w drzewie, Ikony, Odchodzi człowiek, Przemiany włókna, Woda i praca

Reguły kłamstwa (Pravidla lži)
reż. R. Sedláček, Czechy 2006, 119'
Jedenaścioro ludzi na własną prośbę poddaje się rocznej terapii odwykowej. Każdy z nich chciałby zapomnieć o swojej przeszłości. W grupie skazanych na swoje towarzystwo osób każdy poszukuje swojego lepszego ja.
Pociągi pod specjalnym nadzorem
(Ostře sledované vlaky)
reż. J. Menzel, Czechosłowacja 1966, 92'
Kinowa adaptacja prozy Bohumila Hrabala to dzieło czechosłowackiej Nowej Fali. Słodko–gorzka opowieść o wstydliwym aspirancie Milošu i jego perypetiach związanych z inicjacją seksualną. Kiedy w końcu młody pracownik kolei zdobywa dziewczynę, traci bezsensownie życie. Doskonałe połączenie dowcipu z patosem wojennej rzeczywistości. Oskar dla najlepszego filmu zagranicznego.
Szczęście (Štěstí)
reż. B. Sláma, Czechy 2005, 100'
Akcja filmu rozgrywa się w małym miasteczku przemysłowym, w którym żyją „zwykli” ludzie ze swoimi „zwykłymi” problemami i „zwykłymi” radościami. Monikę
opuszcza narzeczony, który emigruje do USA, ale obiecuje jej, że jeszcze będą razem. Dáša to samotna matka, która łudzi się, że pewnego dnia ojciec jej dzieci opuści swoją żonę i staną się w końcu szczęśliwą rodziną. Zanim to jednak nastąpi na skutek pewnych zdarzeń losowych dziećmi Dášy zajmie się Monika, a w opiece nad nimi pomoże jej Toník.
Retrospektywa Martina Slivki
Martin Slivka (1929-2002) to badacz i propagator słowackiej kultury ludowej, w tym teatru ludowego. Jego twórczość to połączenie etnograficznej wnikliwości z poetycką wrażliwością. Filmy, które zostaną pokazane we Wrocławiu to ballady poświęcone wytworom kultury materialnej i kultury ludowej. Ten słowacki dokumentalista tworzył celuloidowe studia antropologiczne, w których szczególny nastrój tworzą metaforyczna wymowa i poetyckość obrazu. Jego najbardziej znane filmy, oddające charakter jego twórczości to Woda i praca oraz Odchodzi człowiek. Ten ostatni został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO. Slivka snuje w nim opowieść o życiu z perspektywy śmierci.
Ballada w drzewie (Balada v dreve)
Czechosłowacja 19653, film dok., 15'

Ikony (Ikony)
Czechosłowacja 1966, film dok., 20'

Odchodzi człowiek (Odchádza človek)
Czechosłowacja 1968, film dok., 28'

Przemiany włókna
(Metamorfózy vlákna)
Czechosłowacja 1968, film dok., 20'

Woda i praca (Voda a práca)
Czechosłowacja 1963, film dok., 10'

Odmawia się prawa łaski
(Udělení milosti se zamítá)
reż. J. Svoboda, Czechy 2002, 108'
To społeczno-psychologiczny film kryminalny. Akcja tego filmu rozgrywa się od lat pięćdziesiątych do początku lat siedemdziesiątych XX w. Podstawowe fakty w fabule zostały zaczerpnięte z autentycznych akt sądowych Jana Steinera. Historia syna emigranta, który przeżył większość życia w poprawczakach i więzieniach, nieustannie opierając się jakimkolwiek autorytetom. Film to wypowiedź na temat niejednoznaczności czarno-białego postrzegania dobra i zła.
Wycieczkowicze (Účastníci zájezdu)

Scenariusz filmu powstał na podstawie powieści Michala Viewegha „Uczestnicy wycieczki”. Bohaterowie to mieszanka różnorodnych typów ludzkich i charakterów. Grupa wczasowiczów wyjeżdża na tygodniowe wakacje nad Adriatyk, dla wielu z nich ten wyjazd okaże się przełomowym wydarzeniem…

Przez ponad pół roku reżyserka obserwowała sposób myślenia młodych ludzi z czeskiej lewicy i prawicy. Kim są ci, którzy być może za kilka lat będą rządzić? W jaki sposób zamierzają wpływać na sprawy, które dotyczą nas wszystkich?

To film o iluzjach. Pełna czarnego humoru groteska, rozprawiająca się z mitami narodowymi, złudzeniami, bezrobociem, której akcja toczy się w podupadłej wiosce. Film o ludziach, którzy tęsknią, kochają, oszukują i czasem wierzą w głupstwa, a łączy ich kibicowanie czeskiej drużynie hokejowej...

„Moja noc u Maud” (Ma nuit chez Maud) (Six contes moreau – Sześć opowieści moralnych – III), wyst.: Francoise Fabian, Jean-Louise Trintignant, Marie-Christine Barrault, 1969, 120’

Jean – Louis poznaje kobiecy ideał – ucieleśnienie jego marzeń
o pięknie i niewinności. Jednak jego nieśmiałość nie pozwala mu się do niej zbliżyć. Inaczej jest jednak z Maud – żoną jego przyjaciela…Nominacja do Oskara za najlepszy scenariusz

„Kolano Klary” (Le Genou de Claire) (Six contes moraux - Sześć opowieści moralnych - V), 1970, 120’

Historia flirtów 40-letniego dyplomaty Jerome z młodziutkimi siostrami (jedna z nich to tytułowa Klara), zaaranżowanych przez jego znajomą pisarkę. Romanse mają stać się kanwą jej najnowszej powieści. Jednakże Jerome nagle postanawia zmienić swój dotychczasowy tryb życia.
Złota muszla na MFF w San Sebastian.

„Piękne małżeństwo” (Le Beau mariage) (Comédies et proverbes - Komedie i przysłowia - II), wyst.: Beatrice Romand, Andre Dussollier, Fedor Atkine, Huguette Faget, 1982, 120’

Sabina – młoda studentka Akademii Sztuk Pięknych w Paryżu – pracuje w sklepie z antykami. Jest związana z żonatym mężczyzną, ale postanawia zmienić swoje życie i znaleźć szczęście
w małżeństwie…

„Paulina na plaży” (Pauline a la plage) (Comédies et proverbes - Komedie i przysłowia - III), wyst.: Pascal Greggory, Amanda Langlet, Arielle Dombasle, Fedor Atkine, 1983, 120’

Marion - świeżo upieczona rozwódka i jej młodziutka kuzynka Paulina - przebywają w nadmorskim miasteczku. Marion spotyka tam chłopaka z lat młodości oraz jego atrakcyjnego przyjaciela Henrie’go. Sprawy nabierają nieoczekiwanego obrotu…Srebrny Niedźwiedź za reżyserię na MFF w Berlinie.

„Przyjaciel mojej przyjaciółki” (L' Ami de mon amie) (Comédies et proverbes - Komedie i przysłowia - VI), wyst.: Emmanuelle Chaulet, Eric Viellard, Sophie Renoir, Francois-Eric Gerndron, 1987, 120’

Film o przyjaźni dwóch kobiet – urzędniczki Blanche i studentki Lei. Choć ich kontakt jest niezwykle bliski, dzieli je bardzo wiele - przede wszystkim to dwie kompletnie odmienne osobowości.

W związku z obchodami "60-lecia polskiej animacji", od września do końca grudnia w całej Polsce zostaną zaprezentowane najgłośniejsze filmy z dorobku polskiej animacji dla dzieci.
Przegląd zatytułowany "W krainie animacji" obejmuje pięć spotkań. Poszczególne projekcje ułożone zostały z filmów wyprodukowanych w najważniejszych polskich studiach filmowych: Studiu Filmów Rysunkowych w Bielsku-Białej, Studiu Małych Form Filmowych SE-MA-FOR w Łodzi, Studiu Miniatur Filmowych w Warszawie oraz Telewizyjnym Studiu Filmów Animowanych w Poznaniu, które wniosły ogromny wkład w dziedzinę polskiego filmu dla dzieci.

Cykl obejmuje filmy od wczesnego okresu sukcesów polskiej animacji lat 50.- 60 jak np. "Gwiazdor filmowy" (Dziwne przygody Koziołka Matołka), "Tajemnica starego zamku" czy "W murach klasztoru" jak również produkcje bardziej współczesne jak "Piotruś i wilk" (nagrodzony Oscarem), "Len" czy "Krawiec Niteczka".

Impreza w poważnym stopniu wzbogaca program obchodów "60-lecia polskiej animacji", nie tylko poprzez prezentację najmłodszym widzom najatrakcyjniejszych filmów z dorobku polskiej animacji, ale także przypomnienie, że obok animacji autorskiej to właśnie animacja skierowana do młodej widowni miała decydujący wpływ na osiągnięcie wyjątkowej pozycji polskiej twórczości filmowej na świecie.

SPOTKANIE I
Studio Filmów Rysunkowych w Bielsku-Białej (88')
Tajemnica starego zamku, reż. Witold Giersz,1956/12'
Robocik, reż. Stanisław Dülz,1967/9'
Bajka ,reż. Ryszard Kuziemski,1968/10'
Przygody wesołego obieżyświata, reż. Władysław Nehrebecki,1968/11'
Awantura w Przechwałkowie, reż. Halina Filek, 1976/10'
Kuba, przyjaciel Jakuba, reż. Jan Petryszyn, 1982/10'
Ciuchcia, reż. Łukasz Słuszkiewicz,1984/9'
Koziołeczek, reż. Lechosław Marszałek,1953/8'
Opowieść o porcelanowym czajniczku, reż. Władysław Nehrebecki,1973/9'

SPOTKANIE II
Studio Miniatur Filmowych w Warszawie (88')
Przygoda w paski, reż. Alina Maliszewska,1960/11'
Dinozaury, reż. Witold Giersz,1962/6'
Wspaniały marsz, reż. Witold Giersz,1970/17'
Gwiazdor filmowy (Dziwne przygody koziołka Matołka), reż. Ryszard Słapczyński,1971/10'
Skrzydlate marzenia (Pomysłowy Dobromir), reż. Roman Huszczo,1974/10'
Złota Rybka (2 koty + 1 pies), reż. Leszek Gałysz,1990/8'
Złote ziarenko, reż. Teresa Badzian,1984/26'

SPOTKANIE III
Studio Miniatur Filmowych w Warszawie (65')
W murach klasztoru (Baśnie i waśnie), reż. Bogdan Nowicki, 1964/10'
Tornister, czapka i róg, reż. Zofia Oraczewska, 1985/10'
Dziwne dziwy, czyli... Jana Brzechwy baśń o korsarzu Palemonie, reż. Krzysztof Dębowski, 1986/10'
Niespodzianka, reż. Teresa Badzian,1965/10'
Piesek w kratkę, reż. Zofia Ołdak,1968/8'
Czarodziejskie trójkąty, reż. Stefan Janik,1972/8'
Zadymka, reż. Piotr Szpakowicz,1976/9'

SPOTKANIE IV
Telewizyjne Studio Filmów Animowanych w Poznaniu i Studio Se-ma-for (107')
Zestaw dla dzieci starszych:
Katar, reż. Hieronim Neumann, 1984 / 5,5'
.!? (Kropka, wykrzyknik, znak zapytania), reż. Jacek Adamczak, Maciej Ćwiek, 1989 /6,5'
Chiński tamburyn, reż. Anna Dudek, 1994 / 4'
W grocie króla gór, reż. Witold Giersz, 1996 / 3,5'
O wielkim wstydzie, reż. Jacek Adamczak, 1998 /15'
O największej kłótni, reż. Zbigniew Kotecki, 1999 / 18'
Piotruś i wilk, reż. Suzie Templeton, 2006/30'
Mokra bajeczka, reż. Wojciech Gierłowski,2006/25'

SPOTKANIE V
Telewizyjne Studio Filmów Animowanych w Poznaniu i Studio Se-ma-for
Zestaw dla dzieci młodszych (82')
Dwanaście miesięcy, reż. Zbigniew Kotecki, 2004/12'
Lodowa góra, reż. Robert Turło, 2003/12'
O królewnie zaklętej w żabę, reż. Robert Turło, 2005 /12'
Krawiec Niteczka, reż. Andrzej Gosieniecki, 2005/12'
Len, reż. Joanna Jasińska - Koronkiewicz (2005) /17'
Fantastyczny sklep z kwiatami, reż. Paweł Partyka, 2001/ 15'
Zajączek Parauszek, reż. Marek Skrobecki, 2007/ 2'
powrót

Piątek 05.12.2008
godz. 19.00
Uroczyste otwarcie

Księżniczka i cesarz (Jodhaa Akbar) 2008 – 213 min

Sobota 06.12.2008 (MIKOŁAJKI)

godz. 16.00
Sekret (Paheli) 2005 – 140 min

godz. 18.20 - przerwa + atrakcje

godz. 19.00
Ty i ja (U Me aur Hum) 2008 – 165 min

Niedziela 07.12.2008

godz. 15.00
Nić (Dor) 2006 – 123 min

godz. 17.00 - przerwa + atrakcje

godz. 17.40
Pan i pani Iyer (Mr and Mrs Iyer) 2002 – 120 min

CENY BILETÓW DO BOLLYWOOD :)

PRZEDSPRZEDAŻ do dnia 01.XII.2008 !!!
Bilety: na każdy seans = 10zł; KARNET: na 5 filmów =40 zł

Od dnia 02.XII.2008
Bilety: na każdy seans = norm.14zł; ulg. 12zł ; KARNET: na 5 filmów =45 zł

Cena biletu: 12 zł
Karnety - na 3 filmy =27zl; na 5 filmów = 35zł; na 7 filmów = 28zł

Tollywood – to nazwa powstała dla określenia indyjskich filmów produkowanych w Hyderabadzie (stan Andhra Pradesh) oraz
w Kalkucie (Bengal Zachodni). Jej geneza jest oczywiście odpowiedzią na słowo oznaczające przemysł filmowy z Bombaju,
tu natomiast połączono słowa „Telugu” i „Hollywood”. W Kalkucie dzielnica, w której mieszczą się studia filmowe nosi nazwę Tollygunge.
Wytwórnie Tollywood produkują razem blisko 300 filmów rocznie. Większość tych najlepszych zostaje powielona przez Bollywood oraz tamilski przemysł filmowy. Przykładem może być słynny "Pokiri" z bożyszczem tłumów – Maheshem Babu. Film ten zdecydowanie zrewolucjonizował, a także rozsławił filmy Telugu na całym świecie. Błyskawicznie powieliły go wytwórnie z Bombaju i Chennai.
Z Kalkuty natomiast pochodzi jedyny indyjski reżyser - Satyajit Ray, którego całokształt pracy został ukoronowany Oscarem.

O Maheshu:

Indyjski aktor pochodzący ze stanu Tamil Nadu. Swoją przygodę z aktorstwem zaczął już jako dziecko. Obecnie jest jedną z największych gwiazd Tollywood (na swoim koncie ma ponad 300 filmów). Jest wielokrotnym laureatem prestiżowych nagród filmowych.
Mahesh Babu otrzymał m.in. nagrodę Nandi oraz Filmfare dla najlepszego aktora za POKIRI i ATHADU.

W przerwie:

- Konkurs wiedzy o filmie indyjskim
- Herbatka indyjska i coś "na ząb"

Bilet normalny: 15zł, ulgowy: 13zł
Karnet:
- na 2 filmy: 20zł
Bilety i karnety w sprzedaży od 26 sierpnia

Bliższe informacje: tel. 071/ 347 14 65 www.acf.pl; e-mail: kino@acf.pl

19.06.2008 – Yeh Raaste Hai Pyar Ke (Droga Miłości) – Ajay Devgan, Preity Zinta, Madhuri Dixit – Nene, Sunny Deol.

20.06.2008 – Aankhen – Amitabh Bachchan, Akshay Kumar, Arjun Rampal, Sushmita Sen.

21.06.2008 – Shararat – Abhishek Bachchan, Hrishita Bhatt, Amrish Puri, Om Puri.

22.06.2008 – Hum – Amitabh Bachchan, Rajnikanth, Govinda, Kimi Katkar.

23.06.2008 – Aksar – Emran Hashmi, Dino Moreo, Udita Goswami.

24.06.2008 – Dil - Aamir Khan, Madhuri Dixit – Nene.

25.06.2008 – Geraftaar – Amitabh Bachchan, Rajnikanth, Kamal Hassan, Poonam Dhillon.

26.06.2008 – Baazi – Aamir Khan, Mamta Kulkarni.

Bilety: norm.15zł ; ulgowe 13zł ; specjalne(dla posiadaczy karnetów HB 6) 11zł

Bilet normalny: 15zł, ulgowy: 13zł
Karnety:
- na 8 filmów: 64zł
- na 5 filmów: 45zł
- na 3 filmy: 30zł
Bilety i karnety w sprzedaży od 06 czerwca

Bliższe informacje: tel. 071/ 347 14 65 www.acf.pl; e-mail: kino@acf.pl

W programie ponadto: Herbatka, Bazarek indyjski, konkursy, muzyka - taniec - śpiew :)

reżyseria
Hrishikesh Mukherjee
aktorzy
Amitabh Bachchan :Subir Kumar
Bindu :Chitra
A.K. Hangal
Durga Khote :Durga Mausi
Lalita Kumari :Radha
Asrani :Chander Kripalani
Jaya Bhaduri :Uma
muzyka
Sachin Dev Burman
125 min.

Abhimaan (1973) to historia młodego i obiecującego piosenkarza Subeer Kumar (AMitabh Bachchan), uchodzącego w Indiach za gwiazdę. Pewnego dnia, podczas odwiedzin u mieszkającej na wsi ciotki Subeer spotyka dziewczynę Umę (Jaya Bachchan), obdarzoną niezwykle pięknym głosem. Zakochani młodzi wkrótce pobierają się, decydując że od tej pory będą śpiewać tylko razem. Szybko okazuje się jednak, że talent Umy daleko przerasta jej małżonka. W sielankowe małżeństwo wkraczają problemy i nieporozumienia. Jak zakończą się perypetie młodych artystów? Czy w progi ich małżeństwa powróci szczęście? Obejrzyjcie koniecznie, aby dowiedziec się jak rozwinie się ta fascynująca opowieść.

Reżyseria Yash Chopra.
Produkcja Yash Chopra.
Występują Shah Rukh Khan, Sunny Deol, Juhi Chawla, Dalip Tahil.
Muzyka Shiv-Hari
Język Hindi.
Napisy: Polski.
Indyjska premiera - 1993.

Opis:
"Darr" to strach, obawa, ktόra jest obecna w sercu, każdego, kto kocha. To strach, że twoja miłość może zostać nieodwzajemniona, że możesz stracić osobę, na ktόrej najbardziej ci zależy, że serce tej osoby może się odmienić...

W "Darr" ten strach to pasja, obsesja i poświęcenie.

"Darr" to historia Rahula, ktόrego miłość jest rόwnoznaczna z obsesją na punkcie Kiran, dla ktόrej błahym staje się dla niego nawet strach przed śmiercią. "Darr" to też historia Sunila, ktόrego uczucie do Kiran daje mu odwagę do walki ze śmiercią. "Darr" to wreszcie opowieść o Kiran, zamieszanej w uczucia tych mężczyzn, jednego, ktόrego pochłonęła miłość i drugiego - owładniętego obsesją, ktόra choć obawia się obydwu, staje po stronie miłości i życia.
W tym pojedynku między miłością, życiem i śmierciązwycięża właśnie miłość.

Dil To Pagal Hai (Serce Jest Szalone) 179 min

Reżyseria Yash Chopra.
Produkcja Yash Chopra.
Występują Shah Rukh Khan, Madhuri Dixit, Karisma Kapoor, Akshay Kumar.
Muzyka Uttam Singh.
Język Hindi.
Napisy: Polski.
Indyjska premiera - 1997.
Opis:

KTOŚ ..... GDZIEŚ..... ZOSTAŁ STWORZONY WŁAśNIE DLA CIEBIE....
Dil To Pagal Hai (Serce jest szalone) to historia, o marzeniu, ktόre się spełniło. To opowieść o Rahulu (Shah Rukh Khan), ktόry nie wierzył w prawdziwą miłość - czy na prawdę istnieje ktoś stworzony tylko dla niego? Nie może zrozumieć, co sprawia, że ludzie decydują się spędzić ze sobą całe życie.
is the story of who does not believe in love - is there really someone made for him? He fails to understand how two people can spend their entire lives together.
To historia o dziewczynie imieniem Pooja (Madhuri Dixit), wierzącej, że ta specjalna osoba czeka na nią cały czas, a ich przeznaczeniem jest wzajemne sptkanie.
To także opowieść o Nishy (Karisma Kapoor), dla ktόrej miłość to następstwo przyjaźni, ktόra stanie na jej drodze pewnego dnia.
Dil To Pagal Hai to wielki miuzikal o ludziach pełnych pasji i marzeń
Czy ich marzenia się ziszczą?
Czy odnajdą miłość, ktόrej pragną?

Ten film jeszcze raz sprawi, że uwierzysz, iż Ktoś....gdzieś.... został stworzony właśnie dla ciebie....

Saathiya (2002)138 min

Reżyseria Shaad Ali.
Produkcja Yash Chopra, Mani Ratnam, Bobby Bedi.
Występują Vivek Oberoi, Rani Mukherjee, Shah Rukh Khan (Gościnnie), Tabu (Gościnnie).
Muzyka A.R.Rahman.
Język Hindi.
Napisy: Polski.
Indyjska premiera - 2002.
Opis:

Suhani Sharma, studentka medycyny z Bombaju nie wierzy w miłość, twierdzi, że to zajęcie dla tych, ktόrzy nie mają nic lepszego do robienia. Tak, pewnego dnia, przypadkowo wpada na nieznajomego Aditya (Vivek), ktόrego niezwykła osobowość i maniery oczarowują dziewczynę. I choć za wszelką cenę prόbuje unikać mężczyzny, jakiś niezwykły magnetyzm przyciąga ich do siebie.
Młodzi planują małżeństwo, jednak, gdy do przygotwań zaangażować trzeba także rodziny, dają o sobie znać rόżnice klasowe, będące największym z utrapień.
Wspόlna ucieczka ma przynieść ich rodzinom rozejm i stać się początkiem ich nowego życia, bez względu na to, co powiedzą inni. Szybko jednak rzeczywistość wdziera się do świata romantycznej sielnaki. Materialne sprawy życia codziennego, czy Aditya i Suhani będą potrafili się odnaleźć w natłoku codziennych spraw...

Black reż, Sanjay Leela Bhansali
Michelle Mcnally (Rani Mukherjee) jest wyjątkowa pod wieloma względami. Nie widzi… nie słyszy… nie może także mówić… Jej świat to nieprzenikniona czerń, pośród której nic do niej nie dociera i w której ona sama także nie może do niczego dotrzeć. Jej świat przeraża swoją niedostępnością. Walka z tak ogromnym przeciwieństwem, jakie na jej drodze postawił los staje się zmaganiem, graniczącym nieomal z obłędem...
Runtime:122 min
Country:India
Language:Hindi / English

Salaam Namaste, reż. Siddharth Anand
Zakochać się... To bardzo proste. Kochać i dzielić ze sobą życie – to o wiele trudniejsze wyzwanie! Dołącz do nas, mówiąc Salaam Namaste w australijskim Melbourne, do Nicka (Saif Ali Khan) oraz Ambar (Preity Zinta). On jest szefem kuchni, ona prezenterką radiową w znanej stacji. Są młodzi, przebojowi, niezależni – wspólnie tworzą NAJLEPSZĄ parę na świecie!
158 min
Country:India
Language:English / Hindi

Saptapadi, czyli Siedem przyrzeczeń , reż. Ajoy Kar
Bengalska opowieść o losach dwójki młodych ludzi, rozgrywająca się w 1943 roku. Znany bengalski reżyser Ajoy Kar przedstawia historię miłości, uczucia, któremu na przeszkodzie stają przekonania, konserwatyzm i błędne pojmowanie szacunku dla tradycji. Rina (Suchitra Sen) to tak jak mężczyzna, którego pokochała – Krishnendu (Uttam Kumar), studentka medycyny. W odróżnieniu jednak od niego dziewczyna pochodzi z anglo-hinduskiej rodziny. Krishnandu to natomiast syn niezwykle przywiązanego do tradycji, ortodoksyjnego wręcz człowieka. Ojciec chłopaka staje na drodze ich szczęściu, prosząc Rinę, aby zrezygnowała ze swego uczucia. Czy Krishnendu i Rina pokonają napotkane przeszkody, czy uda im się walczyć z wolą surowego ojca?
Runtime:163 min
Country:India
Language:Bengali
Color:Black and White

Deewana, reż Raj Kanwar
Ravi (Rishi Kapoor) jest popularnym piosenkarzem pop, ma też wielu fanów i wielbicieli. Jedną z nich jest śliczna, młodziutka Kajal (Devya Bharti), zakochana w Ravim i jego piosenkach. Ravi, spotykając Kajal odwzajemnia jej uczucie, prosząc dziewczynę o rękę. Wkrótce po ślubie, wuj Raviego wynajmuje mężczyznę, który ma zabić piosenkarza. Kajal jest załamana wiadomością o śmierci męża. Młodą wdowę pewnego dnia spotyka zamożny Raja Sahay (Shahrukh Khan), który zakochuje się w dziewczynie i pragnie uczynić ją swoja żoną. Pomimo licznych odmów Kajal w końcu przyjmuje propozycję Raja. Do jej życia powraca miłość i szczęście. Sielanka nie trwa jednak długo... zostaje przerwana niespodziewanym powrotem Raviego, zszokowanego ponownym małżeństwem Kajal...
162 min.

Mohabbatein (2000 r.) reż. Aditya Chopra

Narayan Shankar (Amitabh Bachchan) jest dyrektorem prestiżowego collegu dla chłopców w Indiach-Gurukul. Wśród zasad i tradycjii tej szkoły, nie ma miejsca na miłość. Wraz z początkiem roku, do Gurukul przybywa tajemniczy nauczyciel muzyki- Raj Aryan Malhotra (Shahrukh Khan). Rozsiewając atmosferę miłości zacznie wprowadzać zmiany, wcześniej nie dopuszczalne w tym collegu. Okazuje się, że młodego nauczyciela i bezwzględnego dyrektora łączy tragedia z przed lat- śmierć pięknej dziewczyny (Aishwarya Rai) będącej miłością Raja i ukochaną córką Narayana.
W tą pełną uczucia historię Aditya Chopra wplutł jeszcze trzech młodych ludzi tęskniacych za miłością, a zarazem tak bezsilnych wobec surowych zasad Gurukul.
Film ukazuje ogromną siłę dwóch odwiecznych przeciwników: miłości i strachu, które w zyciu każdego z nas odgrywają wielkie role. Mohabbatein jest plejadą największych gwiazd kina indyjskiego, której towarzyszy muzyka znanego duetu braci Pandit Jatin-Lalit (,,Fanaa"; ,,Czasem słońce, czasem deszcz";,,Coś się dzieje" i ,,Żona dla zuchwałych").

Sarkar (2005 r.) reż. Ram Gopal Varma

Subhash Nagra (Amitabh Bachchan) nazwany przez wszystkich Sarkar,jest szefem mafii. Jednak różni się od typowego modela mafiozy. Jego celem jest pomaganie niewinnym i biednym ludziom, którzy nie mieliby szansy dowieść swoich praw. Tytułowy bohater cieszy się ogromnym poważaniem wśród wpływowych ludzi w kraju,lecz jego działania, nie będące w jakikolwiek sposób związane z jego fachem- przysparzają mu caoraz więcej wrogów. Nie atakują go bezpośrednio, ale strają się za wszelką cenę zniszczyć jego reputację i ukazać społeczeństwu, że tak naprawdę jest złym człowiekiem. Nie ugiętość wrogów sprawia,że namawiają jednego z synów Sarkara-Vishnu (Kay Kay Menon) do zabicia ojca, a ten swego brata- Shankara (Abhishek Bachchan ), nie znającego zasad działania mafii. Jak potoczy się życie Sarkara? Jakim synem okaże sie Shankar?

,,Sarkar'' jest ''ojcem chrzestnym" kina indyjskiego, jednak nie kopiuje dzieła amerykańskiego. Elementem wspólnym może być tylko motyw rodziny mafijnej i przejmowanie władzy przez syna. Film ten jest mistrzostwem w swoim gatunku. Nie jest typowym dziełem bollywoodzkim: nie zobaczymy tu kolorowych strojów i układów tanecznych przewijających się co jakiś czas.Światowej klasy muzyka i zdjecia utrzymane są w konwencji mrocznej i potęgującej akcję.

START : godz. 15.30
MIEJSCE:
Kino ,,ATOM"
ul.Piłsudskiego 74 (NOT)
BILETY:
Mohabbatein - bilet ulgowy: 14 zł; bilet normalny: 17 zł
Sarkar - bilet ulgowy: 13 zł; bilet normalny: 15 zł
Karnety na 2 filmy:
- PRZESPRZEDAŻ (20.08 - 28.08) - 20 zł
- PO 28.08 - 24 zł
Szczegółowy program imprezy już wkrótce!

INNE BOLLYWOODZKIE ZAPOWIEDZI W KINIE ,,ATOM" :)

wrzesień : 21-23 - BILET DO BOLLYWOOD 3 :)

październik: 3 edycja HELLO BOLLYWOOD - pokazy filmów: ,,Salaam Namaste"; ,,Black" ; ,,Deewana" !;)

Film dokumentalny 100 LAT KINA INDYJSKIEGO (20 min.)
Anjaam (1994) KONSEKWENCJA
reżyseria Rahul Rawail scenariusz Gautam Rajadhyaksha, Sutanu Gupta zdjęcia Sameer Arya muzyka Anand Chitragupth, na podstawie: opowiadania Sutana Gupta czas trwania: 170
Vijay Agnihotri (Shahrukh Khan) jest bardzo bogatym młodym człowiekiem, wychowanym przez matkę (Beena), która zawsze pozwalała mu na wszystko. Mężczyzna zakochuje się w Shivani (Madhuri Dixit), stewardesie. Jego matka wyraża zgodę na ten ślub. Problem polega na tym, iż Shivani nie odwzajmnie uczuć młodego milionera i zamierza poślubić pilota Ashoka Choprę (Deepak Tijori). Viyay nie jest wstanie zaakcpetować odrzucenia i podążą śladem Shivani, nawet wtedy, gdy odkrywa, że jest ona szczęsliwą matką i mężatką. Dokąd zaprowadzi Vijaya jego obsesja?
Naach (2004) TAŃCZ
reżyseria Ram Gopal Varma scenariusz Musharaff Ali Khan, Pooja Ladha Surti, zdjęcia Kiran Reddy muzyka Suleman Merchant, czas trwania: 150
Abhinav (Abhishek Bachchan) i Reva (Antara Mali) mieszkający współcześnie
w Bombaju, spotykają się przypadkowo i zostają kochankami. Uwielbiająca taniec; bardzo ambitna Reva pragnie być choreografką w filmach, zaś Abhinav, którego nauczyła tańczyć, zostaje gwiazdorem filmowym w Bollywood. Kiedy proponuje Revie pomoc w karierze, ona odmawia i rozstają się. Wreszcie, po wielu porażkach, młody reżyser Diwakar (Ritesh Deshmukh) daje Revie szansę zrobienia choreografii
i zatańczenia w teledysku, który zdobywa ogromną popularność. Jej kariera nabiera rozpędu. Pewnego dnia Reva otrzymuje propozycję zagrania w filmie, a jej partnerem ma być Abhinav. To doświadczenie okazuje się niełatwe dla obojga...
kolejna edycja w sierpniu… i.t.d. :)
Przedsprzedaż biletów od 19 czerwca do 10 lipca
Ceny: Bilet na 2 filmy w przedsprzedaży = 20zł;
Bilety: na 2 filmy = 25zł; na jeden film 15zł
powrót

KRÓTKO MÓWIĄC... PO HOLENDERSKU

Shortly Speaking... Dutch

Krótkie animacje, fabuły, dokumenty z Holandii (edycja II)

25-26 kwietnia 2008 r., kino ATOM

Wydarzenie zorganizowane we współpracy z Ambasadą Królestwa Niderlandów, Holland Film, Sieci Kin Studyjnych i Lokalnych FN. Sponsorem imprezy jest ING Usługi Finansowe S.A.

Holendrzy są mistrzami oszczędnej, eleganckiej formy - to stwierdzenie odnosi się nie tylko do architektury, ale i filmu, co udowodniliśmy w roku 2006, kiedy to dzięki pomocy Ambasady Królestwa Niderlandów i Holland Film zorganizowaliśmy po raz pierwszy przegląd "Krótko mówiąc... po holendersku - Shortly Speaking... Dutch". Pokazy, które odbyły się w kilku miastach Polski cieszyły się dużym zainteresowaniem publiczności.

Ponieważ od tego czasu w Holandii powstało wiele ciekawych krótkich metraży, zarówno autorów poprzednio prezentowanych, jak i młodszych, często studentów szkół artystycznych, zdecydowaliśmy się przygotować kolejną odsłonę przeglądu, rozpoczynając w przeddzień Dnia Urodzin Królowej. Również tym razem Ambasada Królestwa Niderlandów jako współorganizator przedsięwzięcia nadaje rangę temu wyjątkowemu przeglądowi.

Filmy zostały wybrane spośród ponad dwustu produkcji ostatnich dwóch lat i podzielone na cztery programy tematyczne (każdy ok. 60-90 minut) zgodnie z pojawiającymi się w nich szeroko rozumianymi wątkami: Czas i przemijanie, Dojrzewanie i relacje, Obcy i ostatni ujmujący pozostałe filmy, które wydały nam się interesujące a nie dotyczą jednego z wybijających się obecnie problemów, nazwany ogólnie Abstrakcja.

W tym roku zresztą, w odróżnieniu od poprzedniego przeglądu filmy "niezaangażowane" a bawiące się formą i eksperymentujące z nowatorskimi rozwiązaniami technologicznymi są mniej liczne, choć animacja, szczególnie abstrakcyjna (zwłaszcza w wydaniu geometrycznym) i to tradycyjnie silne atuty Holendrów. Tym razem jednak, na plan pierwszy wysuwają się filmy takie jak "Grey Matter" czy "Mother's Finest", w których młodzi reżyserzy przyglądają się ludziom starszym i ich sposobom radzenia sobie z nieubłaganym upływem czasu, bądź "Happy End", uznanego twórcy Karela Doinga, który ukazuje relację dwojga emerytów. Od kilku lat istotnym problemem Holandii jest też tolerancja dla odmienności. W szerokim sensie odnoszą się do tego twórcy filmów "Holland [07]" czy "Road". Należy zauważyć, że większość filmów - choć wiele z nich cechuje ironia czy poczucie humoru - to dokumenty, bądź fabuły stylizowane na autentyczne relacje. Firmy takie jak "Filmbank" czy "Armadillofilm" specjalizujące się w promocji filmu dokumentalnego zapewne taką sytuację ugruntowują.

Filmy zostały wybrane spośród najciekawszych holenderskich produkcji krótkometrażowych ostatnich dwóch lat i podzielone na cztery programy tematyczne (każdy ok. 60-90 minut): Czas i przemijanie, Dojrzewanie i relacje, Obcy, Abstrakcja.

25 KWIETNIA godz. 18.30 PROGRAM I: CZAS I PRZEMIJANIE (ok.85 min)

Zegar tyka nieubłaganie, zmienia nasze postrzeganie rzeczywistości, zaciera ślady, tworzy rutyny, przyzwyczajenia, buduje i zniekształca wspomnienia, jest przyczyną starzenia, każe godzić się na przemijanie, na upływ czasu.

Trzy osoby żyją w równoległych światach. Nigdy się nie spotkają, chociaż wszystkich bohaterów łączy miejsce.

Eksperymentalny film zrealizowany na taśmie 8mm. Autorzy zdają się poszukiwać miejsc związanych z życiem i twórczością Lorki. Ale chodzi im raczej o oddanie pewnego nastroju, niż realizację rzetelnego śledztwa.

Godsberg, reż. Fred Pelon, 17’, dokument

Wszędzie w Europie w czasie drugiej wojny światowej poza ofiarami nazizmu znalazło się także sporo jego zwolenników. Autor portretuje holenderską partię faszystowską i jej działania w perspektywie miejsca, które stanowiło jej ośrodek władzy.

Sarah Ann, reż. Pim Zwier, 9’, dokument

Analiza jednej sytuacji przedstawionej w trzech różniących się od siebie relacjach. Trudno uwierzyć, że o jednym wydarzeniu można opowiadać w tak rozmaity sposób.

Charismatic Fates & Vanishing Dates, reż. Sara Rajei, 3’18’’, eksperyment

Intrygujące losy i zapomniane daty. Odejście ważnych członków rodziny z perspektywy dziecka i z perspektywy dorosłego wspominającego dzieciństwo.

Przewrotna opowieść o absurdach życia na przykładzie codziennego zmagania się z rzeczywistością pensjonariuszy domu starców.

25 KWIETNIA godz. 20.00 PROGRAM II: DOJRZEWANIE I RELACJE (ok.82 min)

Od narodzin do śmierci otaczają nas ludzie. Ani dzieciństwo ani starość nie są proste, często tworzymy światy równoległe, żeby przetrwać, zakładamy maski, stawiamy fasady, zrywamy relacje, by potem je naprawiać.

Kobieta i noworodek, matka i jej dziecko, czy aby na pewno? Ich relacja jest w każdym razie niełatwa. Matka zostawia ślady na jego główce, a dziecko wydaje potworne, nieludzkie odgłosy.

Film jest zapisem podróży reżyserki i jej matki, która wiele lat wcześniej porzuciła własne dziecko z powodu uzależnienia od narkotyków. Śledzimy nie tylko kolejne etapy świadomego, bardzo trudnego budowania relacji między matką i córką, ale także pewne studium psychiki człowieka uzależnionego, który próbuje znaleźć ukojenie w religii.

My Sister, reż. Het Zusje, 9’, fabuła

Świat widziany oczami małego dziecka. Osamotnienie bohaterki, jej konfrontację z nowym problemem i trudną sytuację rodzinną obserwujemy z perspektywy kilkudziesięciu centymetrów wzrostu małej dziewczynki.

Gorące lato, plaża, leniwy dzień nad rzeką. Dwunastoletni chłopiec spędza dzień z przyjaciółką i jej ojcem. Dzieci bawią się w pierwsze nieśmiałe pocałunki, jednak bohater filmu decyduje się na odważne wyznanie swoich uczuć w stosunku do kogoś zupełnie innego.

Missiepoo16, reż. Anna van der Heide, 9’50’’, dokument

Bardzo realistycznie przedstawiony mrugający jaskrawymi kolorami świat nastolatki. Forma filmu przypomina raczej wideopamiętnik bohaterki niż poważne studium społeczno-psychologiczne.

Próba przełamania społecznych konwencji jest dowodem odwagi i nonkonformizmu. Przykład bohatera filmu pokazuje jednak, że całkowita ignorancja czy nieznajomość wzorców zachowań doprowadza do żenujących nieporozumień.

Wing, reż. Ricky Rijneke Werkstad, 13’, fabuła

Mała Wing jest córką chińskich imigrantów. Jej babcia marzy o tym, żeby kiedyś powrócić do Chin, ale jej pogarszający się stan zdrowia pozbawia złudzeń ją samą jak również resztę rodziny. Dzięki swojej dziecięcej wyobraźni Wing znajduje sposób na wysłanie babci w wymarzoną podróż.

Czy babcia może mieć dość swoich rozwrzeszczanych wnucząt, ich narzekających rodziców, obowiązków, jakie jej „przynależą” w wielopokoleniowym domu? Hołd dla wszystkich cierpliwych superbabć.

Tuurlijk, reż. Rosa van Hofwegen, 2’50’’, eksperyment

Realistyczne i zaskakujące w formie studium przemijalności i upływu czasu a zarazem relacji, które tworzą się wraz z nimi.

26 KWIETNIA godz. 18.30 PROGRAM III: OBCY (ok. 75 min)

Obcy są wśród nas – szczególnie w tak wielokulturowym i otwartym kraju jak Holandia. Co nie oznacza, że tam łatwiej wyzbyć się lęku przed innym: chorym, dziwnie ubranym czy uczesanym, mówiącym innym językiem. Lęk jest w nas. Jest w nas tak głęboko zakorzeniony, że czasem powoduje nieuzasadnione reakcje i prowadzi do tragedii.

Można próbować go w sobie przełamać, przyglądając się małpom w zoo lub biorąc za ręce przypadkowych przechodniów...

Niekiedy inność staje się modą, stylem, który wszyscy chcą naśladować.

§ Saying Hello and Goodbye Simultaneously, reż. Nastasja van Kampen, 1’30’’

§ Le Dernier Cri, reż. Erwin Olaf, 3’31’’

Holland [07], reż. This Luscher, 9’40’’, eksperyment

Metafora Holandii roku 2007 jako podwórka. Słoneczne przedpołudnie. Życie toczy się na pozór spokojnie, kolejni mieszkańcy pojawiają się i znikają w onirycznym rytmie codziennej rutyny, różne grupy wiekowe, etniczne tworzą koloryt miejsca. Jednak napięcie rośnie. Nie wiadomo jak długo potrwa ta sielanka.

I'm sorry, reż. Martin Putto, 3’12’’, eksperyment

Film porusza delikatną tematykę ogromnej populacji imigrantów w Holandii. Równocześnie zwraca uwagę na graniczące z paranoją działania rządu, mające na celu przeciwdziałanie terroryzmowi.

Thriller drogi, jakich wiele. Młoda dziewczyna wraca samotnie lokalną drogą. Oczywiście jest noc i dookoła nie widać żadnych znaków życia. Tuż za jej samochodem pojawia się pirat drogowy, wariat, być może morderca. Spodziewamy się najgorszego…

Testy Rorschacha w wersji psychodelicznej: plamy atramentu wywołują najdziwniejsze skojarzenia, które konkretyzują się dzięki rozmaitym technikom animacji, zarówno tradycyjnej jak i komputerowej. Czarna komedia - dosłownie.

Dwunastoletnia Hanneke nie ma koleżanek. Jest pewna, że to wszystko przez jej włosy, które pomimo wszelkich starań pozwalają jej na jedną tylko, mało popularną obecnie fryzurę. Urocza historia o potrzebie akceptacji i przynależności do grupy.

Spełnienie fantazji niejednego dziecka: oto bohater znajduje otwór w ścianie swojego pokoju. Samotny mieszkaniec szarej celi po drugiej stronie muru odkrywa obecność istoty podobnej do siebie. Opowieść o braku zrozumienia potrzeby samotności u drugiego człowieka.

Saying hello and goodbye simultaneously, reż. Nastasja van Kampen, 1’30’’, dokument

Wyobraźmy sobie, że pomysły rodem z cyberpunka i thrillerów science-fiction stają się rzeczywistością. Ingerencja w ludzkie ciało prowadzi do powstania nowej, tajemniczej choroby, z którą medycyna nie potrafi sobie poradzić.

Debiut reżyserski i aktorski pochodzącej z Armenii Gayi Gasparian, ukazuje jeden dzień z życia pacjentki szpitala psychiatrycznego, obcej ordynatorowi szpitala do potęgi n-tej.

Pomieszczenia dla małp w ogrodach zoologicznych zbudowanych w latach 60 i 70. Czy coś nam to przypomina?

A może by tak czasem, zajodłować stojąc do góry nogami? Autor jest twórcą licznych krótkich eksperymentalnych filmów muzycznych, które oznacza tylko numerami.

Straat performance, reż. Anna van Asbeck, 3’, eksperyment

Autorka nie godzi się na powszechnie uprawiany proceder: idąc ulicą, mijamy innych przechodniów obojętnie, tymczasem mogłoby być zupełnie inaczej.

W tym krótkim filmie dochodzi do połączenia dwóch estetyk: supersterylnej, zautomatyzowanej nowoczesności Jacquesa Tati i tajemniczego nastroju Davida Lyncha. Kolejny głos w dyskusji na temat bezkrytycznego poddania się szaleńczemu dążeniu do ciała idealnego i naśladowania tego, co nazywamy ostatnim krzykiem mody.

26 KWIETNIA godz. 20.00 PROGRAM IV: ABSTRAKCJA (ok. 84 min)

Eksperymenty formalne, zarówno w animacji jak i fabule pozwalają wyjść poza tradycyjne postrzeganie filmu jako opowiadania historii.

Długie rzędy mniejszych urządzeń i większych mechanicznych potworów, wózków, młotów pneumatycznych, żurawi, koparek i ciągników. Ich koła zębate i gąsienice pozostają niewzruszone aż obudzi je mantryczny śpiew prowadzącego największą publiczną aukcję maszyn. Kupujący mają zaledwie minutę na decyzję, napięcie rośnie...

Abstrakcyjne piękno broni. Czy narzędzie śmierci, zawieszone w próżni jak statek kosmiczny, może wywołać zachwyt?

Wszystko może się zdarzyć w miejscu publicznym. Tajemnicza kobieta włącza odliczanie w urządzeniu, które przekazywane jest kolejnym osobom w celu, który odkryjemy dopiero wtedy, kiedy licznik dojdzie do zera.

Dwa przenikające się światy, dwa obrazy: zdjęcia megametropolii, industrialny pejzaż przenikają się z ujęciami przyrody, istot żywych i wraz z podobnie skomponowaną elektroniczną muzyką Ruuda Terhaaga tworzą obraz przyszłości (powódź w Zeelandii w 2012 roku) – złożonej przecież z elementów świata dzisiejszego.

Efemeryczne piękno zmiennego nieba, chmur, które – pod wpływem komputerowej manipulacji – tworzą jeszcze bardziej zaskakujące obrazy niż te, do których jesteśmy przyzwyczajeni. Plus muzyka słynnego młodego holenderskiego kompozytora, Oscara van Dillena. Aż chce się żyć z głową w chmurach.

Kolejny film zdobywcy Oskara w dziedzinie filmu animowanego (Father and Daughter, 2000). Jest to pseudo-akwarela, film został bowiem w całości namalowany herbatą; użytą substancją jak i minimalistyczną formą i oszczędną kreską nawiązuje do tradycji japońskiej.

Zwielokrotniona postać tej samej aktorki płacze na schodach. Trickowy film o tym, jak zachowuje się kobieta, kiedy jest już „po wszystkim”.

Paradise drift, reż. Martin Hansen, 13’ , eksperyment

Z mroku wyłaniają się tylko poszczególne części ciała i podniecone, wyczekujące czegoś twarze. Dokąd zmierza nocą, przez skały cały tłum ludzi i co zobaczy na końcu swojej wędrówki?

Casimiration or the Beginnig of dreaming, reż. Iris Piers, 3’38”, 2007, etiuda

Autorka tworzy obrazy za pomocą małej kamery cyfrowej, szkła powiększającego pisaka, papieru, własnego głosu i rozmaitych dźwięków, z których powstają surrealistyczne fragmenty codzienności.

Synchronator, reż. Ban van Koolwijk&Gert-Jan Prins, 6’11”, eksperyment

Abstrakcyjne dzieło przywodzące na myśl niegdysiejsze eksperymenty z taśmą magnetyczną. Migające czarno-białe obrazy w połączeniu z osobliwym dźwiękiem wywierają niewątpliwie hipnotyczny wpływ na widza.

Nervus opticus, reż. Hidde van Schie, 3’22”, animacja

Animacja wykonana w technice wycinanki i kolażu. Nieustannie zmieniające się obrazy wiążą się dosyć luźno i niekiedy zagadkowo – zdecydowanie dzięki pracy nervus opticus każdego z nas. Nieskrępowaną wyobraźnię niewątpliwie zainspirowały prace Jana Švankmajera.

Nadzwyczajny teledysk przywodzący na myśl estetykę charakterystyczną dla twórczości Mathew Barney’a. Śpiewaczka Lolly Jane Blue przenika przez kolejne, egzotyczne warstwy ziemi, by w kulminacyjnym momencie przyłączyć się podmorskiego baletu.

- KSIĘGA REKORDÓW SZUTKI
- TRANSYLWANIA
- OPOWIEŚCI CYGAŃSKIEGO TABORU
- GUCZA! POJEDYNEK NA TRĄBKI
- EXILS
- DIABŁY, DIABŁY
- TABOR WĘDRUJE DO NIEBA
- HISTORIA CYGANKI
- ZANIM OPADNĄ LIŚCIE…
- GADZIO
- I SKRZYPCE PRZESTAŁY GRAĆ

CAMERA ASIA - OBLICZA: WONG KAR-WAI

Dni naszego szaleństwa A Fei zheng chuan (AKA Days of Being Wild / A Fei jing juen / A Fei zheng zhuan / A-Fei Tsing Chun / Ah Fei's Story / True Story of Ah Fei, The / Dni szaleństwa) (1991)
rezyseria: Kar Wai Wong
scenariusz: Kar Wai Wong
zdjęcia: Christopher Doyle
obsada: Leslie Cheung, Maggie Cheung, Andy Lau
produkcja: Hongkong

Trzy historie o przyjaźni, które kończą się w inny, ale równe zaskakujacy sposób.
Film uważany za najlepsze dzieło Kar-wai Wronga

Historia bardzo przystojnego chłopaka, który uwodzi a następnie porzuca kobiety bez jakichkolwiek skrupułów. Wychowany przez byłą prostytutkę samotnie kroczy drogą autodestruktywnego poszukiwania miłości, która w rzeczywistości jest pogonią za stałością i poczuciem własnej wartości. Oczarowując uroczą sklepikarkę nieświadomie wprawia w ruch mechanizm następujących po sobie rozstań, niespełnionych i zapomnianych obietnic, które w finale pozwalają mu odkryć samego siebie, unaoczniając dręczące go obsesje, drzemiącą w nim gwałtowność i przemoc.

RECENZJA
Minuta wieczności (kino)
"Dni naszego szaleństwa", które w końcu trafiają do Polski, to pierwszy wielki film Wonga Kar-Waia. Jest to niezwykle ważna chwila dla wszystkich fanów reżysera, gdyż "Dni" stanowią pierwszą częścią tryptyku, którego dwie kolejne części to "Spragnieni miłości" i "2046".

Jest 16 kwietnia 1960 roku, za minutę wybije 3:00. Tę minutę Yuddy i Su Li-Zhen spędzą wpatrzeni w zegarek. Chwila prawdziwej harmonii, która pozostanie z nimi na zawsze. Niestety ich związek rozpoczęty w tak niezwykłych i prawdziwie romantycznych okolicznościach nie przetrwa próby czasu. Yuddy nie potrafi pozostać wierny i zaangażowany. Wynika to z traumy, jaką przeżył w młodości, dowiadując się, iż jest adoptowany. Jego przybrana matka wciąż jednak nie chce wyjawić mu całej prawdy, obawiając się, że chłopak ją porzuci. W tę zagmatwaną więź włączą się jeszcze policjant, który zostanie marynarzem i młoda dziewczyna, kolejna zakochana w niespokojnym Yuddym.

W przeciwieństwie do debiutanckiego "Kiedy łzy przeminą", w "Dniach naszego szaleństwa" mamy już Kar-Waia, jakiego znamy i kochamy. Pełen zmysłowości obraz w połączeniu z latynoskimi rytmami tworzy nostalgiczną atmosferę niespełnienia. Film staje się namiętną serenadą, sentymentalną podróżą ku miłości, przyjaźni. Jest również przypowieścią o bólu, jaki towarzyszy wielkiemu uczuciu.

Kar-Wai nakreślił bohaterów delikatną linią. Są pełni życia, a jednocześnie pozostają niejednoznaczni, skomplikowani, tajemniczy. Nie sposób ferować wyroków, bo kiedy tylko wydaje się, że już któryś z bohaterów zachowuje się w sposób przewidywalny, nagle reżyser ukazuje nam kompletnie nowy aspekt ich osobowości.

Fabuła "Dni" przypomina rasowy melodramat, lecz Wong Kar-Wai nasyca film takim emocjonalnym napięciem, iż każdy spragniony miłości w pełni zaspokoi swój apetyt. Sama reżyseria wykazuje już zresztą wysoki poziom dojrzałości twórczej. Mamy tu wszystkie elementy, które od tej pory przewijać się będą we wszystkich kolejnych dziełach twórcy z Szanghaju: komentarze z offu, przeskakiwanie do kolejnych punktów widzenia, charakterystyczne kadrowanie, a przede wszystkim filmowanie kobiet.

Film szczególnie polecam fanom "Spragnionych miłości" i "2046". Wreszcie mogą oni poznać losy Su Li-Zhen, która pojawia się we wszystkich tych filmach. Jednak w rzeczywistości "Dni naszego szaleństwa" to lektura, z którą zapoznać powinien się każdy fan kina delikatnego, magicznego, szaleńczo rozkosznego z wyrazistą nutą desperacji i rozpaczy.

Marcin Pietrzyk
Filmweb

http://www.kino.com/daysofbeingwild/

powrót
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Kiedy łzy przeminą Wong gok ka moon (AKA As Tears Go By / Carmen of the Streets / Rexie Naner / Mongkok Carmen / Wang jiao ka men) (1988)

rezyseria: Kar Wai Wong
scenariusz: Kar Wai Wong
zdjęcia: Wai Keung Lau
muzyka: Teddy Robin Kwan
obsada: Andy Lau, Maggie Cheung, Jacky Cheung
produkcja: Hongkong
gatunek: Dramat

Wah zajmuje się „windykacją” dłużników mafii, stara się równocześnie sprawować pieczę nad swym przyjacielem Fly’em. Do miasta przybywa kuzynka Ngor, która na czas swojego leczenia zamieszkuje u Waha. W specyficzny dla siebie sposób wpływa na jego życie. Kiedy wyjeżdża, Wah nie może o niej zapomnieć. W tym właśnie czasie Fly wskutek swojej niepohamowanej arogancji wdaje się w kolejne afery i kłopoty, z których Wah musi go wybawić. Rozdarty musi dokonać wyboru pomiędzy nowym spokojniejszym życiem, a braterstwem krwi…

RECENZJA
Nieoszlifowany diament (kino)
Dla tych, którzy znają późniejsze dzieła Wonga Kar-Waia, jego reżyserski debiut może być prawdziwym szokiem. "Kiedy łzy przeminą" to bowiem rasowe kino klasy B z przerysowaną grą aktorską, tanim melodramatem i typową dla azjatyckiego kina fabułą osadzoną w gangsterskim półświatku. Jednak warto temu filmowi przyjrzeć się z bliska, bowiem już w nim widać przebłyski niesamowitego talentu, który z Kar-Waia uczynił międzynarodowy fenomen.

Bohaterem filmu jest Wah, młody członek gangu z Hongkongu. Właśnie rozstał się ze swoją dziewczyną, która, nie widząc z nim przyszłości, pozbyła się ciąży. W tym samym czasie w jego życie wkracza kolejna kobieta, jego piękna kuzynka. Pomiędzy nimi rodzi się uczucie, które jednak musi walczyć o swoje z poczuciem lojalności. Przyjaciel Wah z gangu cały czas wpada w kłopoty z rywalizującą grupą należącą do tej samej organizacji. Wah wciąż wyciąga go z kłopotów, co zamiast rozwiązać problem sprawi, że znajdzie się on w sytuacji bez wyjścia.

Na pierwszy rzut oka bardzo łatwo ten film zignorować. "Kiedy łzy przeminą" zdają się być jedną z wielu gangsterskich opowieści miłosnych i to wcale nie najlepszą. Gra aktorska zachodniego widza może miejscami przyprawić o atak śmiechu. Jest przerysowana do granic możliwości, miejscami nieznośnie teatralna i infantylna. Trudno też nie patrzeć z pewnym pobłażaniem na sam scenariusz, zbudowany ze stereotypów i fabularnych kalek. Dialogi momentami są tak drewniane, że i bóbr by sobie na nich zęby połamał. Bliżej im raczej do twórczości niezrównoważonych hormonalnie nastolatek niż prawdziwych artystów kina.

Jednak za tym wszystkim kryje się olbrzymi potencjał, jaki Wong Kar-Wai rozwinie w swoich kolejnych dziełach. Już tutaj pojawiają się znakomite rozmazane sekwencje, które staną się znakiem firmowym jego filmów realizowanych w latach 90-tych. Nie sposób nie zachwycać się sceną walki w restauracji albo końcową sekwencją egzekucji. Trudno w młodej i pięknej Maggie Cheung stojącej przy schodach nie zauważyć narodzin estetyki, która swój szczyt osiągnie w "Spragnionych miłości".

Wong Kar-Wai jest tu niczym nieoszlifowany diament. Już budzi zainteresowanie, lecz jest niczym wobec tego, kim się już wkrótce stanie. "Kiedy łzy przeminą" to znakomita okazja, by poznać bliżej, jak rodził się jeden z najciekawszych twórców współczesnego azjatyckiego kina.

Marcin Pietrzyk
Filmweb

powrót

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ASIA EXTREME - OBLICZA: BRACIA PANG

Oko Gin gwai (AKA Eye, The / Jian gui / Seeing Ghosts / Wzrok) (2002)

reżyseria: Oxide Pang Chun, Danny Pang
scenariusz: Jo Jo Yuet-chun Hui, Oxide Pang Chun, Danny Pang
muzyka: Orange Music
zdjęcia: Decha Srimantra
obsada: Angelica Lee Sum-Kit, Lawrence Chou Chun-Wai, Chutcha Rujinanon, Pierre Png, Edmund Chen, Candy Lo Hau-Yam
gatunek: horror
rok produkcji: 2002
czas trwania: 99 min.

PIERWSZY TYTUŁ KINOWY W RAMACH PRZEGLĄDU ASIA EXTREME, NAJLEPSZEGO KINA AZJATYCKIEGO W POLSCE.
W Hongkongu mieszka 20-letnia dziewczyna o imieniu Mun. Od drugiego roku życia jest niewidoma. Po 18 latach, ma szansę rozpocząć normalne życie. Zostaje poddana operacji przeszczepu rogówki. Stopniowo odzyskuje wzrok. Jednak to, co widzi jest przerażające… Dziwne, niewyjaśnione rzeczy, których inni nie dostrzegają…
Ciąży na niej klątwa dawcy rogówki - młodej dziewczyny o imieniu Ling. Ona także widziała podobne rzeczy. Mun stara się odkryć tajemnicę ciążącej na niej klątwy…

„Znakomita mieszanka. Jako horror, od początku do końca dostarcza mnóstwa strachów. Jako opowieść o tajemnicy, rozwija się z ponadnaturalną elegancją. Jest też metaforą, i to zupełnie niezwykłą”. Premiere

Jeden z najlepszych filmów radzieckich, przez wielu uważany za najlepszy film w historii kina; ze słynną 6-minutową sceną masakry na schodach w Odessie. Film rozpoczyna się buntem marynarzy na statku "Potiomkin" z powodu złego wyżywienia. Kapitan każe pozostałym marynarzom rozstrzelać buntowników. Ci odmawiają wykonania zadania....

(AKA Armored Cruiser Potemkin, The / Battleship Potemkin / Bronomzidi Potiomkini /Bronienosiec Potiomkin /Броненосец Потёмкин) rezyseria Sergei M. Eisenstein(1925) ZSRR , 75 min.

Romance sentimentale rezyseria Sergei M. Eisenstein, Grigorij Aleksandrow (1930) Francja, 20 min.

W 2008 roku zaprezentujemy Państwu przegląd kinematografii Radzieckiej i Rosyjskiej. Wśród prezentowanych filmów znajdą się znane i uznane produkcje oraz takie, które nie były pokazywane na ekranach polskich kin. Przed każdym seansem krótki wykład. Herbatka z samowara - gratis.

Lecą żurawie Letjat zhuravli (AKA Cranes Are Flying, The) (1957)
ZSRR , 97 min.
reżyseria Michaił Kałatoziszwili scenariusz Viktor Rozov zdjęcia Sergei Urusevsky muzyka Moisej Vajnberg na podstawie: sztuki "Vechno zhivye" Viktora Rozova

Lecą żurawie to piękna, nagrodzona w 1958 roku na XI MFF w Cannes "Złotą Palmą" historia romantycznej i głęboko tragicznej miłości pary kochanków, których szczęściu przeszkodziła wojna. Borys zgłasza się jako ochotnik na front, Weronika w dniu swoich urodzin zostaje sama. Wojna zbiera swe okrutne żniwo – Borys ginie od zbłąkanej kuli. Weronika zaś poślubia jego brata Marka, któremu uległa w chwili stresu wywołanego nalotami bombowymi. Jej małżeństwo nie może być szczęśliwe – wszystkie myśli i uczucia dziewczyny zabrał ze sobą Borys. W dniu wyzwolenia wśród szczęśliwego, wiwatującego tłumu Weronika czuje się obco. Dla niej nie ma ukojenia. Niezwykły, wzruszający film pokazujący wojnę w nietypowy dla kinematografii radzieckiej sposób. Nie ma tu monumentalnych scen batalistycznych, rozwianych sztandarów i dowódców podejmujących decyzje ze stoickim spokojem. Kałatozow pokazuje wojnę z całą jej odpychającą ohydą, jako siłę niszczącą człowieka fizycznie i degradującą moralnie. Większość akcji rozgrywa się na zapleczu frontu na tle codziennego, morderczego wysiłku ludzi rzuconych w wir wojennej machiny. Wspaniałe role Samojłowej i Batałowa urzekają głębią przeżyć psychologicznych i oszczędnością środków wyrazu. Określając swój sposób pracy reżyser mówił: Wyznaję zasadę następującą: w filmie stwarzam kilka zasadniczych węzłów fabuły i te węzły nasycam liryzmem, aż do granic wytrzymałości. W tych punktach staram się atakować widza wzruszeniem. W nich wyrażam swój stosunek uczuciowy do tematu. Zwraca także uwagę strona plastyczna filmu. Kałatozow podkreślał, że język filmu jest językiem plastyki, a nie literatury, językiem obrazów a nie anegdoty i dialogów. Scenariusz wydaje mi się o tyle ważny, o ile stoją za nim obrazy. Uroda obrazów w tym filmie zasługuje szczególną uwagę.

50. LAT POLSKIEJ SZKOŁY FILMOWEJ
OGÓLNOPOLSKI PRZEGLĄD WYBRANYCH FILMÓW NURTU
1-3 czerwca, 8-10 CZERWCA 2007 r., kino ATOM

Polska szkoła filmowa to nurt, który zaprowadził polskie kino na międzynarodowe festiwale. Filmy Wajdy, Munka czy Kawalerowicza stały się wizytówką naszego kina na świecie i zadecydowały o potwierdzeniu przez kulturę polską swojego miejsca w spuściźnie europejskiej. "Eksportowy towar", jakim okazały się filmy młodych polskich twórców na przełomie lat 50. i 60. dwudziestego wieku do dziś stanowią najbardziej znaną kartę polskiej kinematografii, są wymieniane w światowych encyklopediach kina i skłoniły krytykę francuską do ukucia terminu "polska szkoła filmowa".

W związku z 50. rocznicą powstania tego nurtu Polski Instytut Sztuki Filmowej oraz Stowarzyszenie Nowe Horyzonty organizują przeglądy wybranych filmów Szkoły, które zobaczyć będzie można w kinach w Krakowie, Katowicach, Gdańsku, Łodzi, Wrocławiu, Olsztynie, Warszawie i w Poznaniu.

FILMY:

"KANAŁ" (reż. Andrzej Wajda, 95') Obraz tragicznego heroizmu i bezprzykładnego cierpienia grupy warszawskich powstańców, którzy po utracie pozycji przedzierają się cuchnącymi kanałami do walczącego jeszcze Śródmieścia. Tragiczne losy żołnierzy oddziału AK, którzy z pozycji na Mokotowie usiłują przedostać się kanałami do walczącego jeszcze Śródmieścia.

"EROICA" (reż. Andrzej Munk, 78') Dwie nowele osadzone w latach II wojny światowej. Bohaterem pierwszej jest "Dzidziuś" Górkiewicz cwaniaczek, który staje się z przypadku bohaterem Powstania Warszawskiego. W drugiej obserwujemy życie w obozie jenieckim, gdzie legendą otoczony jest porucznik Zawistowski, któremu udało się zbiec z niewoli. Tylko nieliczni wiedzą, że żołnierz ukrywa się w obozie.

"PĘTLA" (reż. Wojciech Jerzy Has, 96') Walczący z nałogiem alkoholowym Kuba żyje w mieszkaniu wypełnionym dziwnymi przedmiotami. Film jest relacją z jednego, przełomowego dnia w jego życiu: po południu ma się udać wraz Krystyną, swoją narzeczoną, do lekarza, który zaaplikuje mu środek wspomagający walkę z nałogiem. Kubę męczą samotne oczekiwanie i telefony ciekawskich znajomych; postanawia wyjść na miasto.. Alkoholizm bohatera stał się pretekstem do nakreślenia portretu człowieka, który nie widzi sensu życia i nie potrafi utrzymać więzów z otoczeniem. Jeden z najbardziej sugestywnych plastycznie, subiektywnych światów w polskim kinie.

"OSTATNI DZIEŃ LATA" (reż. Tadeusz Konwicki, 66') Na opustoszałej plaży spotykają się w ostatnim dniu pobytu nad morzem dojrzała kobieta i młody mężczyzna. On obserwował ją od wielu dni, ale dopiero teraz odważył się na zawarcie znajomości. Namawia ją do pozostania. Ona jest wypalona wewnętrznie, obarczona przeżyciami wojennymi, utratą bliskiego człowieka - pilota, pełna goryczy i nieufności do ludzi.. Pierwszy film autorski w Polsce, pierwsza poważna próba odnalezienia nowego języka filmowego.

"POPIÓŁ I DIAMENT" (reż. Andrzej Wajda, 95') Adaptacja opowiadania Jerzego Andrzejewskiego. Jeden z najważniejszych filmów w historii polskiej kinematografii. Pierwszy dzień pokoju. Młody akowiec, Maciek Chełmicki, otrzymuje rozkaz zastrzelenia sekretarza KW PPR. Zbieg okoliczności powoduje, że zabija kogoś innego. Spotykając się twarzą w twarz ze swoją ofiarą doznaje szoku. Staje przed koniecznością powtórzenia zamachu. Poznaje Krystynę, dziewczynę pracującą jako barmanka w restauracji hotelowej. Uczucie do niej uświadamia mu jeszcze bardziej bezsens zabijania w chwili zakończenia wojny. Wierność złożonej przysiędze, a tym samym obowiązek podporządkowania się rozkazowi, przeważa szalę.

"BAZA LUDZI UMARŁYCH" (reż. Czesław Petelski, 104') Adaptacja powieści Marka Hłaski "Następny do raju". Akcja filmu toczy się w bazie transportu drewna w Bieszczadach. Na odludziu, w fatalnych warunkach sanitarnych pracują wyrokowcy i życiowi wykolejeńcy. Należyte wykonywanie obowiązków nieustannie utrudniają im: brak samochodów, warsztatów, części oraz wiszące wciąż nad głowami widmo śmierci. Nic dziwnego, że nikomu nie zależy na pracy, wszystkim zaś - na możliwie rychłej ucieczce. Nie jest to wszakże takie proste. Tym bardziej, że do bazy przybywa niejaki Zabawa - mechanik i aktywista partyjny.

"POCIĄG" (reż. Jerzy Kawalerowicz, 102') Upalne lato. Pociąg pospieszny odchodzi z warszawskiego dworca. Wśród pasażerów znajduje się Jerzy. Zapomniał miejscówki do wagonu sypialnego. Przekupiona konduktorka kieruje go do ostatniego wolnego przedziału. Bohater niespodziewanie zastaje tam piękną blondynkę Martę. Z powodu braku wolnych miejsc Jerzy i Marta muszą podróżować razem. W pociągu znajduje się również Staszek, były chłopak Marty. Wciąż usiłuje ją przekonać, że powinna z nim zostać, ale dziewczyna wyraźnie nie chce. Pomiędzy Jerzym i Martą stopniowo nawiązuje się przyjazny kontakt. Oboje mają za sobą przykre przeżycia i to ich łączy.

"DO WIDZENIA, DO JUTRA" (reż. Janusz Morgensternm, 80') Jacek jest reżyserem studenckiego teatrzyku w Gdańsku. Spotyka Margueritte, córkę zagranicznego konsula. Zaprasza ją na tenisa i odtąd zaczynają regularnie się spotykać. Margueritte odwiedza teatrzyk. Jacek, wyraźnie zakochany, zaniedbuje swoje obowiązki, całe dnie spędza z Margueritte. Dla niej ta znajomość jest tylko rozrywką. Nie potrafi się zakochać. Odwiedzając kościół odgrywają scenę ślubu i wtedy dziewczyna mówi mu, że nie zamierza wychodzić za mąż..

"NIKT NIE WOŁA" (reż. Kazimierz Kutz, 86') Rozgrywający się wkrótce po wyzwoleniu dramat psychologiczny: historia człowieka, który na Ziemiach Zachodnich szuka ucieczki przed konsekwencjami wojny, chcąc rozpocząć nowe życie. Bożek, w przeciwieństwie do Maćka Chełmickiego, nie wykonał rozkazu. Ucieka, osiedla się w miasteczku na Ziemiach Odzyskanych, szuka zapomnienia i samotności. Poznaje Lucynę, dziewczynę dojrzalszą od niego, zawiera jednak także znajomości z innymi kobietami. Kiedy dowiaduje się, że członkowie organizacji podziemnej są na jego tropie, opuszcza pospiesznie miasteczko, ale wszystko wskazuje na to, że wróci do Lucyny, bo łączy ich prawdziwa miłość.

"ŚWIADECTWO URODZENIA" (reż. Stanisław Różewicz, 99') Trzy nowele, ukazujące pełną napięcia atmosferę codzienności okupacyjnej widzianej oczami dzieci.

Queer jest dla nas alternatywą wobec dominującej perspektywy heteronormatywnej, twierdzącej, że ludzie zawsze dzielą się na kobiety i mężczyzn, oraz że przedstawiciele jednej płci zawsze kierują swoje pragnienia bliskości emocjonalnej i fizycznej jedynie ku przedstawicielom płci przeciwnej. Queer jest zawsze perspektywą obcości i niepoprawności wobec dominującego w społeczeństwie głosu, stąd częstym dodatkowym elementem proponowanych przez nas filmów będą kwestie innego wyznania religijnego, narodowości czy rasy" - deklarują organizatorzy festiwalu.

Jedną z najtrudniejszych umiejętności, jaką muszą nabyć w swoim życiu geje, lesbijki czy osoby transgenderowe, jest umiejętność poruszania się w trudnych relacjach rodzinnych. Mierząc się z rodzinnymi oczekiwaniami i konfliktami, młodzi mężczyźni z prezentowanych filmów muszą znaleść w sobie siłę i ducha, aby dalej podążać własną drogą.

Metoda Bogini

Młody mężczyzna z południowej Azji musi zmierzyć się z oczekiwaniami swojej rodziny... co powinien robić, jaki powinien być...

Metoda Bogini (The Goddess Method) / Kanada 2000 / scenariusz i reżyseria: Punam Sawhney / 6 min. /

Niewinny

Nastolatek z Hong Kongu, który właśnie przybył do Kanady, stoi u progu dorosłości, mając przeciwko sobie różnice kulturowe, konflikty rodzinne oraz własną, budzącą się seksualność. Mężczyźni, których napotyka – jego przystojny kuzyn, kolega z klasy, starszy mężczyzna oraz chłopak pracujący jako pomoc kuchenna w restauracji jego matki, odzwierciedlają kolejne stopnie jego emocjonalnego i seksualnego rozwoju, od zauroczenia, poprzez seks i miłość aż do poczucia odpowiedzialności...

„Oczywiście kanadyjskie tło nawiązuje do mojego życia, ale to nie jest autobiografia” – mówi reżyser filmu, Simon Chung. „Widzę w tym filmie raczej współczesną bajkę, choć inną od opowieści dla dzieci – młody bohater przemierza obcy ląd i przeżywa różne przygody. A morał? Przypuszczam, że publiczność sama wyciągnie wnioski.

Film zbudowałem z krótkich, epizodycznych i bardzo realistycznych scen. W przeciwieństwie do większości filmów głównego nurtu, kładłem relatywnie mały nacisk na dramaturgię czy klasyczną narrację z punktami zwrotnymi. Sceny właściwie nie układają się w nastrojowe sekwencje, nie ma tu także określonych chwil ‘prawdy’ podanej publiczności na tacy. Zamiast tego sceny ułożone są staccato, mają szybki rytm z nagłymi zmianami wewnątrzkadrowymi. Zdarzenia moją miejsce wewnątrz narracji, co akcentuje naturalizm. Nacisk położony na realizm zdarzeń odróżnia ten film od większości obrazów o dojrzewaniu czy filmów romantycznych. Nie unikałem też w Niewinnym kwestii seksu, narkotyków i homofobii – wszystkich elementów współtworzących życie współczesnych młodych ludzi”.

**Nagroda za Najlepszy Kanadyjski Film Niezależny na 9th Toronto Reel Asian International Film Festival.

Niewinny (Innocent)/ Kanada / Hong Kong 2005 / reżyseria i scenariusz: Simon Chung / występują: Timothy Lee, Jovita Adrineda, David Yee, / 80 min. /

Urodzona w Algierii Dominique Cardona przeprowadziła się do Francji w wieku siedmiu lat. W Uniwersytecie Montpellier ukończyła prawo. Uczestniczyła w letnim programie filmowym Uniwersytetu Nowojorskiego Od 1990 r. mieszka w Toronto. Laurie Colbert jest reżyserką, producentką oraz absolwentką studiów reżyserskich przy Kanadyjskim Centrum Filmowym. Również mieszka w Toronto. Razem, jako partnerki w życiu osobistym i zawodowym, wyreżyserowały trzy filmy (wszystkie pokażemy w tym programie). Obecnie pracują nad swoim pierwszym filmem pełnometrażowym.

Mój feminizm

W czasach, kiedy określenie „feministka” traktowane jest niemalże jak obelga, Mój feminizm przypomina, że rewolucja trwa nadal. W filmie posłuchamy, jak głosem pełnym pasji na tematy dotyczące kobiet (m.in. opieka zdrowotna, lesbianizm, pornografia czy prawa reprodukcyjne) wypowiadają się takie orędowniczki feminizmu naszych czasów jak: Mary Becker, Urvashi Butalia, bell hooks, Judy Rebick, Ailbhe Smyth, Gloria Steinem czy Urvashi Vaid.

Mój feminizm (My Feminism) / Kanada / Francja 1997 / reżyseria: Laurie Colbert & Dominique Cardona / 55 min. /

Dwie siedemnastolatki zakochują się w sobie. Kiedy ich myśli są całkowicie pochłonięte budzącą się miłością, jedna z dziewczyn dokonuje zdumiewającego odkrycia, że jej matka, rzekomo szczęśliwa mężatka, ma romans...

Poniżej paska (Below the Belt) / Kanada 1999 / reżyseria: Laurie Colbert & Dominique Cardona/ 13 min. /

Szczerze i z zaangażowaniem, lesbijki z Kanady poruszają kwestie związane z ich życiem, takie jak ujawnienie się, biseksualność, SM czy punkt widzenia na ruch feministyczny.

Dzięki Bogu jestem lesbijką (Thank God I'm A Lesbian) / Kanada/Francja 1992 / reżyseria: Laurie Colbert & Dominique Cardona / 55 min. /

Władza, dominacja i pragnienie utwierdzania się w swej „męskości” są jednymi z wielu niebezpieczeństw, na jakie mogą być narażone związki między mężczyznami. Portrety mężczyzn i zależności między nimi w niniejszych sześciu filmach krótkometrażowych proponują alternatywne spojrzenie na męsko-męskie relacje wobec wytartych klisz, spojrzenia czasem niekonwencjonalne, ale często pełne uczucia, czułości i wewnętrznej siły.

W półmroku, przy dźwiękach muzyki dwaj mężczyźni, jeden rasy czarnej o ustach szerokich, drugi rasy żółtej o ustach wąskich, pragną się pocałować. Okazuje się to nie takie proste – wspomnienia wszystkich rasistowskich i homofobicznych wyzwisk ciągle powracają, nie dając spokoju...

Szerokie usta wąskie usta (Thick Lips Thin Lips) / Kanada 1994 /reżyseria: Paul Lee / występują: Courtnay McFarlane, Takao Kawaguchi / 6 min. /

Posłuszeństwo

Osadzona na początku XIX w. akcja filmu opowiada o zamożnym plantatorze z Południowej Karoliny zmuszającym swego niepokornego syna do rychłego ożenku. Podejmująca problem nadużywania władzy opowieść o posłuszeństwie – społecznym i seksualnym.

Posłuszeństwo (Obedience) / Kanada 2002 / reżyseria: David O'Brien / scenariusz: Jeff Hankinson / 14 min. /

„Ile jesteś w stanie znieść, by nie być samotnym” – zastanawia się bohater tego krótkiego metrażu. Co dzieje się, kiedy w związku pojawia się ten trzeci i układ staje się „otwarty”? Film rozważa jedną z możliwości...

Związek otwarty (Open)/ Kanada 2000 / scenariusz i reżyseria: David O'Brien / występują: Keith Griffiths, Malcolm Tylor / 14 min. /

Podarunek

Pozbawiona słów elegijna medytacja nad upływającym życiem, opowiedziana poprzez historię miłości i przyjaźni pomiędzy japońskim mnichem i nowicjuszem, który pojawił się w jego życiu. Cztery pory roku towarzyszą ich poznaniu, nieśmiałemu budowaniu bliskości oraz finałowej rozłące...

Podarunek (The Offering) / Kanada 1999 / scenariusz i reżyseria: Paul Lee / występują: Laurance Tan, Jason Chow / 10 min. /

Makbul – Faworyt

Akcja filmu dzieje się w XVI-wiecznej ottomańskiej Turcji. Cichy rytuał mycia stóp Suleimana przez jego niewolnika Ibrahima pokazuje, w jaki sposób pożądanie może zamienić zwykły obowiązek w przeżycie erotyczne.

Makbul – Faworyt (Makbul – His Favoured One) / Turcja 1999 / reżyseria: Huseyin Karagoz / 7 min. /

Mleczarz

Nieatrakcyjny, monstrualnie otyły mleczarz rozdaje na ulicy buteleczki z mlekiem. Mijają go kolejni ludzie, ostentacyjnie rozlewający zawartość na chodniku. Jedyną osobą, która zgadza się przyjąć mleko, jest młody chłopak... Pełna metafor i symboli opowieść o poszukiwaniu miłości i bliskości we współczesnym świecie. Elektroniczna muzyka, niespokojny, poszarpany montaż, a także fizyczność bohatera wykraczająca poza nasze współczesne ideały doskonałego, pięknego ciała sprawiają, że film to przyciąga widza z magiczną mocą, to go odpycha. To film, którego nie sposób zapomnieć.

Mleczarz (The Milkman) / Kanada 2001 / scenariusz i reżyseria: Ken Takahashi / występują: Serge Gratton, Jon Ouellette / 8 min. /

18.XII Program 4: Z dala od domu (93 min.)

Geje i lesbijki w trzech filmach dokumentalnych opowiadają o drodze, jaką przebyli/ły z ziemi ojczystej do nowego kraju w poszukiwaniu lepszego życia. Część z nich powróciła tam, skąd przybyła, powodowana nostalgią za tym, co pozostawiła za sobą. Opowiedziane z czułością historie o sile i odwadze pokazują także, jak duży wpływ wywiera religia, kolonializm, przesiedlenia i homofobia na życie gejów i lesbijek z Ameryki Łacińskiej, Karaibów, Afryki czy Azji.

This Way Out

Kahunkya dorastał przy swym ojcu-biskupie, który został wysłany na misję do Kenii.

Wszyscy troje żyją z niebezpieczną tajemnicą, która mogła zniszczyć ich życie: są homoseksualni.

This Way Out to intymny podarunek od trojga niezwykłych uchodźców, którzy otrzymali azyl w USA z powodu orientacji seksualnej. Ich poruszające historie pomagają nam zrozumieć, ile kosztuje wolność i jak bardzo jest cenna. Bohaterowie i bohaterki otrzymali nie tylko schronienie, ale przede wszystkim możliwość godnego życia – jako osoby homoseksualne.

Te buty nie służą do chodzenia

Dzieje życia, miłości oraz role społeczne czterech pokoleń Chinek należących do rodziny reżysera, w tym ciotki - męskiej transwestytki-lesbijki oraz jej dziewczyny, opowiedziane przez pryzmat historii ich butów, od malutkich bucików krępujących i deformujących stopy po eleganckie pantofle z Londynu.

Te buty nie służą do chodzenia (The Shoes Weren’t Made for Walking) / Kanada /Hong Kong 1995 / reżyseria: Paul Lee / 27 min. /

Kokos/trzcina i kordzik

Indo-karaibska reżyserka powraca do rodzinnej Gujany. Jej podróży towarzyszą rozmyślania nad lesbijskim pożądaniem, rodziną, historią i kolonializmem.

Kokos/trzcina i kordzik (Coconut/Cane & Cutlass) / Kanada/Gujana 1994 / reżyseria: Michelle Mohabeer/ 30 min. / DVD

Róg obfitości wypełniony filuternymi uśmiechami, figlarnym trzepotem rzęs oraz przeogromnym smutkiem i erotyzmem stanowi nieodłączną część transgenderowego życia roztańczonych postaci z poniższych filmów. Lecz gdzieś za kampowym humorem i przepełnionym dramatyzmem tańcem, w czarującej choreografii tożsamości płciowych kryje się cicha tęsknota za miłością.

Różowe lustro

Ten pierwszy indyjski film o drag queen to kampowe spojrzenie na indyjskich gejów i ich szafę, dosłownie i w przenośni. Dwie kłótliwe drag queen i nastoletni gej rywalizują o względy przystojnego faceta. Ni mniej ni więcej – wybuchowa mieszanka bollywoodzkiego tańca, dramatyzmu i pożądania.

Różowe lustro (The Pink Mirror) / Indie 2002 / reżyseria: Sridhar Rangayan / scenariusz: Sridhar Rangayan / występują: Ramesh Menon, Edwin Fernandes, Rishi Raj, Rufy Baqal / 40 min. /

Bahar - Wiosna

Poruszający portret tureckiej transseksualistki, która przeżyła wiele burzliwych chwil. Praca podzielona jest na części, pokazujące kolejne fragmenty życia bohaterki, wyznaczone imionami, które wybiera po porzuceniu oryginalnego – Mustafa: Ayla (Aura), Ülkü (Idealna) oraz Bahar (Wiosna). Film kręcono w Istambule, w czasie gdy Bahar przechodziła właśnie upragnioną operację plastyczną twarzy.

Bahar –Wiosna (Bahar) / Turcja 2005 / reżyseria: Huseyin Karagoz/ 53 min. /

Zmysłowe i piękne, sugestywne i poetyckie, poruszające i zapierające dech w piersiach, eksperymentalne filmy Jenni Olson splatają liczne opowieści, kobiece pożądanie i seksualność, życiowe wzloty i upadki oraz miejskie krajobrazy San Francisco, tworząc razem magiczną i pełną objawień podróż. Rygorystyczna formalnie, zręcznie prowadzona choreografia statycznych ujęć i głosów z offu oferuje widzowi doświadczenie kontemplacji i urzeczenia. Niezależne i pełne niedopowiedzeń filmy Olson migoczą niezwykle osobistą wizją i pokazują, jak wiele ważnych historii można opowiedzieć oszczędnymi środkami.

Jenni Olson, pionierka nurtu New Queer Cinema, od 1986 r. zajmuje się działaniami kuratorskimi, poszukiwaniem, zbieraniem, tworzeniem oraz pisaniem o filmach obracających się wokół tematyki LGBT [Lesbian Gay Bisexual Transgender], jest także jedną z najważniejszych ekspertek w zakresie kina spod tego znaku. Była dyrektorką portali internetowych PlanetOut.com oraz Gay.com, gdzie założyła PopcornQ.com, olbrzymią bazę informacyjną na temat filmów LGBT (http://www.planetout.com/popcornq/), będącą rozwinięciem jej książki The Ultimate Guide to Lesbian & Gay Film and Video (Serpent's Tail, 1996). Pełnometrażowy debiut reżyserski Jenni Olson, Radość życia (The Joy Of Life) miał premierę w 2005 r. na festiwalu Sundance. Jej ostatni projekt związany z przeszukiwaniem zasobów archiwalnych The Queer Movie Poster Book (Chronicle Books) zdobył nominację w 2005 do Literackiej Nagrody Lambda. Jej roczny program produkcji zwiastunów filmów queer, Homo Promo, został niedawno wydany na DVD przez Strand Releasing.

Jako kolekcjonerka i archiwistka filmów kompilowała takie programy zwiastunów filmowych jak Homo Promo (1991), Neo Homo Promo (1993), Jodie Promo (1995), Trailer Camp (1995), Afro Promo (1997), Trailers Schmailers (1997) czy Bride of Trailer Camp (2001), które były prezentowane na festiwalach filmowych na całym świecie.

Jako artystka wideo nakręciła Levi's 501s Commercial (1991), Czasami (Sometimes, 1994), Blow-up (1997, współreżyserowany z Kadet Kuhne), Meep Meep! (2000) oraz Matzo Maidels (2003, współreżyserowany z Julie Dorf i Monicą Nolan). Niebieski pamiętnik (Blue Diary, 1997), pierwszy film krótkometrażowy Jenni Olson na taśmie 16 mm sygnowany przez nią jako scenarzystkę/reżyserkę, był wyświetlany na ponad 100 międzynarodowych festiwalach filmowych, począwszy od Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie w 1998 r. Filmy Olson wyświetlano na festiwalach od Antalaya po Zurych (The Sundance Film Festival, Toronto International Film Festival, The Pacific Film Archive oraz The American Cinematheque).

Jako producentka filmowa Jenni Olson pracowała przy By Cook or By Crook, który został wyświetlony premierowo w 2002 podczas festiwalu Sundance. Jej ostatnim osiągnięciem producenckim jest żartobliwy krótki metraż na taśmie 35 mm Sing Along San Francisco (w reżyserii Georginy Corzine), który miał swoją premierę w 2002 r. na San Francisco International Lesbian & Gay Film Festival . Jej nazwisko jako producentki wymienione jest także w filmie dokumentalnym z 1996 r. dla brytyjskiego Channel 4 Jodie: An Icon (w reżyserii Pratibhy Parmara, filmie o Jodie Foster jako lesbijskiej ikonie); krótkim metrażu kanadyjskiego reżysera Paula Lee Podarunek (The Offering) oraz This Way Out Jill Burnett, filmie dokumentalnym o homoseksualnych poszukiwaczach i poszukiwaczkach azylu politycznego i ich podróżach spowodowanych pragnieniem ucieczki od opresji w rodzinnym kraju.

Jenni była współdyrektorką The San Francisco International Lesbian & Gay Film Festival (pracując z pionierem filmu queer Markiem Finchem) w latach 1992-1994; obecnie kontynuuje pracę jako doradca programowy przy Minneapolis St. Paul Lesbian, Gay, Bi & Transgender Film Festival . Pracuje intensywnie jako dyrektorka programowa i jurorka podczas licznych festiwali filmowych. Nadal pisuje o filmach LGBT dla The Advocate, indieWIRE.com oraz the Bay Area Reporter, jak również dla wielu innych wydawców. Mieszka w San Francisco ze swoją partnerką, Julie, i swoimi dwiema córkami, Hazel i Sylvie.

Niebieski pamiętnik

Za pomocą statycznych krajobrazów San Francisco i głosu z offu, Niebieski pamiętnik opowiada melancholijną historię młodej lesbijki marzącej o jednorazowej przygodzie z heteroseksualną dziewczyną.

Niebieski pamiętnik (Blue Diary)/ USA 1997/reżyseria: Jenni Olson/ 7min. /

Meep Meep!

Osadzona na tle przepięknych miejskich krajobrazów jednominutowa opowieść o lesbijce i jej platonicznej miłości.

Radość życia

Radość życia to niekonwencjonalny hołd złożony ulicom i historiom San Francisco, który łącząc zapierające dech w piersiach kino pejzażowe z lirycznym głosem z offu oferuje poetycką refleksję nad miastem. Bohaterka filmu borykająca się zarówno z własną tożsamością płciową, jak i z napadami depresji, snuje opowieść o seksualnych podbojach, neurotycznych chwilach rozpaczy, obsesyjnych romansach i rozdzierających okresach samotności. Komentarz spoza kadru, oscylujący pomiędzy melancholijnym gniewem a cierpkim humorem, tworzy razem z obrazem swego rodzaju „kontener” wypełniony miejskimi, romantycznymi i seksualnymi przygodami – od nieśmiałego flirtu po bolesne odrzucenie. Owa opowieść o odkrywaniu samej siebie połączona jest z odkrywaniem miasta i prowadzi ku refleksji na temat samobójstwa i mostu Golden Gate (poprzedzoną historią produkcji filmu Franka Capry z 1941 r. Meet John Doe), studiując przy okazji projekt mostu, pomyślany jako „uniemożliwiający popełnienie samobójstwa” (a będący nota bene miejscem, gdzie najczęściej na świecie popełniano ten czyn) oraz dziesięcioletnią dyskusję na temat konstrukcji barierek ochronnych obiektu.

Radość życia (The Joy of Life) / USA 2005 / reżyseria: Jenni Olson / scenariusz: Jenni Olson / zdjęcia: Sophia Constantinou / głos: Harrit „Harry” Dodge & Lawrence Ferlinghetti / 65 min. /

21.XII Program 7: Kiedy Wschód spotyka Zachód (86 min.)

Dla wielu osób ze społeczności LGBT życie jest procesem nieustannego mierzenia się z tym, co narzuca im ich własna tradycja, i tym, co proponuje zachodnia kultura gejowska, której wartości przyjęły. W przypadku tych, którzy muszą mocować się z dwiema kulturami i dwiema społecznościami, żyjąc na styku dwóch światów, napięcia i potencjalne konflikty są większe, gdyż osoby te nieustannie stawiają czoła licznym wyzwaniom, często doświadczając wielopoziomowego uczucia samotności i izolacji.

Emocjonalnie Twój!

Ravi i Paul, dwaj przyjaciele z Leicester, przychodzą na przyjęcie gejowskie w małym indyjskim mieście Shimoga. Elegancki marzyciel Ravi natychmiast zakochuje się w Manim – ciemnowłosym, przystojnym miejscowym robotniku. Na tym samym przyjęciu Ravi i Paul poznają parę mężczyzn, Murthy’ego i Annę, obecnie dobiegających sześćdziesiątki...

Za pomocą przemieszanych ze sobą scen realistycznych i erotycznych sekwencji onirycznych, Emocjonalnie Twój! maluje obraz przesycony kolorami, żonglujący stereotypami oraz prezentujący kontrasty w wartościach wyznawanych przez Hindusów oraz gejowską subkulturę Zachodu.

„Film ten bardzo dobrze portretuje różne tożsamości gejowskie oraz interakcje między nimi. Fakt, że kilka odważnych scen kręcono w miejscach publicznych w Rajpipla, wskazuje, iż nikt nie był specjalnie poruszony zdjęciami. Choć homoseksualność traktowana jest w Indiach jako stygmat, geje w mniejszych miastach nie czują wstydu z tego powodu, nawet gdy zostali zmuszeni do małżeństw z dziewczynami. Nadal odgrywają w życiu ‘podwójną rolę’. W niewielu małżeństwach żona wie, że jej mąż jest gejem, ale nawet wtedy nie ma nic przeciwko temu, że sypia on z innym mężczyzną, o ile nie robi tego z inną kobietą”. Manvendra Singh, CEO Lakshya Trust (Indie)

Emocjonalnie Twój (Yours Emotionally!) / Indie / UK 2006 / scenariusz i reżyseria: Sridhar Rangayan / występują: Premjit, Jack Lamport, Ikhlaq Khan, Prateek Gandhi / 86min. /

Slunecní stát

Opowieść o czwórce bezrobotnych robotników, którzy próbują na różne sposoby związać koniec z końcem. Na problemy z brakiem pracy nakładają się dodatkowo problemy rodzinne, z czego wychodzi prawdziwy galimatias.

Chyba najlepszy film tegorocznego Kina na granicy. Jedno z największych miast przemysłowych Czech, Ostrawa, doczekało się wreszcie uczczenie nie tylko w piosenkach Jaromira Nohavicy, ale także w nowym filmie Marina Šulíka Słoneczne miasto. Fabuła obejmuje losy czwórki ostrawskich robotników i ich rodzin. Mężczyźni właśnie stracili pracę, a nie mając chęci polegać na pośredniaku, kupują ciężarówkę i próbują rozkręcić własny interes. Droga do niezależności, biorąc pod uwagę problemy z żonami, kochankami, znajomymi, a także dorastającymi dziećmi, nie jest wcale taka łatwa. Šulík nie idealizuje swoich bohaterów, nie rysuje doskonałego miasta – państwa jak z Campanelli. Jest blisko człowieka. Bohaterowie są na przeciwnym biegunie niż postacie z wcześniejszych filmów – są do bólu prawdziwi i ludzcy, a świat wokół nich to nie metaforyczna kraina, ale miasto z ulic i fabryk. Odwrócenie poetyki, znanej z Ogrodu czy Orbis Pictus przy bliższym oglądzie nie okazuje się aż takie drastyczne. Pozostaje sekwencyjność widoczna w budowaniu fabuły. Refrenicznymi wstawkami są industrialne w duchu widoczki z Ostrawy, przedstawiające hale, magazyny, złomowiska, bocznice kolejowe. To nie romantycznie pojmowana natura i jej sielskie krajobrazy tworzą otoczenie człowieka, ale na poły rozkładające się miasto.

reżyseria Martin Šulík; scenariusz Martin Šulík, Marek Lescák; zdjęcia Martin Štrba; muzyka Vladimír Godár; obsada:
Lucie Zácková: Eva; Oldřich Navrátil: Karel; Martin Juza: Bandy; Ivan Martinka: Tomás; Lubo Kostelný: Vinco; Michaela Boková: Betka; Igor Bares: Milan; Frantisek Smehlík: Andrej; Anna Cónová: Tereza; Dominik Hájek: Jonás; Radek Aubrecht: Taksówkarz #1; Petra Spalková: Marta; Anna Sisková: Vilma; Jan Vondrácek: Vilo;
Csongor Kassai: Emil. Czechy , Słowacja 2005, 95 min.

Film "Rytm to jest to!" przedstawia pierwszy wielki projekt edukacyjny Orkiestry Filharmonii Berlińskiej, pod batutą Sir Simona Rattle’a. Członkowie orkiestry odważyli się wyjść z wieży z kości słoniowej wysokiej kultury i poznać dzielnice marginesu, dla dobra dwustu pięćdziesięciu młodych osób. Ich podopieczni nie znali muzyki klasycznej, ale po żmudnych i emocjonujących przygotowaniach, zatańczyli "Święto wiosny" Strawińskiego. Film Thomasa Grube i Enrique Sancheza Lanscha - z perfekcyjną ścieżką dźwiękową - rejestruje kolejne etapy eksperymentu i przedstawia z bliska próby orkiestry Filharmonii Berlińskiej. "Rytm to jest to!" jest urzekającym zapisem fascynacji muzycznej, potrzeby starannego wykształcenia i ćwiczeń, pasji, pracowitości, miłości, szacunku i radości życia.

HARMONOGRAM PROJEKCJI
9 - 14 LUTEGO Złote Wrota (Golden Door)
16 - 21 LUTEGO Nocny Słuchacz (The Night Listener)
23 - 28 LUTEGO Renaissance
2 - 7 MARCA Bez skrupułów (Infamous)

W trakcie nocnych audycji, prezenter radiowy Gabriel Noone (Robin Williams) zaczyna rozmawiać
ze swoim największym fanem - młodym chłopakiem o imieniu Pete. Kiedy Gabriel postanowi poznać
tożsamość chłopca, życie radiowca zamieni się w koszmar i chaos.

BEZ SKRUPUŁÓW (INFAMOUS)

FILM OTWIERAŁ TEGOROCZNY MIĘDZYNARODOWY FESTIWAL W WENECJI

Obsada: Toby Jones, Sandra Bullock, Daniel Craig, Sigourney Weaver, Gwyneth Paltrow, Jeff Daniels, Daniel Craig

Historia fascynacji znanego pisarza Trumana Capote (Toby Jones) mordercami, którzy stali
się inspiracją jego znanej książki „Z zimną krwią”. Jest to opowieść o wyjątkowej relacji między pisarzem a zbrodniarzem, z plejadą gwiazd Hollywood, w tym z Danielem Craigiem w pierwszej dramatycznej roli po „Casino Royale”.

ZŁOTE WROTA (GOLDEN DOOR)

ZDOBYWCA SREBRNEGO LWA NA TEGOROCZNYM FESTIWALU W WENECJI

WŁOSKI KANDYDAT DO OSCARA

Historia włoskiej rodziny Mancuso, która w 1913 roku postanawia poszukać lepszego życia w Stanach Zjednoczonych.Nowa rzeczywistość wymaga jednak wielu poświęceń i spowoduje przemianę wszystkich imigrantów. Jak poradzą sobie z dala od swoich korzeni ?

RENAISSANCE

Wspaniałe kino dla fanów „Łowcy androidów”. Francuska perełka w świecie animacji 3D, inspirowana komiksami Franka Millera, idąca krok dalej niż „Sin City – Miasto Grzechu”. Wizja przyszłości ukazana w czerni i bieli, prezentuje styl grafiki dotąd nieobecny na ekranie. W 2054 roku Paryż jest labiryntem, gdzie każdy ruch jest monitorowany i nagrywany przez ogromną korporację Avalon, która szuka klucza do wiecznej młodości i urody. Zadaniem Karasa (głos odtwórcy Jamesa Bonda - Daniela Craiga), oficera policji jest ustrzec pewna kobietę, która posiadła tajemniczy
i pożądany Protokół Renaissance, mogący zmienić dzieje ludzkości.

==============================================================================================================================

Przy nich Herkules Poirot nie grzeszy bystrością, a mistrzowie tylko pozują
na wszechwiedzących mędrców. Egzystencjalni Detektywi (Dustin Hoffman i Lily Tomlin) nie cofną się przed niczym, by odkryć co gryzie Alberta Markovskiego (Jason Schwartzman). Ruszą jego śladem nawet do samej jaskini absurdu – supermarketu Huckabees, gdzie mierzyć się będą z perypetiami sercowymi przystojnego Brada (Jude Law), niezbyt rozgarniętej modelki Dawn (Naomi Watts) i zdziwaczałego strażaka, Tommy`ego (Mark Wahlberg).

„Jedna z najbardziej inteligentnych, oryginalnych i najzabawniejszych komedii roku”.

Tideland”, zrealizowany przez Terry`ego Gilliama, jednego z najbardziej oryginalnych współczesnych reżyserów, to historia dziewczynki o osobowości równie niezwykłej jak jej imię. Po tym, jak matka Jelizy-Rose ginie na skutek przedawkowania narkotyków, jej ojciec (Jeff Bridges) wysyła ją na wieś, by tam zaznała nieco spokoju. Przenosiny z dużego miasta do małej wioski to dla dziewczynki odkrycie świata wyobraźni, jakiego dotąd nie znała. Wolne chwile Jeliza-Rose (Jodelle Ferland) zaczyna spędzać na rozmowach z lalkami, a jej kompanką staje się ekscentryczna kobieta z sąsiedztwa. Jej fantazje nabierają coraz większego rozmachu...

Zakochanie się, kryzys, zdrada i opuszczenie – to cztery sytuacje charakterystyczne dla wpadających w pułapkę sercowych uniesień. Film „Kilka słów o miłości” to studium portretujące cztery pary w czterech różnych fazach związku. Każdy epizod dotyczy innych postaci, ale każdy opowiedziany jest na tle rzymskich uliczek i placów w sposób ciepły i zabawny, barwnie i oryginalnie, z polotem i z dystansem ironii. To film odkrywający tajemnice romansów, skutki zadraśnięć serca i drogę do wiecznej miłości. To uniwersalna historia o tym, co przeżywamy wszyscy.

Ameryka po 11 września. Paul (John Diel), weteran wojny w Wietnamie, ciągle się zmaga z duchami przeszłości. Wraz z powstaniem frontu walczącego przeciw terroryzmowi jego utrudzone życie nabiera nowego sensu, a jego patriotyzm zamienia się niemal w obsesję. Do jego uporządkowanego świata wkracza w pewnym momencie Lena (Michelle Williams), młoda aktywistka charytatywnej organizacji, a jednocześnie krewna szukająca śladów rodziny swej matki. Różni ich wiele, ale kiedy stają się świadkami przypadkowego morderstwa dokonanego na bezdomnym Arabie, postanawiają wspólnie przeprowadzić w tej sprawie śledztwo. Wkrótce przyjdzie im odkryć, że ideały, które wyznawali dotychczas, rozmijają się z tym, czym świat jest w istocie.

program imprezy towarzyszącej trzeciej edycji „Biletu do Bollywood” (21-23.09.2007r.)

Kino ATOM
Przedstawia:

Oto milowymi krokami, zbliża się kolejna, trzecia już, edycja „Biletu do Bollywood”. Pięć kolejnych, wielkich tytułów kinematografii indyjskiej gościć będzie w dniach 21.-23. września na ekranie wrocławskiego kina „Atom”. Wszystkich tych, którzy mieli już okazję zarazić się owym bakcylem oraz tych, dla których obsesja ta wciąż pozostaje zagadką mamy zaszczyt zaprosić na imprezy towarzyszące do EMPiK Megastore, Rynek 50 we Wrocławiu.

WSZYSTKO, CO CHCIELIBYŚCIE WIEDZIEĆ O BOLLYWOOD...
...ALE BOICIE SIĘ ZAPYTAĆ

wtorek 18.09.:
• Start 17:00
Poprzez liczne konkursy z nagrodami poprowadzi nas Ronak Raval, organizator legendarnej już, wśród wrocławskich bollymaniaków, cyklicznej imprezy tanecznej – Bollywood Dance Party - Zaś jego urocze asystentki wprowadzą przybyłych w tajniki trudnej sztuki wiązania tradycyjnego indyjskiego sari!
• 18:00
„Indie oczyma Europejczyka” – Podczas prezentacji fotosów ze swoich wojaży po Dekanie, Pan Adam Szymański, propagator i znawca rękodzieła indyjskiego, podzieli się z nami spostrzeżeniami nt. odkrywania Indii, doświadczania zderzenia kultur oraz blasków i cieni tamtejszego życia.
• Ok. godziny 19:00
W magiczny świat orientalnych kosmetyków wprowadzi nas Gość Specjalny wieczoru – Pani Kalyani Kalawant, na co dzień profesonalnie zajmująca się zdobieniem ciała henną i wyczarowywaniem magnetycznego makijażu rodem z Bollywood.
Środa 19.09.:
• Start 17:00
Przyspieszamy – jeszcze więcej muzyki filmowej i konkursów Ronaka
Ponadto możliwość spotkania z fanami Bollywood i uzyskania odpowiedzi na najbardziej nurtujące pytania 
• 18:00 spotkanie z Kalyani Kalawant c.d. – możliwość inywidualnego ozdobienia dłoni henną
• 19:00
Nauka tańca bollywood – dla każdego? Nic trudnego! Szczególnie pod czujnym okiem Pani Joanny Gil, która niczym niezrównana Farah Khan, zna i dopilnuje każdy gest i każdy krok z naszych ulubionych układów choreograficznych.
ZAPRASZAMY

21 września
19.30 SHOLAY
22 września 16.30 DON (1978)
22 września 19.45 NIGDY NIE MÓW ŻEGNAJ
23 września 16.30 DON (2006)
23 września 19.30 ATHADU
W sobotę i niedzielę konkursy w przerwach między filmami

Przedsprzedaż biletów i karnetów od 04.IX Ilość karnetów ograniczona
Bilety: norm. 15zł; ulg. 13zł Karnety: na 5 filmów 50zł

3 BILETU DO BOLLYWOOD

Piątek:
19:30 - Otwarcie 3BdB filmem ,,Sholay"
Sobota:
16:30 - pokaz filmu ,,Don" z '78 r.
19:20 - Przerwa: Konkurs Karaoke z nagrodami i tradycyjnie jak na każdym bolly w Atomie - herbatka!
19:50 - pokaz filmu ,,Nigdy nie mów żegnaj"
Niedziela:
16:30 - pokaz filmu ,,Don" z 2006 r.
19:20 - przerwa:
- pokaz tańca arabskiego w wykonaniu pani Aleksandry ze szkoły tańca ,,Pałacyk" przy ulicy Kościuszki 35
Wśród wszystkich chętnych, którzy chcieliby uczyć się dowolnego tańca ( również bollywoodzkiego!) w wyżej wymienionej szkole rozlosujemy 3 kupony rabatowe.
- Rostrzygnięcie konkursu Ronaka Ravala i konkursu kina ,,Atom", który odbył się podczas Atom-owej Masali w Empiku
... i oczywiście herbatka
19:45 - pokaz filmu ,,Athadu"
Przez dwa dni ( sobota i niedziela ) będzie można odwiedzić ,,bazarek indyjski",który zaoferuje nam :
biżuterię, sari,książki o tematyce indyjskiej, kosmetyki,przyprawy, kadzidełka, pocztówki, plakaty, płyty z muzyką indyjską, figurki oraz prawdziwe indyjskie przysmaki- m.in. samosy i słodkie ladoo !
Wszystko odbywać się będzie w rytmach największych muzycznych hitów bolly!powrót

godziny seansów BILETU DO BOLLYWOOD
23 czerwca, piątek
19:00 Veer-Zaara

24 czerwca, sobota
16:00 Gdyby jutra nie było
19:15 Bunty i Babli

25 czerwca, niedziela
16:00 Jestem przy tobie
19:15 Żona dla zuchwałych

Ceny biletów:

Przedsprzedaż do dnia 22 czerwca.

Normalny: 14zł
Ulgowy: 12zł

W dniu projekcji:

Normalny 15zł;
Ulgowy 13zł

KARNETY (na pięć filmów) = 50zł.
Uwaga! Ilość karnetów ograniczona. Karnety w sprzedaży od 06 do 20 czerwca.

Veer-Zaara” (Veer-Zaara; występują: Shah Rukh Khan, Preity Zinta, 192 min.,kopia z napisami polskimi, Indie 2004)

„Veer-Zaara” to ponadczasowa opowieść o miłości, dzieło jednego z najsłynniejszych reżyserów i producentów Bollywood – Yasha Chopry, uznane za najlepszy film bollywoodzki roku 2004, nagrodzone też za najlepsze dialogi, scenariusz i reżyserię. Głównymi postaciami filmu są Veer Pratap Singh (Shahrukh Khan), sikh z indyjskiej części Pendżabu i Zaara Hayaat Khan (Preity Zinta), muzułmanka z Pendżabu pakistańskiego. Ich drogi przecinają się na dnie przepaści, a losy splatają na wiele lat, prowadząc bohaterów od żyznych, złotych pól do ponurej więziennej celi. Dzieli ich religia i obywatelstwo, historia i polityka; łączy głębokie uczucie. W krytycznej sytuacji zakochanym pomóc może jedynie pakistańska prawniczka, Saamiya Siddiqui (Rani Mukherjee).

„Bunty i Babli” („Bunty aur Babli”, reż. Shaad Ali, w rolach głównych: Abhishek Bachchan, Rani Mukherjee, Amitabh Bachchan; 170 min., kopia z napisami polskimi, Indie 2005)

„Bunty i Babli” to współczesny hołd złożony bollywoodzkim filmom typu masala, bardzo popularnym w latach 70-tych, będącym mieszanką wielu różnych gatunków. Para głównych bohaterów, Bunty (Abhishek Bachchan) i Babli (Rani Mukherjee), to niepoprawni marzyciele, beztroscy, zwariowani i niezwykle pomysłowi. Pragnąc urozmaicić swe nudne, małomiasteczkowe życie, wyruszają w podróż po Indiach, po drodze oszukując i naciągając kogo się da. Robią to jednak z wyjątkowym wdziękiem, a do tego pozostają nieuchwytni, dzięki czemu zyskują miano najsłynniejszej pary Indii. W pościg za nimi rusza wkrótce stary policyjny wyga (brawurowy Amitabh Bachchan), który za wszelką cenę pragnie ich odnaleźć i unieszkodliwić. Film otrzymał szereg nagród indyjskiego przemysłu filmowego, w tym za najlepszą ścieżkę dźwiękową i choreografię do piosenki Kajra Re (z udziałem Aishwaryi Rai); Kajra Re zostało utworem roku 2005.

„Żona dla zuchwałych” („Dilwale Dulhania Le Jayenge, reżyseria: Aditya Chopra, występują: Kajol, Shah Rukh Khan, 189 min., kopia z napisami polskimi, Indie 1995)

„Miłość dla odważnych”, dziś już bollywoodzki klasyk, to jeden z najbardziej znanych i najdłużej granych indyjskich filmów w historii, nagrodzony w kilku różnych kategoriach, w tym jako najlepszy film 1995 roku. To właśnie w „Miłości dla odważnych” megagwiazdy Bollywood – Shahrukh Khan (w roli Raja) i Kajol (w roli Simran) – stworzyły swój najsłynniejszy duet. Raj i Simran to młodzi Pendżabczycy mieszkający z rodzinami w Londynie, którzy poznają się i obdarzają uczuciem w czasie podróży z przyjaciółmi po Europie. Ojciec Simran jest jednak silnie związany ze swą ojczyzną, dlatego postanawia, że córka wyjdzie za syna jego przyjaciela i osiądzie w Pendżabie. Gdy dowiaduje się, że Simran zakochała się w kimś innym, natychmiast wywozi do Indii całą rodzinę. Raj rusza w ślad za nimi. Będzie musiał się nieźle natrudzić, by przekonać do siebie rodziców ukochanej, przechytrzyć upatrzonego przez nich kandydata na męża dla Simran i samemu nie dać się wyswatać z inną.

"Gdyby jutra nie było"(Kal Ho Naa Ho, reżyseria: Nihil Advani, występują:Shah Ruch Khan, Preity Zinta, Saif Ali Khan, 179min.;Indie 2004) Kolejny film twórców "Czasem słońce, czasem deszcz", a za razem jeden z najpopularniejszych przebojów Bollywoodu ostatnich lat. Obfitująca zarówno w potężną dawkę humoru, jak i melodramatyczne zwroty akcji historia trójkąta miłosnego. W obsadzie największe gwiazdy Indii: Shah Rukh Khan, Preity Zinta, Saif Ali Khan. W żywiołowych scenach tanecznych - Kajol i Rani Mukherjee.

Naina (Preity Zinta) studiuje i mieszka ze swoją indyjskę rodziną w Nowym Jorku. Jej najlepszym przyjacielem jest Rohit (Saif Ali Khan), niepoprawny playboy. Naina jest jedyną kobietą na świecie, której Rohit nie próbował jeszcze uwieść. Zresztą Naina nie wierzy ani w flirty, ani w związki, ani w rodzinę. Jej matka od lat boryka się z przeciwnościami losu. Pewnego dnia do domu w sąsiedztwie wprowadza się uroczy Aman (Shah Rukh Khan), z miejsca zaskarbiając sobie serca wszystkich okolicznych mieszkańców. Jednak Nainę irytuje jego beztroski i radosny styl bycia. Dziewczyna nie wie jednak, że Aman skrywa tajemnicę, która już wkrótce na zawsze odmieni jej życie...

11. edycja Europejskiego Festiwalu Filmowego to pokazy około czterdziestu filmów w sześciu miastach Polski. Tegoroczna edycja imprezy potrwa od od 9 maja do 4 czerwca.

Miejscem imprezy niezmiennie pozostają kina sieci Silver Screen, ale nie tylko. Silver Screen, tak jak i w ubiegłych latach, jest także głównym organizatorem całego przedsięwzięcia.

Ideą Europejskiego Festiwalu Filmowego jest przedstawienie ciekawych i różnorodnych filmów europejskich, które rzadko trafiają do kinowej dystrybucji w Polsce. Organizatorzy chcą prezentować nowe obrazy, które w szczególny sposób pozwalają widzom poznać siebie, ludzi oraz świat, w którym żyjemy.

W Głównym Konkursie przewidzianych jest około 12 filmów, które nigdy wcześniej nie były pokazywane w Polsce. Nagrody przyznawać będą dziennikarze, i co jest już tradycją, publiczność.

Poniżej prezentujemy osiem z dwunastu, konkursowych tytułów:
"Enduring Love", reż. Roger Michell (Wielka Brytania)
"Masz na imię Justine", reż. Franco de Pena (Polska/Luksemburg)
"My, niżej podpisani" (Los abajo firmantes), reż. Joaquin Oristrell (Hiszpania)
"Opowieści z Dalarny" (Masjavlar), reż. Maria Blom (Szwecja)
"Private", reż. Saverio Costanzo (Włochy)
"Saimir", reż. Francesco Munzi (Włochy)
"Sklep z marzeniami" (Stiilipidu), reż. Peeter Urbla (Estonia)
"Ultranova", reż. Bouli Lanners (Belgia/Francja)
W ramach Panoramy Kina Europejskiego planowanych jest także około dwunastu filmów z pośród najciekawszych, powstałych w Europie, produkcji ostatnich lat. Tym razem będą to filmy, które miały już swoje pokazy na innych filmowych imprezach w naszym kraju oraz takie, które na polskich ekranach pojawią się dopiero pierwszy raz.

Przedstawiamy dziewięć z planowanych dwunastu propozycji:
"Bracia" (Brodre), reż. Susanne Bier (Dania)
"Czas porzucenia" (I giorni dellabbandono), reż. Roberto Faenza (Włochy)
"Guernsey", reż. Nanouk Leopold (Holandia)
"Jasminum", reż. Jan Jakub Kolski (Polska)
"Klucze do domu" (Chiavi di casa), reż. Gianni Amelio (Włochy)
"Omagh", reż. Pete Travis (Irlandia/Wielka Brytania)
"Teraz ja", reż. Anna Jadowska (Polska)
"W mroku nocy" (Noite escura), reż. Joao Canijo
"Życie ukryte w słowach" (La vida secreta de las palabras), reż. Isabel Coixet
Kolejną prezentacją są Otwarte Granice czyli filmy, które powstały na pograniczu Europy i poruszają problematykę także innych kultur. Tematem tych obrazów ma być tożsamość Starego Kontynentu i jego miejsce we współczesnym świecie. Przewidziany jest przegląd około sześciu filmów. My wymieniamy pięć, podanych przez organizatora festiwalu, produkcji:
"Błoto" (Çamur), reż. Dervis Zaim (Cypr/Turcja/Włochy)
"Eros", reż. Michelangelo Antonioni, Steven Soderbergh, Wong Kar Wai (Włochy/USA)
"Shooting Dogs", reż. Michael Caton-Jones (Wielka Brytania)
"Zozo", reż. Josef Fares (Szwecja)
"Życie jest muzyką", reż. Fatih Akin (Niemcy/Turcja)
O reszcie tytułów poinformujemy w najbliższym czasie.

Oczywiście na tegorocznym festiwalu nie zabraknie Klasyki Kina Europejskiego, będącego zbiorem filmów wybranych przez Patrona Honorowego z europejskiego kanonu. Podczas ubiegłorocznej retrospektywy swoje ulubione obrazy zaproponował publiczności Jerzy Stuhr. Obecnie w warszawskim kinie Iluzjon ma być pokazanych w sumie dziesięć dzieł kina i nie będą to tym razem pozycje wskazane przez Patrona Honorowego, gdyż takiego najprawdobnie już nie będzie. Organizator razem z Filmoteką Narodową dokonają własnego doboru.

Nagroda publiczności w odbywającym się plebiscycie 11. Europejskiego Festiwalu Filmowego przewiduje dla zwycięzcy 3000 EUR. W ubiegłym roku widzowie nagrodzili tą kwotą Rezę Bagher za film "Muzyka popularna Vittuli". Nagrodą dziennikarzy będzie w tym roku 2000 EUR. W składzie jury znaleźli się: Grażyna Torbicka, Małgorzata Sadowska, Tadeusz Sobolewski, Jan Olszewski i Bartosz Żurawiecki.

11. Europejski Festiwal Filmowy odwiedzi następujące miasta:
Warszawa (9-14 maja) Silver Screen Puławska + kino Iluzjon
Kraków (15-20 maja) kino Ars
Poznań (19-24 maja) kino Apollo
Toruń (22-27 maja) kino Orzeł
Gdynia (26-31 maja) Silver Screen
Łódź (29 maja - 3 czerwca) Silver Screen + kino Charlie
Wrocław (02 - 04 czerwca) kino ATOM

14.00 11. EUROPEJSKI FESTIWAL FILMOWY
PRZETRWANIE MIŁOŚCI premiera
W.Bryt. 100 min. 15l 14;12zł
15.45 OSTRE CIĘCIA premiera
Belgia/Fr 120 min. 15l 14;12zł
17.45 BRACIA przedpremiera
Dania 110 min. 15l 14;12zł

14.45 11. EUROPEJSKI FESTIWAL FILMOWY
GUERNSEY premiera
Belg/Hol 90 min. 15l 14;12zł
16.15 NIEŚWIADOMI premiera
Hiszp/Niem/Portug/Wł 100 min. 15l 14;12zł
18.00 HONEY BABY premiera
Finl/Niem/Ros/Litwa 103 min. 15l 14;12zł

14.30 11. EUROPEJSKI FESTIWAL FILMOWY
OPOWIEŚCI Z DALARNY premiera
Szwecja 98 min. 15l 14;12zł
16.15 KLUCZE DO DOMU premiera
Fr/Niem/Wł 105 min. 15l 14;12zł
18.00 OMAGH premiera
Irlandia/W.Bryt 105 min. 15l 14;12zł

PANNA I ŻOŁNIERZ / THE MAIDEN AND THE SOLDIER, reż./dir.: Katariina Lillqvist, 2001, 8’

Przegląd fińskiej animacji, który będziemy mogli zobaczyć przygotowany został wraz z Akademią Sztuki przy Politechnice w Turku oraz Fińską Fundacją Filmową.

Zadaniem Fińskiej Fundacji Filmowej, drugiego z partnerów pokazu animacji fińskiej, jest wspieranie, popularyzacja oraz rozwijanie fińskiej produkcji oraz dystrybucji filmowej. Jednocześnie zapewnia ona pomoc międzynarodowym festiwalom filmowym, odbywającym się w Finlandii. Jednym z jej celów jest promowanie fińskiej produkcji filmowej: filmów fabularnych, krótkometrażowych, dokumentalnych, animowanych oraz filmów dla dzieci.

Ważnym działem Fińskiej Fundacji Filmowej jest wydział międzynarodowy, którego celem jest rozpowszechnianie fińskiej kultury i sztuki filmowej. Fundacja jest niezależna, jedynie nadzorowana przez Wydział Polityki Kulturalnej w Ministerstwie Edukacji.

Warsztaty zawodowe dla twórców animacji organizowane są w Turku od 1994 roku, początkowo w Szkole Sztuk i Komunikacji, a od 1997 r. w Akademii Sztuki przy Politechnice Turku.

Od samego początku istnienia uczelni funkcje jej dyrektora artystycznego pełni Pritt Pärn – reżyser filmów animowanych, który jest również jednym z wykładowców na Akademii. Program warsztatów zawodowych, które były pierwszymi w Finlandii szkoleniami poświęconymi
w całości sztuce animacji, opracowany został całkowicie od podstaw.

Podczas nauki studenci realizują dwie etiudy za pomocą różnych technik, a wiedza i umiejętności nabyte podczas czteroletniego kształcenia wykorzystane zostają przy samodzielnej produkcji końcowej pracy dyplomowej. Każdy ze zrealizowanych filmów dyplomowych jest inny. We wszystkich jednak wyczuwalny jest entuzjazm ich autorów w eksperymentowaniu z różnorodnymi technikami i treścią przekazu.

Jesienią 2003 roku Wydział Animacji w Turku zdobył na festiwalu SAFO w Ottawie nagrodę dla najlepszej szkoły. Dodatkowo filmy zrealizowane w Turku wyróżnione zostały wieloma nagrodami, np. Wyróżnieniem Specjalnym w Annecy w 2003 roku i Nagrodą Główną w Stuttgarcie w roku 2004 dla filmu „Treevil”, który jest również, obok innej animacji kukiełkowej pt. „Nightshift”, laureatem Głównej Nagrody międzynarodowego konkursu Jameson Short Film. Etiudy realizowane w Turku Politechic wielokrotnie były prezentowane i odnosiły sukcesy ma Międzynarodowym Festiwalu Filmowym „Etiuda”.

Pierwszy pełnometrażowy film fabularny wyreżyserowany przez Jacquesa Audiarda, znanego z takich realizacji, jak Sur mes levres / Na moich ustach (pokazywany w cyklu Francuskie Rendez Vous w ubiegłym roku), czy W rytmie serca (film wejdzie na ekrany polskich kin w marcu). Patrz jak idą na dno to pomysłowy thriller, fascynujący zarówno za sprawą niezwykłej eliptycznej struktury, jak i tematyki charakterystycznej dla filmu noir, obracającej się wokół kwestii obsesji, lojalności i zdrady. Główny bohater - Simon jest zwykłym sprzedawcą zaczynającym odczuwać objawy kryzysu wieku średniego. Kiedy przypadkowo staje się świadkiem morderstwa policjanta, postanawia za wszelką cenę odnaleźć zabójcę – w wyniku czego jego życie osobiste kompletnie się rozpada. Jednocześnie obserwujemy chwiejny rozwój dziwnej przyjaźni między agresywnym oszustem Marxem (w tej roli Jean Louis Trintignant) a jego niezbyt rozgarniętym wspólnikiem Johnym (Matthieu Kassovitz na rok przed Nienawiścią). Oba wątki, rzecz jasna, zaczną się w pewnym momencie łączyć, choć w zupełnie nieoczywisty sposób. W końcu okaże się, że związek Marxa i Johny’ego ma nieco inny charakter, niż można się było spodziewać, a cały film jest dużo bardziej poruszający niż wskazywałyby na to początkowe, enigmatyczne sceny.

reżyseria Jacques Audiard; scenariusz Jacques Audiard, Alain Le Henry; zdjęcia Gérard Sterin; muzyka Alexandre Desplat; na podstawie: powieści Teri White; Obsada: Jean-Louis Trintignant: Marx; Jean Yanne: Simon; Bulle Ogier: Louise; Christine Pascal: Sandrine; Yvon Back: Mickey; Yves Verhoeven: Homoseksualista; Roger Mollien: Marlon; Pierre Guillemin: Pan Vernoux; Philippe Du Janerand: Merlin;
Mathieu Kassovitz: Johnny. Francja 1994, 90 min.

C.R.A.Z.Y.
Jest to historia dwóch miłości. Miłości ojca do swoich pięciu synów. I miłości jednego syna do ojca, miłości tak silnej, że zmuszającej go do życia w kłamstwie. Synem tym jest Zac Beaulieu, urodzony 25 grudnia 1960, inny od pozostałych braci, ale rozpaczliwie próbujący się dopasować. Zac , czwarty z piątki braci, który ma problem z określeniem swojej seksualności. Jednak za wszelką cenę stara się być „normalny”, by zaskarbić uczucia opiekuńczego i oddanego, lecz nieco staromodnego ojca. Podczas kolejnych 20 lat, życie zabiera Zaca w zaskakującą i nieoczekiwaną podróż, która w końcu prowadzi go do zaakceptowania swojej prawdziwej natury i co najważniejsze prowadzi ojca do pokochania syna takim, jakim jest.
Ważną rolę w filmie Valee, którego akcja ma miejsce na przełomie lat 60. i 70., odgrywa muzyka z tamtych czasów, której fanami są bohaterowie. Na ścieżce dźwiękowej C.R.A.Z.Y. usłyszeć można między innymi utwory Davida Bowie, Pink Floyd, Patsy Cline, Charlesa Aznavoura, czy The Rolling Stones.
Najpopularniejszy film Kanady w 2005 roku i oficjalny kandydat tego kraju do Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny.

reżyseria: Jean-Marc Vallée; scenariusz: François Boulay, Jean-Marc Vallée
aktorzy: Michel Côté: Gervais Beaulieu, ojciec;
Sébastien Blouin: Antoine Beaulieu (12-14); Pierre-Luc Brillant: Raymond Beaulieu (21); Francis Ducharme: Paul (16-22); Hélène Grégoire: Pani Chose; Marc-André Grondin: Zac Beaulieu (15-40); Johanne Lebrun: Doris (21-29); Danielle Proulx: Laurianne Beaulieu, matka; Jean-Louis Roux: Starszy ksiądz; Maxime Tremblay: Christian Beaulieu (20-27); Émile Vallée: Zac Beaulieu (6 letni); Jean-Marc Vallée: Młody ksiądz; Mariloup Wolfe: Brigitte (14-18).
zdjęcia: Pierre Mignot; scenografia: Patrice Vermette; producent Jean-Marc Vallée,Pierre Even. Kanada 2005, 127 min.

"Un homme, un vrai" jest debiutem fabularnym braci Larrieu. Film zaczyna się jak musicalowa satyra na kulturę korporacyjną, ale zaraz potem następuje pierwszy z kilkunastu nagłych zwrotów akcji, przy pomocy których opowiedziana zostaje historia romantycznej miłości Borisa i Maryline. On jest początkującym filmowcem, który kręci nieco zbyt ambitny film video dla firmy, w której ona pracuje. Tak rozpoczyna się miłość od pierwszego wejrzenia. W filmie uderzającym elegancją wizualną, bracia Larrieu łączą przekorną inteligencję komiczną z prowokacyjnym podejściem do fabuły i postaci - przeprowadzając parę bohaterów przez serię niespodziewanych metamorfoz. Przejścia między fazami tego związku są dramatyczne i zabawne, ale szczegółowe opowiadanie o nich popsułoby widzom przyjemność oglądania. Okrzyknięty nowym obliczem komedii romantycznej, film został uznany za wydarzenie 2003 roku.

JAZDA
"JAZDA" Jana Sveraka to czeski wariant kina drogi. To historia, w której wątki wolności i gry, przygody i przyjaźni, przenikają się z misternie fotografowanymi pejzażami, stanowiącymi tło wędrówek grupy przyjaciół. Za zdjęcia film otrzymał Czeskiego Lwa, kolejny przypadł twórcy muzyki - Radkowi Pastrnakowi i jego grupie Buty. Film zyskał w Czechach status filmu kultowego, mówiło się o nim jako o głosie pokolenia, przyrównywano do "Noża w wodzie" Romana Polańskiego..

... Dwaj przyjaciele, mężczyźni przed trzydziestką, mają wizję długich wakacji i zaledwie osiem tysięcy koron w kieszeni. Pieniędzy wystarczy akurat na kupno używanego samochodu bez papierów. Jeszcze tylko uciąć dach i zabawa w road-movie rozpoczęta. Jako, że samochód nie ma dokumentów, a bohaterowie boją się utracić własne, jeżdżą więc po bocznych drogach z dala od uczęszczanych traktów, którymi porusza się większość zmotoryzowanej społeczności. Krętymi drogami, do wioski do wioski zmierzają na południe i wyobrażają sobie, co też może im się przydarzyć. Podczas jednego postoju zabierają dziewczynę, która wygląda na smutną i w dodatku zbiera... swoją bieliznę rozrzuconą po rowach. Załoga "kabrioletu" nie ma nic przeciwko temu, aby Ana wstąpiła w ich szeregi. Zabawa w letnią przyjaźń zaczyna się mieszać z grą, w jaką od wieków grają kobiety z mężczyznami... Beztroska jazda przebiega początkowo zupełnie bez problemów. Jednak podążający za nimi czarny wóz "przyjaciela" dziewczyny coraz częściej krzyżuje drogę zielonemu kabrioletowi, zaś erotyczne napięcie, które narasta w bohaterach, zaczyna przybierać coraz bardziej niebezpieczne postaci...

Do legendy przeszedł rekordowo niski budżet: twórcy założyli się, że możliwe jest nakręcenie filmu z budżetem niższym niż milion czeskich koron. Tak też się stało: producent, reżyser i operator włożyli w powstanie "JAZDY" po 250 tysięcy koron (ok. 7 tysięcy dolarów). I jeszcze jedna ciekawostka: żaden z aktorów przed nakręceniem filmu nie potrafił prowadzić auta!

Trzytygodniowe sierpniowe kręcenie na południowych peryferiach Czech szybko zamieniło się w jakąś letnią jazdę, napędzaną przede wszystkim entuzjazmem i zaangażowaniem wszystkich członków ekipy.

"Przy kręceniu zazwyczaj najgorsze jest, kiedy cię dadzą do pokoju z kimś obcym. Cały dzień coś grasz i wieczorem trzeba się spiąć i znowu coś zagrać. Ale tutaj wszystko było takie miłe i bliskie, że w ogóle nie miałam ochoty się izolować" - zwierzyła się Anna Geislerova, odtwórczyni głównej roli żeńskiej.
reżyseria: Jan Sverak; scenariusz: Martin Dostal, Jan Sverak
obsada: Radek Pastrnak, Filip Renc, Jakub Spalek, Anna Geislerova
Czechy 1994, 85 min

Czarna komedia o przeciętnych ludziach, zmagających sie ze swym losem u schyłku dwudziestego wieku. To interesujący film o pluciu na pociąg, złej pogodzie, bombie atomowej, wystrzeliwaniu ludzkiej spermy do konstelacji Andromeda, ale także o niewierności, oraz o ludziach, którzy zabili innych ludzi.

Kalejdoskop ekscentrycznych postaci tworzy obraz okrutnego świata, wszechobecnego czarnego humoru, gdzie wszystko jest ze sobą powiązane, a życie bohaterów przypomina nieustanne deja vu.

Bomba w Hiroszimie, sperma w kosmosie, sztuczna szczęka w dupie

Czarna komedia Zelenki to sześć niezależnych opowiadań, które twórca połączył wspólnymi motywami. Epizody ze współczesnej Pragi, japońskiej Kokury i pokładu niesławnego bombowca Enola Gay łączą tajemnicze związki, którymi jest przesiąknięty bieg zdarzeń. Tytuł filmu oznacza fikcyjną przypadłość, na którą cierpi jeden z bohaterów – guzikowcy wkładają sobie protezy zębowe między pośladki i wyrywają nimi guziki w tapicerowanych meblach.

Akcja filmu zaczyna się wieczorem 6 sierpnia 1995 w Pradze w Radiu 1 – jednak tylko pozornie. Od radiowego gościa dowiadujemy się bowiem, że historia miała swój początek pięćdziesiąt lat wcześniej.

Jak "zkurvené počasí" může zachránit život...

Pierwszy epizod - "Szczęście Kokury", rozgrywa się częściowo w amerykańskim bombowcu, który ma za chwilę zrzucić nieznany typ bomby na bliżej nieokreślony cel (sierpień 1945), a częściowo w japońskim domu w Kokurze. Piloci bombowca kłócą się bez opamiętania, a Japończyk przeklina pogodę. Niepotrzebnie jednak – dzięki paskudnemu deszczowi i chmurom, bomba zostanie zrzucona na Hiroszimę, a nie na Kokurę...

"Mężczyźni od zawsze wszędzie wpychali swoje penisy, tym razem w mgławicę Andromedy"

Następne epizody przenoszą nas do współczesnej Pragi. Poczciwy bohater "Taksówkarza" wozi swą wysłużoną Wołgą parę, która chce uprawiać seks (nie dochodzi jednak do tego, bo taksówka jedzie zbyt wolno...). Dla odmiany kierowca - psycholog w "Nawykach cywilizacyjnych", choć w życiu kieruje się sprawdzonymi i zdałoby się, niezawodnymi dewizami – zupełnie oblewa swój test na człowieczeństwo. Stateczne towarzystwo z kolejnego epizodu, zatytułowanego "Ostatnie porządne pokolenie" okazuje się grupą ludzi kompletnie zbzikowanych i owładniętych dziwnymi zboczeniami, zaś, dla odmiany, bohaterowie "Głupoli", choć żyją na marginesie społeczeństwa i swoje wariactwa trzymają zupełnie na wierzchu, pod spodem okazują się swego rodzaju geniuszami.

Dlaczego prezenter radiowy jest lepszy niż katolicki duchowny?

Film kończy epizod "Duch amerykańskiego pilota", którego głównymi (lecz nie jedynymi!) bohaterami są flegmatyczny, choć niezwykle bystry prezenter radiowego programu oraz duch pilota, który 50 lat wcześniej zrzucił bombę atomową na Hiroszimę. Ten ostatni będzie usiłował na antenie radia zyskać rozgrzeszenie i zrozumienie – udzieli mu ich zresztą ktoś, kogo sumienie także nie jest zbyt czyste...

Opowieść o tym, co podnieca bardziej niż seks, podróże i jedzenie

Jak pisze o filmie jego czeski dystrybutor, jest to film o przypadkach, cudach i związkach między nimi. Także o pluciu na pociąg, brzydkiej pogodzie, zrzucaniu bomby atomowej czy wystrzeleniu ludzkiej spermy do galaktyki Andromedy, ale też o niewierności i wybaczeniu.

"Guzikowcy" wywołują liczne skojarzenia z wybitnymi dziełami kinematografii światowej – krytycy piszą o związkach z Jarmuschem (kierowca z epizodu "Taksówkarz" przywodzi na myśl "Noc na ziemi", zaś przesycenie konkretnych opowieści motywem radiowych audycji i postać zagubionego ducha odsyłają do "Mystery Train") czy Švankmajerem (jak w "Spiskowcach rozkoszy" tak i tu każdy z bohaterów cierpi na jakieś odchylenie od normy). Można tu odnaleźć także inspiracje Luisa Buňuela ("Ostatnie porządne pokolenie"), czy Miloša Formana ( "Głupole"). Wszystkie te wpływy nie noszą jednak znamion epigoństwa, zaś ich wykorzystanie jest w pełni twórcze i daje efekt spójnej całości. Źródłem humoru w filmie jest - po części tradycyjne połączenie "wysokiego i niskiego humoru" (np. genetyczny skarb ludzkości w postaci suszonej spermy), częściowo zaś metoda dyskretnej mistyfikacji, połączona z doskonałym użyciem archiwalnych obrazów, którą reżyser w pełnej mierze zrealizował już w poprzednim swym filmie.

reżyseria: Petr Zelenka; scenariusz: Petr Zelenka; aktorzy: David Charap: Pierwszy pilot;
Frantisek Cerný: Taksówkarz; Alena Procházková: Marta; Richard Toth: Drugi pilot; Jan Haubert: Radiowy gość; Vladimír Dlouhý: Psychiatra; Franco Alpestre: Jirí; David W. Cerný: Chłopak; Eva Holubová: Żona Vrány; Michaela Pavlátová: Kobieta w taksówce;
Jirí Kodet: Host;Petr Zelenka: Deviant; Rudolf Hrusínský (II): Vrána; Pavel Zajicek; zdjęcia: Miro Gábor; muzyka: Ales Brezina; scenografia: David W. Cerný
Knoflíkári, Czechy 1997, 102 min.

„Charakter” Mike van Diem

„Charakter” to jeden z najlepszych filmów kinematografii holenderskiej. Uhonorowany wieloma prestiżowymi nagrodami, m.in. Oscar w 1998 roku za najlepszy obcojęzyczny film, główna nagroda za najlepszy Film Fabularny a Paryżu, Golden Calf '97 i Złota Żaba na Festiwalu Camerimage w Toruniu za najlepsze zdjęcia. Scenariusz M. van Diem oparł na powieści Ferdynanda Bordewijka z 1938 roku. Film Mike van Diema to opowieść o charakterach z charakterem.
Rotterdam, przełom lat 20. i 30. Jacob Katadreuffe (Fedia van Huet) , młody prawnik zostaje zatrzymany i oskarżony o morderstwo bogatego, okrutnego i powszechnie znienawidzonego komornika Drevehavena (Jan Decleir). Okazuje się, że zatrzymany jest nieślubnym dzieckiem zamordowanego. Przesłuchiwania przywołują gorzkie dzieciństwo bękarta poniżanego przez rówieśników, pełną upokorzeń i wyrzeczeń młodość biedaka walczącego z przeciwnościami losu.
Aby się bronić, prawnik opowiada historię swego życia.
Urodziła go i wychowała dumna i małomówna Joba (Betty Schuurman). Joba pracowała u komornika Drevehavena. Swemu pracodawcy powiedziała: „Jestem w ciąży i odchodzę”. W ubóstwie samodzielnie wychowywała dziecko. Z synem raczej nie rozmawiała, milczała. Chłopiec uciekał w świat książek, studiując całymi dniami encyklopedię. „Najpierw myślał, że matka milczy, bo go nie znosi, ale potem zrozumiał, że mają inne charaktery”.
Okrutny i zachłanny komornik próbował nawiązać kontakt ze służącą i dzieckiem, wspomóc ich finansowo, lecz gdy Joba odmówiła mu, starał się ich upokorzyć i utrudnić synowi drogę do kariery. Wg Drevehavena to najlepszy sposób na kształtowanie niezłomnych charakterów.
Jacob odziedziczył po rodzicach iście wybuchową mieszankę. Walczył z przeciwnościami życia, chciał wspiąć się po drabinie społecznej. Trafił do wymarzonej kancelarii prawniczej, praca sprawiała, ze czuł się szczęśliwy. Gdy odnajduje osobę, dla której jego serce bije żywiej (Tamar van den Dop), nie potrafi okazać jej czułości, nie potrafi wyjść poza konwenanse.
Sceneria współtworzy nastrój tej opowieści. Filmowy Rotterdam, miasto małego Jacoba, jest przedstawiony w kolorach sepii i szarości, miasto szczęśliwych urzędników jako słoneczny, zielony raj. Zdjęcia do filmu kręcono m.in. we Wrocławiu.
„Charakter” to opowieść o trójce ludzi, którzy nie potrafili przekroczyć granic własnych osobowości. Wspaniała gra aktorów, rewelacyjne zdjęcia składają się na wielki sukces filmu.

„Karakter” - Holandia 1997
Czas trwania—119 min.
Scenariusz i reżyseria – Mike van Diem
Aktorzy - Fedia van Huet
- Jan Declair
- Betty Schuurman
- Tamar van den Dop
-------------------------------------------
Daens (1993)

Ekranowa biografia belgijskiego księdza Adolpha Deansa, żyjącego w XIX wieku. Duchowny poświęcił swoje życie na walkę z wszelkiego rodzaju przejawami niesprawiedliwosci społecznej. Stoczył m.in. długoletnią - zakończoną sukcesem - walkę o zakaz zatrudniania dzieci w fabryce w Aalst. Nominacja do Oskara w kategorii najlepszy film zagraniczny.

I... element polski

Scenografia: Allan Starski
Rekwizyty: Jan Bobka
Współpraca kostiumograficzna: Małgorzata Ajzelt
Koordynacja kaskaderska: Robert Brzeziński , Bogdan Michalak
Ewolucje kaskaderskie: Jacek Jeleń , Andrzej Środziński , Józef Stefański
Efekty specjalne: Mirosław Marchwiński
Kierownictwo produkcji II: Jacek Kucharski , Jerzy Piaseczny
OBSADA: Anna Grażyna Suchocka (Julia), Julia Banaszkiewicz (Nini), Brunon Bukowski , Andrzej Głoskowski , Sławomir Maciejewski , Leon Niemczyk , Tadeusz Teodorczyk , Ludwik Benoit , Genowefa Korska (Lisette), Dariusz Kowalski , Jacek Łuczak , Tadeusz Falana , Barbara Połomska , Wiesława Grochowska

reżyseria Stijn Coninx scenariusz Stijn Coninx, François Chevallier zdjęcia Walther van den Ende muzyka Dirk Brossé na podstawie: powiesci Louisa Paula Boona
Belgia , Francja , Holandia 1993, 138 min.
----------------------------------------------------

DE ZAAK ALZHEIMER

Antwerpia. Do wyjaśnienia sprawy zamordowanego urzędnika zostają przydzieleni dwaj policjanci - Vincke (Koen De Bouw) i Verstuyft (Werner De Smedt). Ślad prowadzi do zawodowego zabójcy Angelo Leddy (Jan Decleir). Zmagający się z postępującą chorobą Alzheimera starszy człowiek ma coraz większe problemy z wykonywaniem kolejnych zleceń. Kiedy dociera do niego, że stał się pionkiem w grze rozgrywającej się na najwyższych szczeblach władzy, obraca się przeciwko swoim zleceniodawcom.

Vincke i Verstuyft z trudem przedzierają się przez gąszcz tajemnic, próbując powiązać ze sobą kolejne wątki sprawy i zapobiec następnym morderstwom.

Reżyseria Erik Van Looy; Scenariusz Carl Joos, Erik Van Looy
Aktorzy: Koen de Bouw - Eric Vincke
Werner De Smedt - Freddy Verstuyft
Jan Decleir - Angelo Ledda
Jo De Meyere - Baron Henri Gustave de Haeck
Hilde De Baerdemaeker - Linda de Leenheer
Geert Van Rampelberg - Tom Coemans
Gene Bervoets - Seynaeve
Patrick Descamps - Gilles Resnais
Vic de Wachter - Joseph Vlerick
Deborah Ostrega - Anja Laremans
Holandia, Belgia 2003 120 min.

PROGRAM KINOCKI
MARATON FILMÓW Chan-wook Park
20.30 PANI ZEMSTA
Lee Geum-Ja, 19-letnia uczennica trafia do więzienia, skazana za morderstwo i porwanie dziecka. Tak naprawdę kryje swojego wspólnika Baeka, lecz dowiaduje się, że została oszukana. Będąc już w więzieniu, starannie przygotowuje plan zemsty, jednocześnie zdobywając poparcie i szacunek współwięźniów, którzy nadają jej pseudonim 'życzliwa Geum-Ja'. Po 13 latach, gdy opuszcza mury więzienia, wraz z byłymi znajomymi z celi, rozpoczyna poszukiwania Baeka.
reżyseria Chan-wook Park scenariusz Chan-wook Park, Seo-Gyeong Jeong zdjęcia Jeong-hun Jeong. Korea Południowa 2005, 112 min.
przerwa ok. 5 min.
22.30 OLDBOY
Oh Dae-su jest niczym nie wyróżniającym się mężczyzną w średnim wieku. Jego życie obraca się wokół pracy, żony oraz dziecka. Jednak gdzieś musiał on popełnić błąd - w dzień po urodzinach córeczki budzi się w obcym mieszkaniu, które się wkrótce okaże, zostanie jego więzieniem. Przysłowiowym oknem na świat staje się telewizor. Oh Dae-su nie wiedząc jak długo, gdzie, przez kogo i z jakiego powodu jest przetrzymywany, może tylko biernie obserwować zmieniający się kraj. W czasie jego "niewoli" ginie jego żona, a on sam podejrzany zostaje o to morderstwo. Po 15 latach nagle zostaje wypuszczony z zamknięcia... nie oznacza to jednak, że odzyskał swoją wolność. Jego droga do zemsty będzie wiodła przez odkrywanie prawdy zarówno o przeszłości jak
i teraźniejszości.
reżyseria Chan-wook Park scenariusz Joon-hyung Lim, Chan-wook Park, (więcej ...) zdjęcia Jeong-hun Jeong muzyka Yeong-wook Jo na podstawie: mangi "Oldboy" Minegishi Nobuaki i Tsuchiya Garon.
Korea Południowa 2003, 120 min.

CZERWONY WIECZÓR FILMOWO-MUZYCZNY

12 czerwca 1993 roku plac Senate w Helsinkach był świadkiem historycznego wydarzenia - przed ponad 60 tysiącami widzów po raz pierwszy wystąpili razem: najpopularniejszy fiński zespół rockowy - Leningrad Cowboys oraz zespół Pieśni i Tańca Armii Czerwonej im. Aleksandrowa. Program koncertu zawierał klasykę rocka m.in. utwory repertuaru Roxy Music, Boba Dylana, Led Zeppelin, a także tradycyjne pieśni rosyjskie od kilkudziesięciu lat stanowiące podstawę repertuaru zespołu im. Aleksandrowa.
S.F. Wrofilm i Akademickie Centrum Filmowe zapraszają do kina Atom, gdzie 28 XII 2005 będzie można zobaczyć filmowy zapis tego wydarzenia, czyli film muzyczno-dokumentalny „Total Bałałajka Show” (reż. Aki Kaurismäki). Seans poprzedzi występ wrocławskiej grupy Rotkappchen, grającej muzykę łączącą ska, reggae, punk i mocnego rocka. Energetyczne dźwięki Rotkappchen przetkane nietuzinkowym głosem wokalisty są jednymi z oryginalniejszych na współczesnej polskiej scenie muzycznej.
Zabarw się na czerwono przed Sylwestrem.

Miejsce: kino Atom /ul. J. Piłsudskiego 24/
Data: 28 XII 2005
Start: godzina 20:00
Ceny biletów: przedsprzedaż biletów w kinie Atom od 5 grudnia 2005: 9 zł
w dniu imprezy: 11 zł

MARS

Słynny bokser z Moskwy, Borys (Yury Gosha Kutsenko), pragnie uciec od swojego dotychczasowego życia – od powiązanego z mafią szefa, od ludzi, którzy go otaczają, i prawdopodobnie także od samego siebie. Kierowany impulsem, wsiada do przypadkowego pociągu i ląduje w małym krymskim miasteczku Mars, nazwanym tak na cześć autora „Manifestu Komunistycznego” (na dworcowej tablicy brakuje jednak litery „k”). Miasteczko Mars to surrealistyczny zaścianek powstały po upadek komunizmu – miejsce, w którym pluszowe zwierzaki, produkt lokalnej fabryki zabawek, są jedynym środkiem płatniczym (tak zwaną „miękką walutą”). Borys spotyka całą galerię dziwacznych postaci: lokalnego intelektualistę zakochanego w eterycznej bibliotekarce, która codziennie chodzi do kina na Casablankę, młodziutką, nad wiek rozwiniętą dziewczynkę (do mistrzostwa opanowała lekcję kapitalizmu), właścicielkę kawiarni, marzącą o seksualnym zbliżeniu z Vladimirem Putinem, zwyciężczynię konkursu na najpiękniejszy rosyjski warkocz...

Z początku Borys pragnie tylko jednego: jak najszybciej wydostać się z odciętego od reszty świata miasteczka, jednak jego portfel (a w nim prawdziwe pieniądze) i sponiewierana męskość okazują się silnym wabikiem dla lokalnej, silnie sfeminizowanej społeczności. Bokser trafia więc na kobietę swojego życia; miejscową bibliotekarkę Gretę (w tej roli Nana Kiknadze) – wprawdzie romans ten zostanie szybko skonsumowany, jednak rzecz dzieje się w Rosji, gdzie tragedię wysysa się z mlekiem matki, sprawy więc rychle zaczną się komplikować. Miejscowym i samozwańczym „przewodnikiem” Borysa jest bowiem niczego nieświadomy, i zakochany w bibliotekarce Grigori (Arhtur Smolyaninov). Zaaranżowane przez nieśmiałego Grigoria spotkanie całej trójki skończy się wspólną libacją w miejscowym porcie, zaś dom młodego mężczyzny spłonie w nieprawdopodobnej sekwencji zdarzeń. Koniec końców Grigori trafi do więzienia, bokser natomiast wyjedzie i wróci do swojego starego życia. Greta, której szansa na wydostanie się z Marsa przepadła bezpowrotnie, popełni samobójstwo, zostawiając „po sobie” jedynie starą torebkę i małego żółwia.

Film doskonale balansuje pomiędzy melodramatem, a absurdalną komedią, co obrazuje już sam pomysł na kalambur z nazwą miasteczka. Fabuła Marsa jest doskonała w swej prostocie i przypomina nieco lermontowskiego „Tamana”; znudzony wizytator ze „stolicy” przychodzi i odchodzi, dezorganizując „spokojne życie” krymskiego miasta. W sercu samej fabuły jest Święta Trójca postsowieckiego kina: marzenie, pragnienie i przemieszczenie. Każdy pragnie uciec od własnych dylematów: Mar(k)sjanie marzą o tym, żeby opuścić prowincjonalny raj i dostać się do Moskwy (albo, najlepiej, do Paryża lub Nowego Jorku), podczas, gdy Borys ucieka z Moskwy, od swej kariery boksera i szefa - gangstera. W przeciwieństwie do licznych ostatnio rosyjskich filmów o postimperialnym kryzysie tożsamości, Mars nie jest zbyt nostalgiczny. Przemieszczenie i tęsknota nie celują w jakiekolwiek czasowe, przestrzenne, albo kulturowe „normy”. Wizualna strona filmu w dużej mierze składa się z sekwencji snu, retrospekcji i wybiegów w przyszłość. Ze swoimi nieco somnambulicznymi postaciami, Mars wskazuje na społeczne i indywidualne psychozy, ale przedstawia je jako aberrację „bez powodu”.

Mars utrzymany jest w poetyce realizmu magicznego. Wyraźna stylistyka dużo zawdzięcza Amelii Jeuneta, jednak Melikian dba o to, żeby nasycić narrację bardziej słowiańską wrażliwością. Jak Jeunet, w głębi serca jest ona wizjonerką i myśli głównie w kategoriach pojedynczych ujęć takich jak kapelusz płonący na krawędzi klifu, czy sekwencja sennego, zmysłowego „ślizgu” Grety pośród zakurzonych półek bibliotecznych. W filmie, obok ducha Felliniego, czuć wpływ malarza Marka Chagalla: zakończenie filmu jest przeniesione w całości z jednego z jego obrazów: Greta odziana w jaskrawoczerwoną suknię, unosi się na dachami śpiącego miasta, nareszcie szczęśliwa. Mars to wielka metafora, pełna ogromnych pluszowych zwierzaków, z miss rosyjskiego warkocza przyczepioną do namalowanego nieba oraz plakatów anonsujących „Maraton Marks-Engels”. Pluszaki używane są jako środek płatniczy: ich miękkie brzuszki połykają portfele i wypluwają z siebie lizaki, jako plecaki delikatnie obejmują swoich właścicieli i trzymają ich najbardziej strzeżone skarby. Zaburzony jest nawet sposób widzenia kolorów przez dwójkę głównych bohaterów: Grigori widzi świat jako niebieski, natomiast Boris jako różowy (jednak jego wspomnienia z meczów bokserskich są monochromatyczne). To powoduje, że od początku jesteśmy zniechęcani do jednostronnego czytania tego filmu: film Anny Melikian odrzuca redukcję znaczenia do jednego obrazu, bez względu na to, jak byłby dobry. Czy Mar(k)s reprezentuje przeszłość Rosji, czy jej schizofreniczną teraźniejszość? Odpowiedź będzie się zmieniała w zależności od widza.

Mocną stronę filmu stanowi również jego ścieżka dźwiękowa: oprócz muzyki Alekseja Aigi usłyszymy piosenki Merleny Dietrich, Dalidy i „poppy tango” w wykonaniu instrumentalnej fińskiej grupy Alamaailman Vasarat. Scenie miłosnej między Borysem i Gretą towarzyszy ballada „Comet”, wykonywana przez samego Goshę Kutsenko.

KRYTYCY O FILMIE

Realistyczno - magiczny romans: wyobraź sobie Amelię Jeuneta przesyconą poetyckim duchem Marka Chagalla. Ze swą paletą cukierkowych kolorów, swą fantastyczną, choć zarazem niewyszukaną poetyką i obrazami od których nie da się oderwać wzroku (przypominającymi czasami Felliniego i Kusturicę), niezwykła tragikomedia Melikian wspina się na szczyty kinematograficznej poezji. Raz widziany, nigdy nie da się zapomnieć.
www.edfilmfest.org.uk

Po latach oglądania cierpkich, zabarwionych ironią filmów o Rosji, widzimy film, który po prostu tryska życiem, pięknem i wizualnymi pomysłami. Mars może, lecz nie musi być o nowych szansach Rosji zmagającej się ze swym opóźnieniem, ale według mnie, czuć tu przede wszystkim entuzjazm i radość płynące z robienia filmów.
Imaginary Boy Cosmo

Doskonała jest kreacja Borysa. Lakoniczny, nieustannie maltretowany i fundamentalnie przyzwoity mimo swej zniechęcającej aparycji. Kiedy przechadza się po mieście, przywodzi na myśl Stalkera z filmu Tarkowskiego, dryfującego w barwnym, burtonowsko – ameliowym świecie ostentacyjnych, lekko zdesperowanych dziwaków.

Neil Young, z notatek Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Edynburgu

Debiut, zwłaszcza w przemyśle filmowym próbującym określić się na nowo, wywołuje u widza pewną nieufność. Dotyczy ona zwłaszcza stylu i ciężkiej fabuły. W debiucie Anny Melikian (…) jest lekkość i miłość do tego medium, która jest tak rzadka w dzisiejszym kinie rosyjskim. Melikian przeplata romantyzm ze zdrową dozą ironii. Losy każdej postaci znajdują właściwe rozstrzygnięcie, każda jest traktowana z delikatnym humorem (...). Jak na młodego reżysera, Melikian ma dobrą intuicję i oko do przekształcania „rzeczywistości” w materiał filmowy.
Elena Prokhorova, University of Richmond

Jak co roku zapraszamy Państwa na przegląd filmów niemieckich TFN.
Organizatorami przeglądu są:

1. Knallhart (polskie napisy) 98                         19.00
2. Nirgendwo in Afrika 140                               18.30
3. Das Leben der Anderen (polskie napisy) 137 18.30
4. Das Wunder von Bern 117                            18.30
5. Reqiuem (polskie napisy) 93                         18.30
6. Zeppelin 102                                               18.30
7. Alles auf Zucker 95(polskie napisy)                18.30

Nirgendwo in Afrika
Deutschland 2000 - Regie: Caroline Link - Darsteller: Juliane Köhler, Merab Ninidze, Matthias Habich, Sidede Onyulo, Karoline Eckertz, Lea Kurka, Gerd Heinz, Hildegard Schmahl, Maritta Horwarth, Regine Zimmermann – 140 min.
Die jüdische Familie Redlich emigriert 1938 aus Breslau nach Kenia, wo der Anwalt Walter Redlich als Verwalter auf einer Farm arbeitet. Während Ehefrau Jettel, Tochter aus gutbürgerlichem Hause, sich nur schwer an das neue Leben gewöhnt, blüht ihre einst schüchterne Tochter Regina förmlich auf. Sie lernt die Sprache und Gebräuche und findet im einheimischen Koch Owuor einen guten Freund. Doch der Verlust von Heimat und Verwandten und die Sprachlosigkeit darüber bedroht die Ehe von Jettel und Walter, und sie finden nur ganz langsam wieder zueinander...

Nigdzie w Afryce
Niemcy 2000 - Reżyseria: Caroline Link - Wykonawcy: Juliane Köhler, Merab Ninidze, Matthias Habich, Sidede Onyulo, Karoline Eckertz, Lea Kurka, Gerd Heinz, Hildegard Schmahl, Maritta Horwarth, Regine Zimmermann – 140 min.
W 1938 roku rodzina niemieckich Żydów, Redrich, ucieka z Wrocławia do Kenii, gdzie adwokat Walter Redlich podejmuje pracę jako zarządca na farmie. Podczas gdy Regina – córka Waltera - odkrywa magię Afryki, obcego kontynentu pełnego innych ludzi, a w miejscowym kucharzu znajduje przyjaciela. Brak możliwości porozumienia z tubylcami oraz kontaktu z krewnymi zagraża dalszemu istnieniu małżeństwa…
zurück
Alles auf Zucker
Deutschland 2004 - Regie: Dani Levy - Darsteller: Henry Hübchen, Hannelore Elsner, Udo Samel, Golda Tencer, Steffen Groth, Anja Franke, Sebastian Blomberg, Elena Uhlig, Rolf Hoppe, Inga Busch, Renate Krössner - 95 min.
Jakob Zuckermann alias Jaeckie Zucker steht das Wasser bis zum Hals: Bei dem ehemaligen DDR-Sportreporter steht der Gerichtsvollzieher steht vor der Tür, seine Frau Marlene droht mit Scheidung. Die einzige Hoffnung für den gewitzten Zocker ist das European Pool-Billardturnier: Dem Sieger winken 10 000 Euro. Schwarze Komödie über das Jüdischsein im heutigen Deutschland.

Siła złego na jednego
Niemcy 2004 - Reżyseria: Dani Levy - Wykonawcy: Henry Hübchen, Hannelore Elsner, Udo Samel, Golda Tencer, Steffen Groth, Anja Franke, Sebastian Blomberg, Elena Uhlig, Rolf Hoppe, Inga Busch, Renate Krössner - 95 min.
Jakob Zuckermann, pseudonim Jackie Zucker, traci powoli grunt pod nogami. Do drzwi byłego wschodnio-niemieckiego reportera sportowego puka komornik, jego żona Marlene grozi rozwodem. Jedyną nadzieją dla tego cwanego gracza jest Europejski Turniej Pool-Bilarda. Zwycięzca otrzymuje 10 000 euro. Czarna komedia o byciu Żydami w dzisiejszych Niemczech.
zurück
Das Leben der Anderen
Deutschland 2006 – Regie:Florian Henckel von Donnersmarck - Darsteller: Martina Gedeck, Ulrich Mühe, Sebastian Koch, Ulrich Tukur, Thomas Thieme, Hans-Uwe Bauer, Volkmar Kleinert, 137 min.
Ost-Berlin, November 1984. Fünf Jahre vor seinem Ende sichert der DDR-Staat seinen Machtanspruch mit einem erbarmungslosen System aus Kontrolle und Überwachung. Als der linientreue Stasi-Hauptmann Gerd Wiesler einen Auftrag bekommt, den erfolgreichen Dramatiker Georg Dreyman und seine Lebensgefährtin, den Theaterstar Christa-Maria Sieland zu spionieren, verspricht er sich davon einen Karriereschub. Womit er nicht gerechnet hat: Das intime Eindringen in die Welt der Observierten verändert auch den Spitzel.

Życie na podsłuchu
Niemcy 2006 – Reżyseria:Florian Henckel von Donnersmarck - Darsteller: Martina Gedeck, Ulrich Mühe, Sebastian Koch, Ulrich Tukur, Thomas Thieme, Hans-Uwe Bauer, Volkmar Kleinert, 137 min.
Berlin Wschodni, listopad 1984 roku. Pięć lat przed upadkiem Muru Berlińskiego aparat państwowy NRD zapewnia sobie trwanie władzy poprzez bezwzględny system kontroli i nadzoru. Gdy całkowicie oddany partii kapitan Stasi Gerd Wissler otrzymuje zadanie szpiegowania znanego dramatopisarza Georga Dreymana oraz jego partnerki życiowej, sławnej aktorki teatralnej Christy-Marii Sieland, wydaje mu się, że tym samym zapewni sobie szybką karierę. Tymczasem zdarzenia przyjmują taki bieg, którego kapitan Wissler nie przewidział.
zurück
Requiem
Deutschland 2006, Regie: Hans-Christian Schmid, Darsteller: Sandra Hüller, Berghart Klaußner, Imogen Kogge, Friederike Adoplh, Anna Blomeier, Nichalas Reinke, 93 min.
In den siebziger Jahren, in einem süddeutschen Provinznest betet eine junge Frau in einer kleinen Kirche. Sie hat gerade den ersehnten inen sehnlichen Studienplatz für Pädagogik bekommen. Michaelas Vater freut sich, die Mutter reagiert skeptisch, denn ihre Tochter leidet an Epilepsie. Michaela beginnt ihr Studium.
An einem Tag nimmt Michaela mit ihren Eltern an einer Wallfahrt teil und bricht zusammen. Vor ihr liegt ein Rosenkranz. Sie versucht, ihn zu berühren und verliert das Bewusstsein. In ihrer Verzweiflung aber sucht Michaela Hilfe bei dem Pfarrer ihres Heimatorts; sie glaubt nicht, dass ein Mediziner ihr Problem lösen könnte und erklärt dem Geistlichen, sie habe Dämonen gesehen und gehört…

Requiem
Niemcy 2006, Reżyseria: Hans-Christian Schmid, Wykonawcy: Sandra Hüller, Berghart Klaußner, Imogen Kogge, Friederike Adoplh, Anna Blomeier, Nichalas Reinke, 93 Min.
W latach siedemdziesiątych, w małej miejscowości na prowincji południa Niemiec młoda kobieta modli się w małym kościele. Właśnie dostała się na upragnioną pedagogikę na Uniwersytecie w Tybindze. Ojciec Michaeli cieszy się, matka reaguje sceptycznie, bo przecież córka cierpi na epilepsję. Michaela jednak podejmuje studia. Któregoś dnia Michaela wraz z rodzicami udaje się na pielgrzymkę. Traci przytomność po tym, jak zobaczyła przed sobę leżący różaniec i próbowała go dotknąć. Ale w swej rozpaczy Michaela szuka pomocy u księdza z rodzinnej miejscowości, gdyż nie wierzy, aby lekarz mógł rozwiązać jej problem. Oświadcza duchownemu, że widziała i słyszała demony...
zurück
Zeppelin
Deutschland 2005 - Regie:Gordian Maugg – Darsteller:Olaf Rauschenbach, Agnieszka Piwowarska, Alexander May, Christoph Bach, Hendrik Massute, Herbert Schäfer, Christa Dubbert, Bruno Schubert, 102 min.
Im Jahre 2005 recherchiert Matthias die Geschichte seines Großvaters, der anno 1937 als Besatzungsmitglied bei der Zeppelin-Katastrophe im amerikanischen Lakehurst ums Leben kam. Der junge Mann will mit seiner Spurensuche auch herausfinden, was im Leben seines oft betrunkenen Vaters schief gelaufen sein könnte; er vermutet, dass es zwischen dem Untergang des Luftschiffs „Hindenburg“ und den Schwierigkeiten seines Vaters einen Zusammenhang geben könnte. Er trifft einen ehemaligen Arbeitskollegen seines Großvaters, der sich zuerst weigert, über Geheimnisse der Vergangenheit zu berichten. Endlich beginnt der alte Mann zu erzählen.

Zeppelin
Niemcy 2005 - Reżyseria: Gordian Maugg – Wykonawcy:Olaf Rauschenbach, Agnieszka Piwowarska, Alexander May, Christoph Bach, Hendrik Massute, Herbert Schäfer, Christa Dubbert, Bruno Schubert, 102 min.
Jest rok 2005. Matthias zbiera informacje o losach swego dziadka, który jako członek załogi zginął w roku 1937 w katastrofie Zeppelina w amerykańskim Lakehurst. Matthias pragnie także ustalić, co było nie tak w życiu jego zbyt często pijanego ojca. Przypuszcza, że może istnieć związek pomiędzy katastrofą sterowca „Hindenburg” a trudnościami, z którymi borykał się ojciec. Spotyka byłego kolegę z pracy dziadka, który początkowo wzbrania się od wyjawiania tajemnic przeszłości. W końcu jednak stary człowiek zaczyna opowiadać.
zurück
Das Wunder von Bern
Deutschland 2003 – Regie: Sönke Wortmann - Darsteller: Louis Klamroth, Peter Loymeyer, Johanna Gastdorf, Birthe Wolter, Mirko Lang, Sascha Göpel, 117 min.
Frühling 1954. Der elfjährige Matthias Lubanski lebt mit seiner Mutter und seinen Geschwistern in einer Bergarbeitersiedlung in Essen. Sein Vater, den er nie gesehen hatte, kam noch nicht aus der sowjetischen Kriegsgefangenschaft zurück. Matthias sehnt sich auch nicht nach ihm, denn er hat schon längst einen Ersatzvater gefunden, den Stürmer und Nationalspieler Helmut Rahn. Matthias Vater, Richard Lubanski , steig aus dem Zug aus der Sowjetunion heraus. Doch er ist nicht mehr derselbe. Das Lagerleben hat ihn gebrochen, er erkennt kaum sein Land und seine Familie. Der Konflikt zwischen dem Vater und Sohn wächst. Das Entscheidende passiert in Bern…

Das Wunder von Bern
Niemcy 2003 – Reżyseria: Sönke Wortmann - Wykonawcy: Louis Klamroth, Peter Loymeyer, Johanna Gastdorf, Birthe Wolter, Mirko Lang, Sascha Göpel, 117 min.
Wiosna roku 1954. 11-letni Matthias Lubanski mieszka ze swoją matką oraz rodzeństwem na górniczym osiedlu w Essen. Jego ojciec, którego nigdy nie widział, nie powrócił jeszcze z wojennej niewoli z Rosji. Matthias nie tęskni za nim, gdyż w osobie napastnika i piłkarza drużyny narodowej, Helmuta Rahna, odnalazł zastępczego ojca. Ojciec Matthiasa, Richard Lubanski powraca z niewoli. Ale nie jest to już taki sam człowiek jak kiedyś. Życie w obozie złamało go, nie poznaje już swojego kraju i rodziny. Narasta konflikt między ojcem i synem. Ostateczne rozstrzygnięcie wydarzy się w stolicy Szwajcarii ...
zurück
Knallhart
Deutschland 2005 - Regie: Detlev Buck - Darsteller: David Kross, Jenny Elvers-Elbertzhagen, Erhan Emre, Oktay Özdemir, Hans Löw, Kida Khodr Ramadan, Jan Henrik Stahlberg, Arnel Taci - Länge: 98 min.
Nach einem heftigen Streit mit ihrem langjährigen Geliebten Dr. Peters ändert sich das sichere Leben von Miriam Polischka und ihrem 15-jährigen Sohn Michael - kurz Polischka genannt - grundlegend: Die beiden müssen Peters Villa im reichen Zehlendorf verlassen und sich im chaotischen Berlin-Neukölln einquartieren. Vollauf beschäftigt mit der Suche nach einer neuen guten Partie, entgehen Miriam die Probleme ihres Sohnes in der neuen Umgebung. Polischka wird von einer Gang brutal zur Zahlung von Schutzgeld gezwungen. Kann er sich aus der Situation noch befreien?

Twardziel
Niemcy 2005 - Reżyseria: Detlev Buck - Wykonawcy: David Kross, Jenny Elvers-Elbertzhagen, Erhan Emre, Oktay Özdemir, Hans Löw, Kida Khodr Ramadan, Jan Henrik Stahlberg, Arnel Taci - 98 min.
Po ostrej kłótni z dr. Petersem, dotychczasowym partnerem życiowym Mirian Polischka zmienia się całkowicie jej życie oraz jej 15-letniego syna Michaela. Obydwoje muszą opuścić willę w bogatym w Zehlendorf i przeprowadzić się do berlińskiej dzielnicy Neukölln. Podczas gdy matkę Michaela całkowicie pochłania poszukiwanie nowego partnera życiowego, jej syn ma coraz większe problemy z otoczeniem. Gang terroryzujący okolicę zmusza Michaela do płacenia haraczu za ochronę. Czy powrót do spokojnego życia będzie jeszcze możliwy?

PROGRAM:
1. SOPHIE SCHOLL - DIE LEZTEN TAGE - SOPHIE SCHOLL - OSTATNIE DNI
2. BERLIN IS IN GERMANY - BERLIN LEŻY W NIEMCZECH
3. LUTHER - LUTER
4. Die Unberührbare - NIETYKALNA
5. ELEFANTENHERZ
6. Der alte Affe Angst - STRACH
7. Silvester Countdown

To już było:

TFN rusza 14 listopada i odbędzie się we Wrocławiu, Katowicach, Poznaniu, Opolu.

„Unkenrufe” („Wróżby kumaka”)

Gdańsk, rok 1989. W Polsce kończy się epoka komunizmu, w Niemczech upada Mur Berliński. Na jednej z gdańskich ulic przypadkiem wpadają na siebie Aleksandra (Krystyna Janda) i Alexander (Matthias Habich). Polka i Niemiec. Chcą się przyczynić do pojednania skłóconych w przeszłości swoich narodów. Zakładają Polsko-Niemieckie Towarzystwo Cmentarne. Chcą dać prawo zmarłym do powrotu na swoje rodzinne ziemie.
Polska, Niemcy, Wielka Brytania 2005 – Reżyseria: Robert Gliński; W rolach głównych: Krystyna Janda, Matthias Habich, Marek Kondrat, Zbigniew Zamachowski, Krzysztof Globisz, Dorothea Walda, 98 min. napisy polskie

Danzig, 1989. In Polen geht die Zeit des Kommunismus zu Ende, in Deutschland fällt die Berliner Mauer. Auf einer der Straßen Danzigs begegnen sich durch Zufall Aleksandra (Krystyna Janda) und Alexander (Matthias Habich). Eine Polin und ein Deutscher. Sie möchten ihren Beitrag zur Versöhnung ihrer beiden in der Vergangenheit zerstrittenen Nationen leisten und gründen dazu eine deutsch-polnische Friedhofsgesellschaft. Damit möchten sie den Verstorbenen das Recht zur Rückkehr auf ihren heimatlichen Boden zurückgeben.
Polen, Deutschland, Großbritannien 2005 – Regie: Robert Gliński; Darsteller: Krystyna Janda, Matthias Habich, Marek Kondrat, Zbigniew Zamachowski, Krzysztof Globisz, Dorothea Walda, 98 Min. polnische untertiteln

„Lichter” („Światła”)
Eine Geschichte von zwei Städten an der Oder, über das deutsche Frankfurt und das polnische Slubice. Der einstigste Konflikt zwischen Ost und West setzt sich nach dem Ende des Kalten Kriegs auf einer wirtschaftlichen Ebene fort. Es geht um Menschen, die unbedingt in die Bundesrepublik wollen, und Menschen, die dort keineswegs das Paradies erleben, um legale und illegale Geschäfte und eine kaputte Ost-West-Liebesgeschichte.
Deutschland 2003 – Regie: Hans-Christian Schmid; Darsteller: Ivan Shvedoff, Anna Janowskaja, Sergej Frolov, Sebastian Urzendowsky, Devid Striesov, Zbigniew Zamachowski, Maria Simon, August Diehl – 105 Min.
*
Opowieść o dwóch miastach nad Odrą – niemieckim Frankfurcie i polskich Słubicach. Dawny konflikt pomiędzy wschodem i zachodem przenosi się po zakończeniu zimnej wojny na płaszczyznę gospodarczą. Rzecz o ludziach, którzy koniecznie chcą żyć w Niemczech, i o ludziach, którzy żyjąc tam wcale nie czują się jak w raju. Rzecz o legalnych i nielegalnych interesach i nieszczęśliwej wschodnio-zachodniej miłości.
Niemcy 2003 – Reżyseria: Hans-Christian Schmid; W rolach głównych: Ivan Shvedoff, Anna Janowskaja, Sergej Frolov, Sebastian Urzendowsky, Devid Striesov, Zbigniew Zamachowski, Maria Simon, August Diehl – 105 min.

„Die Polizistin“ („Policjantka“)
Frisch von der Polizeischule kommt eine junge Polizistin nach Rostock und muss sich mit gravierenden sozialen und menschlichen Problemen in ihrem neuen Berufsumfeld auseinandersetzen. Ihr eigenes Bemühen um Verständis für Gestruchelte, aber auch ihre Suche nach ein bisschen Wärme schaffen neue Probleme. Ein realistischer Blick auf das Leben einer Polizistin.
Deutschland 2001 – Regie: Andreas Dresen, Darsteller: Gabriele Maria Schmiede, Axel Prahl, Jevgenij Sitochin, Katrin Saß, Horst Krause, Martin Seifert, Klaus Manchen, Paul Grubba – 95 Min.
*
Młoda policjantka trafia prosto ze szkoły policyjnej na posterunek w Rostocku, gdzie w swoim nowym środowisku zawodowym musi stawić czoło poważnym problemom natury socjalnej i ludzkiej. Jej starania o okazanie zrozumienia dla tych, którzy schodzą na manowce, a także szukanie odrobiny ciepła w swym życiu stwarzają nowe problemy. Realistyczne spojrzenie na życie policjantki.
Niemcy 2001 – Reżyseria: Andreas Dresen; W rolach głównych: Gabriele Maria Schmiede, Axel Prahl, Jevgenij Sitochin, Katrin Saß, Horst Krause, Martin Seifert, Klaus Manchen, Paul Grubba – 95 min.

„Kurz und schmerzlos” („Szybko i bezboleśnie”)
Ein Freundestrio ausländischer Herkunft in Hamburg: Gabriel, Sohn türkischer Eltern, beginnt nach einer Gefängnisstrafe ein neues Leben. Der Serbe Bobby hingegen will bei der albanischen Mafia eine kriminelle Karriere starten; mit ihm gerät auch der Grieche Costa in einen Waffendeal, der für die jungen Männer eine Nummer zu groß ist. Ein sehr lebendiger Erstlingsfilm des in Hamburg lebenden Türken Fatih Akin; die Inszenierung, zwischen Realismus und Melodram, erinnert an die frühen Gangsterfilme Fassbinders und noch mehr an die ersten Arbeiten von Martin Scorsese.
Deutschland 1998 – Regie: Fatih Akin; Darsteller: Mehmet Kurtulus, Aleksandar Jovanovic, Adam Boudoukos, Regula Grauwiller, Idil Üner, Ralph Herfort, Oscar Ortega Sanchez – 100 Min.
*
Trójka przyjaciół w Hamburgu, każdy innego pochodzenia...
Gabriel, którego rodzice są Turkami, rozpoczyna nowe życie po pobycie w więzieniu. Serb Bobby chce natomiast robić kryminalną karierę w albańskiej mafii. W handel bronią angażuje się z nim też Grek Costa. Młodzi nie przewidzieli jednak, jakiego kalibru jest ten interes. Pierwszy, żywy obraz Fatiha Akina, Turka żyjącego w Hamburgu. Inscenizacja ta ze swym realizmem i wątkiem melodramatycznym przypomina pierwsze filmy gangsterskie Fassbindera, a jeszcze bardziej wczesne produkcje Martina Scorsese.
Niemcy 1998 – Reżyseria: Fatih Akin; W rolach głównych: Mehmet Kurtulus, Aleksandar Jovanovic, Adam Boudoukos, Regula Grauwiller, Idil Üner, Ralph Herfort, Oscar Ortega Sanchez – 100 min.

„Bin ich schön ?” („Czy jestem piękna ?“)
Dieser Film wurde wie ein Reigen aufgebaut, der nacheinander das Schicksal verschiedener Personen erzählt, die danach streben, aus sich selbst aufzubrechen, die sich treffen und wieder auseinandergehen. Franziska hat einen Mann geheiratet, der nicht zu ihr passt, nur um einen Strich unter die großartige und stürmische Romanze mit Klaus zu ziehen. Klaus kommt über den Verlust seiner Franziska nicht hinweg und irrt durch Spanien, bis er Linda trifft. Herbert hat eine Liaison mit Jessica, die sich aus heiterem Himmel in seiner Badewanne die Pulsadern aufschlitzt. Herberts Frau Unna trifft David wieder, eine Frühere Liebe. Nach einem Schlaganfall hat David jedoch das Gedächtnis verloren.
Deutschland 1998 – Regie Doris Dörrie; Darsteller: Franka Potente, Steffen Wink, Anica Dobra, Iris Berben, Oliver Nägele, Gottfried John, Senta Berger, Joachim Król, Otto Sander, Heike Makatsch, Maria Schrader, Nina Petri – 120 Min.
*
Film – korowód opowiada kolejno o losach różnych osób, których drogi się spotkały, a potem rozeszły. Franziska poślubiła nieodpowiedniego mężczyznę tylko po to, aby zakończyć defintywnie wspaniały i burzliwy romans z Klausem. Klaus nie może przeboleć utraty Franziski i jeździ bez celu po Hiszpanii, aż spotyka Lindę. Herbert ma romans z Jessicą, która niespodziewanie podcina sobie żyły w wannie w jego mieszkaniu. Unna, żona Herberta, spotyka Davida, swą dawną miłość. Dawid traci pamięć po ataku apopleksji.
Niemcy 1998 – Reżyseria: Doris Dörrie; W rolach głównych: Franka Potente, Steffen Wink, Anica Dobra, Iris Berben, Oliver Nägele, Gottfried John, Senta Berger, Joachim Król, Otto Sander, Heike Makatsch, Maria Schrader, Nina Petri – 120 min.

„Zugvögel – Eimal nach Inari” („Wędrowne ptaki – Podróż do Inari”)
Die seltsame Reise eines Dortmunder Getränke-Ausfahrers in den Norden Finnlands, wo der junge Mann an einem Wettbewerb für Kursbuch-Spezialisten der europäischen Eisenbahnen teilnehmen möchte. Gleichzeitig ist dem jungen Mann die Polizei auf den Fersen.
Deutschland 1997 – Regie: Peter Lichterfeld; Darsteller: Joachim Król, Outi Mäenpää, Peter Lohmeyer, Jochen Nickel, Peter Franke, Hilmi Sözer, Oliver Marlo, Nina Petri – 87 Min.
*
Młody człowiek, rozwożący na co dzień w Dortmundzie napoje udaje się w dziwną podróż do Inari na północy Finlandii. Celem podróży jest udział w Konkursie Znawców Rozkładów Jazdy Kolei Europejskich. Jednocześnie jego tropem podąża policja...
Niemcy 1997 – Reżyseria: Peter Lichterfeld; W rolach głównych: Joachim Król, Outi Mäenpää, Peter Lohmeyer, Jochen Nickel, Peter Franke, Hilmi Sözer, Oliver Marlo, Nina Petri – 87 min.

„Bella Martha” („Tylko Martha”)
Martha ist hervorragende Köchin in einem eleganten Restaurant. Sie lebt streng nur ihrer Kochkunst. Aber plötzlich gibt es neue Herausforderungen. Ein italienischer Koch voller Fröhlichkeit wird zum vermeintlichen Konkurrenten und gleichzeitig muss sie die störrische Tochter ihrer tödlich verunglückten Schwester betreuen. Doch Ende gut, alles gut: Martha und Mario verlieben sich ineinander, heiraten und die Tochter wird in die neue Familie aufgenommen.
Deutschland 2002 – Regie: Sandra Nettelbeck; Darsteller: Maxime Foerste, Sibylle Canonica, Martina Gedeck, Sergio Castellitto – 103 Min.
*
Martha jest mistrzynią kuchni w eleganckiej restauracji. Żyje tylko swoją sztuką kulinarną. Nagle pojawiają się nowe wyzwania. W wypadku samochodowym ginie jej siostra i Martha musi zaopiekować się jej upartą córką Liną. W pracy pojawia się rzekomy konkurent w osobie wesołego włoskiego kucharza Mario. Wszystko się dobrze kończy: Martha i Mario zakochują się w sobie, pobierają, a Lina zyskuje nową rodzinę.
Niemcy 2002 – Reżyseria: Sandra Nettelbeck; W rolach głównych: Maxime Foerste, Sibylle Canonica, Martina Gedeck, Sergio Castellitto – 103 min.
powrót

Catherine Breillat

Kina: "Światowid" w Katowicach; "Atom" we Wrocławiu i "Chatka Żaka" w Lublinie są inicjatorami przeglądu wszystkich filmów kontrowersyjnej francuskiej reżyserki Catherine Breillat. Przegląd taki odbędzie się po raz pierwszy w Polsce, żaden z filmów nie był nigdy w normalnej dystrybucji w Polsce!
Catherine Breillat - mimo swej kontrowersyjnej dla niektórych twórczości - jest cenioną i uznawaną reżyserką, filmy jej uczestniczą i zdobywają nagrody na międzynarodowych festiwalach; na tegorocznym Festiwalu Filmowym w Cannes w konkursie głównym prezentowany był najnowszy jej film "Une vieille maitresse" (Stara kochanka), sama Breillat wchodziła w skład Jury ostatniego Festiwalu Filmowego w Wenecji.
Catherine Breillat ur. 13.07.1948 w Bressuire, Francja. Nazywana bywa największą prowokatorką współczesnego kina. Zadebiutowała w roli aktorskiej jako Mouchette w słynnym filmie Bernarda Bertolucciego "Ostatnie tango w Paryżu" (Ultimo tango a Parigi, 1972) z Marlonem Brando i Marie Schneider, ale później wybrała rolę scenarzystki i reżyserki.
Już od swojego debiutanckiego filmu "Une vraie jeune fille" (1976) Breillat konsekwentnie przekracza granice w obnażaniu kobiecości i pokazywaniu seksualności na ekranie. Penetruje kobiecą seksualność, ukazując ją jako jeden z podstawowych czynników żeńskiej psychiki.
Wielokrotnie była na międzynarodowych festiwalach - również na tych najważniejszych: jej film "Mojej siostrze" (A ma soeur!, 2001) zdobył nagrody m.in. w Berlinie, Cannes i Rotterdamie. Po realizacji filmów "36 fillette" (1988), "Romans X" (Romance X, 1999) ze scenami rzeczywistych zbliżeń seksualnych czy "Krótki rejs" (Breve traversée, 2001), udowodniła, że jest jedną z najodważniejszych i najambitniejszych współczesnych artystek filmowych.
Choć szokowały praktycznie wszystkie jej obrazy, to największe kontrowersje wzbudziła jednak swoim dramatem psychologicznym "Anatomia piekła" (Anatomie de l'enfer, 2004) opartym na jej własnej powieści "Pornocratie", z udziałem włoskiego gwiazdora kina porno Rocco Siffredi, film zaś nie stronił od scen rzeczywistych zbliżeń seksualnych. Film ten został nagrodzony przez jury festiwalu w Filadelfii, obraz pokazywany był w Polsce na IV Festiwalu Filmowym Era Nowe Horyzonty w Cieszynie, gdzie wzbudził skrajne reakcje - od zachwytu po całkowite odrzucenie.
Ostatni film Catherine Breillat, Stara kochanka (Une vieille maîtresse) z Asią Argento, jest pierwszym kostiumowym filmem tej niezależnej i obrazoburczej reżyserki, lubiącej wywoływać jeżeli nie skandal, to przynajmniej ferment.
Decydując się na przeniesienie na ekran XIX-wiecznej powieści Jules'a Barbey d'Aurevilly, Catherine Breillat wybrała rejestr bardziej romantyczny, zamykając cykl filmów, których tematem głównym była tożsamość seksualna i otwierając nowy rozdział swej twórczości, w którym poczesne miejsce zajmować ma temat ludzkich pragnień i uczuć. Reżyserka jest przekonana, że ci widzowie, którym nie odpowiadała agresywność jej poprzednich filmów, zaakceptują bez oporów Starą kochankę.
Opowieść, w dużej mierze autobiograficzna, którą snuje w swej książce opublikowanej w 1851 roku Barbey d'Aurevilly, jest historią młodego dandysa bez grosza przy duszy, Ryno de Marigny, poślubiającego panienkę wywodzącą się z arystokracji. Przed ślubem jednak bohater musi zerwać ze swą hiszpańską kochanką, którą widuje od 10 lat. Paryż aż się trzęsie od plotek na temat tego skandalicznego związku, któremu nie dają rady ani konwenanse, ani pomówienia.
Na powieść Barbey d'Aurevilly, w momencie jej ukazania się, spadły gromy cenzury. Były to czasy bardzo ścisłych zasad moralnych, żeby nie powiedzieć ciasnoty umysłowej, epoka, której spieszno było pogrzebać idee libertyńskie XVIII wieku i zapomnieć o ich najświetniejszych przedstawicielach.
I nietrudno zrozumieć, dlaczego Catherine Breillat - jedną z niewielu kobiet w świecie kina, które zdominowane jest przez mężczyzn i bohaterkę kilku skandali artystyczno -obyczajowych - tak zafascynowała powieść Barbey d'Aurevilly i jej bohaterowie - zwłaszcza postać "starej kochanki"- La Vellini - osoby zdeklasowanej pod względem społecznym, moralnym i seksualnym, która niczym ogień oświetla i spala wszystko wokół siebie. Jako kobieta żyjąca w wolnym, a więc nielegalnym związku, jest wyzwaniem i przeszkodą dla stróżów porządku i dobrych obyczajów. W dodatku ma "już" 36 lat, jest więc stara, a hipokrytom i dewotkom nie mieści się w głowie, że w tym wieku można lubić seks i młodych chłopców. Ta kobieta wamp, "femme fatale", jak zwykli mawiać Francuzi, jest prawdziwym żywiołem, cieszącym się wszystkim, co przenosi życie. W porównaniu z nią mężczyźni wypadają blado i słabo. Ryno de Marigny, tak jak wielu z nich, jest człowiekiem niezdecydowanym: twierdzi, że nie kocha już swej starej kochanki, ale nie może się z nią rozstać. Chcą go tymczasem ożenić z dziewczyną, której już samo imię Hermangarde ma przyjemną, arystokratyczną woń. I w końcu nie wiadomo, w kim zakochuje się młody dandys - w imieniu, klasie społecznej czy też w kobiecie.
Odnajdujemy tu, oczywiście w innej trochę konfiguracji i w XIX-wiecznych kostiumach, odwieczny konflikt znajdujący się także w centrum współczesnych scenariuszy Catherine Breillat - 36 fillette, Sale comme un ange, Anatomie de l'enfer - filmów o kobietach nie potrafiących oprzeć się mężczyznom, którzy przynoszą im zgubę i mężczyznach karzących kobiety za strach, jaki one w nich wywołują.
Stara kochanka, po raz pierwszy pokazana na tegorocznym festiwalu w Cannes, jest nie tylko romantycznym novum w filmowej twórczości Catherine Breillat; jest też bez wątpienia próbą rewanżu reżyserki za los, który zranił ją dotkliwie w 2004 roku. Po wylewie do mózgu, przez kilka miesięcy była sparaliżowana. Do dziś nie odzyskała pełnej sprawności, zwłaszcza lewej strony ciała i twarzy. Postanowiła jednak, że się nie podda, nie ustąpi i że będzie nadal kręcić filmy. "Kiedy pracuję, nie czuję się wcale upośledzona" - mówi.
Stara kochanka została nakręcona po wypadku, Catherine Breillat pisze w tej chwili nowy scenariusz i nie może się doczekać początku zdjęć.

reżyseria: Catherine Breillat
scenariusz: Catherine Breillat
obsada: Ana Lorena, Bart Binnema, Dominique Colladant, Júlia Fragata, Anne Parillaud, Diane Scapa, Roxane Mesquida
gatunek: obyczajowy / satyra
kraj: Francja
rok produkcji: 2002
czas trwania: 92 min

Reżyserka stara się nakręcić film oparty na własnym scenariuszu, jednak na planie musi stawić czoła niezliczonym kłopotom technicznym oraz własnej niepewności. Największym wyzwaniem jest okiełznanie dwójki aktorów - tym bardziej, że historia wymaga od nich grania bardzo odważnych scen erotycznych... Film należący do gatunku "filmów o filmach" pokazuje, jak delikatną misją jest tworzenie przez reżysera upragnionej chemii między aktorami. Przewrotny humor tej opowiastki Breillat podaje z finezją przywołującą na myśl legendarna "Noc amerykańską" Truffaut.

reżyseria: Catherine Breillat
scenariusz: Catherine Breillat
obsada: Frederick Bodin, Marc Samuel, Laura Betti, Arsinée Khanjian, Libero De Rienzo
gatunek: dramat / psychologiczny
kraj: Francja
rok produkcji: 2000
czas trwania: 86 min

Szokujący dramat o rywalizacji między siostrami i problemach w relacjach rodzinnych.
Bogata mieszczańska rodzina spędza wakacje na prowincji. Dwie siostry, z których starsza Elena jest chudą pięknością, a młodsza Anais tłamszoną przez wszystkich grubaską, rozpierane są budzącą się kobiecością. Tę pierwszą zaczyna podrywać namiętny Włoch, który w swych zabiegach staje się coraz śmielszy...
Odważny obyczajowo film Breillat burzy konwencjonalne myślenie o źródłach seksualnych napięć, odwołując się do przeżyć na progu dojrzewania. Z lubością też ukazuje rozkład burżuazyjnej rodziny, zamykając się niezwykłą pointą.

reżyseria: Catherine Breillat
scenariusz: André Génoves, Catherine Breillat
obsada: Charlotte Alexandra, Hiram Keller, Rita Maiden, Bruno Balp, Georges Guéret, Shirley Stoler
gatunek: dramat / erotyczny / romans
kraj: Francja
rok produkcji: 1975
czas trwania: 93 min

Alice Bonnard spędza wakacje u swoich rodziców w Landes. Będąc właścicielami tartaku zatrudniają młodego chłopca, Jima. Alice czuje, że jest dla niego bardzo pociągająca….

reżyseria: Catherine Breillat
scenariusz: Catherine Breillat na podstawie własnej powieści "Pornocratie"
obsada: Amira Casar, Rocco Siffredi
gatunek: dramat
kraj: Francja
rok produkcji: 2004
czas trwania: 77 min

Przez cztery kolejne noce mężczyzna przychodzi do surowo urządzonego miejsca, by spotkać się z piękną kobietą. Charakter tych spotkań mógłby wskazywać na to, że mamy do czynienia z filmem erotycznym, ale Breillat wykracza daleko poza ograniczenia tego gatunku...

reżyseria: Catherine Breillat
scenariusz: Jules-Amédée Barbey d'Aurevilly, Catherine Breillat
obsada: Asia Argento, Fu'ad Ait Aattou, Roxane Mesquida, Claude Sarraute, Yolande Moreau
gatunek: dramat kostiumowy
kraj: Francja / Włochy
rok produkcji: 2007
czas trwania: 104 min

Film jest ekranizacją opublikowanej w 1851 roku książki Barbey d'Aurevilly. Na jej powieść, w momencie ukazania się, spadły gromy cenzury. Były to czasy bardzo ścisłych zasad moralnych, żeby nie powiedzieć ciasnoty umysłowej, epoka, której spieszno było pogrzebać idee libertyńskie XVIII wieku i zapomnieć o ich najświetniejszych przedstawicielach.
„Stara kochanka” jest historią młodego dandysa bez grosza przy duszy, Ryno de Marigny, poślubiającego panienkę wywodzącą się z arystokracji. Przed ślubem jednak bohater musi zerwać ze swą hiszpańską kochanką, którą widuje od 10 lat. Paryż aż się trzęsie od plotek na temat tego skandalicznego związku, któremu nie dają rady ani konwenanse, ani pomówienia.

reżyseria: Catherine Breillat
scenariusz: Catherine Breillat
obsada: Claude Brasseur, Lio, Nils Tavernier, Roland Amstutz, Claude-Jean Philippe
gatunek: dramat / romans
kraj: Francja
rok produkcji: 1992
czas trwania: 102 min

Georges Deblache jest samotnym policjantem, mającym jedynie kolegów z pracy i prostytutki jako jedynych partnerów. Czuje się zmęczony i w następstwie dolegliwości trafia do szpitala. Tam, o pomoc prosi go Mannoni, złodziej, który czuje się zagrożony. Georges zwraca się do kolegi z pracy, Therona, aby chronił żonę i syna przestępcy. Theron, młody, przystojny, właśnie ożenił się z Barbarą, kobietą zimną i próżną. Ta czuje prawdziwą antypatię do Debleche’a, a mimo to ją pociąga...

reżyseria: Catherine Breillat
scenariusz: Catherine Breillat
obsada: Isabelle Renauld, Francis Renaud, Laura Saglio, Alain Soral, Michele Reme
gatunek: dramat / romans
kraj: Francja
rok produkcji: 1996
czas trwania: 110 min

W Dunkierce, kobieta i mężczyzna spotykają się i kochają, aby później się znienawidzić...
Prowokatorka Breillat prezentuje ciemny i niepokojący portret miłości, która podąża w przepaść. Po dziesięciu latach rozłąki związek między parą rozpoczyna się magicznie ale szybko zmienia się w koszmar…
Fréderique (Renauld izabelle)– to przykład charakteru kobiety, która zachowuje się jak „modliszka na łowach”.
powrót

reżyseria: Catherine Breillat
scenariusz: Catherine Breillat
obsada: Caroline Ducey, Sagamore Stévenin, François Berléand,Rocco Siffredi
gatunek: dramat
kraj: Francja
rok produkcji: 1999
czas trwania: 84 min

W filmie jesteśmy świadkami zniewolenia kobiety, szczególnie na polu seksualnym. Na ekranie snuje się smutna "droga inicjacyjna" kobiety, nie "honorowanej" przez ukochanego, z desperacji oddającej się praktykom masochistycznym, przygodnym partnerom i znajdującej ocalenie w samotnym, wolnym od męskich okowów macierzyństwie.
"Romans X” - wyjawia Breillat - jest dla mnie poszukiwaniem tożsamości seksualnej. Historycznie, z powodu niezliczonych zakazów, seks kobiecy nosił zawsze piętno hańby i degradacji. Wytworzona w opresji tożsamość jest więc, siłą rzeczy, masochistyczna, ponieważ nie możemy się powstrzymać przed kochaniem mężczyzn będących naszymi katami. Być powiązaną sznurami jak w „Romansie X” czy prawami jak w życiu, to dla mnie jedno i to samo. Bohaterka mojego filmu na początku jest naprawdę zakochana. Jej mężczyzna nie chce się z nią kochać z miłości właśnie, ponieważ dla niego akt seksualny jest poniżeniem kobiety. Dziewczyna rusza więc w drogę, aby sprawdzić czy miłość fizyczna jest rzeczywiście czymś degradującym. Na końcu poszukiwań rodzi się na nowo, i jak feniks odradza z popiołów".
powrót

reżyseria: Catherine Breillat
scenariusz: Catherine Breillat
obsada: Gérard Lanvin, Dominique Laffin, Marie-Hélene Breillat, Bertrand Bonvoisin, Joe Dallesandro
gatunek: dramat
kraj: Francja
rok produkcji: 1979
czas trwania: 97 min

Solange, młoda, 25-letnia kobieta, reżyserka i matka małej córeczki mieszka z mężem, z którym kocha się już tylko sporadycznie. Dlatego wiąże się, z będącym w związku biseksualnym, aktorem. Wciąż szuka przygód miłosnych wbrew przyjętym zwyczajom i preferuje życie z przygodami bez przyszłości...

reżyseria: Catherine Breillat
scenariusz: Roger Salloch, Catherine Breillat
obsada: Delphine Zentout, Etienne Chicot, Olivier Parniere, Berta Domínguez D., Jean-François Stévenin
gatunek: melodramat
kraj: Francja
rok produkcji: 1988
czas trwania: 88 min

W towarzystwie rodziców i najstarszego brata, nastoletnia Lili spędza wakacje w okolicy Biarritz. Rodząca się w niej kobiecość czyni z niej osobę zaczepną i konfliktową w kontaktach z rodziną. Kiełkuje w jej głowie jedyna myśl: wyrwać się z tego! Podczas swej nocnej eskapady poznaje 40-letniego, cynicznego Maurice’a i zachwyca się nim. Ten jednak dostrzega w niej jedynie obiekt seksualnego pożądania.

reżyseria: Catherine Breillat
scenariusz: Catherine Breillat
obsada: Sarah Pratt, Gilles Guillain
gatunek: dramat / romans
kraj: Francja
rok produkcji: 2001
czas trwania: 80 min

Historia krótkiego romansu między dojrzałą Angielką a nastoletnim Francuzem. 16-letni Thomas jest Francuzem wiozącym przesyłkę do Portsmouth. Alice skończyła już trzydziestkę i wraca do Anglii po zakończeniu długiego i niezbyt udanego związku we Francji. Oboje spotykają się w kawiarni na promie, gdzie Alice natarczywie przygląda się nastolatkowi. Rozpoczyna się między nimi erotyczna gra, którą kończy wspólny seks w kajucie Alice. Tam jednak okazuje się, że o ile Thomas, pod wpływem seksualnego spełnienia, traci głowę dla Alice i niemal zaczyna planować z nią wspólne życie, dla niej ich romans jest przypadkowy i zdecydowanie powinien zakończyć się na promie.

Pn	26.11	Młoda dziewczyna 93'	17.00; 20.30
Wt	27.11	Nocna wrzawa 97'	17.00; 20.30
Śr	28.11	Rozmiar 36, dziewczęcy 88'	17.00; 20.30
Cz	29.11	Zbrukany anioł 102'	17.00; 20.30
Pt	30.11	Krótki rejs 80'		17.45; 21.00
So	01.12	Stara kochanka 104'	17.30; 21.00
N	02.12	Seks to komedia 92'	17.30; 21.00
Pn	03.12	Idealna miłość 110'	17.00; 20.30
Wt	04.12	Romans X 84'		18.00; 21.00
Śr	05.12	Mojej siostrze 86'	18.00; 21.00
Cz	06.12	Anatomia piekła 77'	18.00; 21.00

BILETY I KARNETY:

Przedsprzedaż od dnia 16.XI.2007

Karnet: na 11 filmów = 66zł; na 5 filmów = 50zł; na 3 filmy = 33zł

Bilety: norm. 15zł; ulg. 13zł

2005-10-21 pt 17.45 Cena przeznaczenia (Le Prix du pardon) Francja 2001, 90 min.
2005-10-22 so 17.45 Dom miłości (House of love) Francja 2001, 26 min / Wa N’wina Francja 2001, 52 min
2005-10-23 n 17.45 Nha Fala Francja 2002, 90 min
2005-10-24 pn 18.30 Pamięć pomiędzy brzegami (Mémoire entre deux rives) Francja, 2002,90 min
2005-10-25 wt 18.30 Tasuma Francja 2003, 90 min
2005-10-26 śr 18.3 Ja i mój Biały (Moi et mon blanc)Francja 2003, 90 min
2005-10-27 cz 18.30 Abouna Francja, 2002, 81 min
2005-10-28 pt 16.00 Madame Brouette Francja 2002, 104 min
2005-10-29 so 16.00 Ślady kobiet (Traces, empreintes de femmes) Francja 2003, 52 min / Xalima la plume Francja 2003, 51 min
2005-10-30 n 16.00 Okrutne bajki wojenne (Contes cruels de la guerre), Francja, 2002, 51 min / Miejski kurz (Poussieres de ville) Francja 2001, 52 min
2005-10-31 pn 16.00 Wakacje w ojczyźnie (Vacances au pays) Francja, 2000, 75 min. / Dom miłości (House of love) Francja 2001, 26 min
2005-11-01 wt 18.30 Zimbabwe, wyjście z chaosu (Zimbabwe, de la libération au chaos) Francja, 2003, 55 min
2005-11-02 śr 18.45 Rwanda – by nie zapomnieć (Rwanda pour memoire) Francja 2003, 68 min
2005-11-03 cz 18.45 Si-Gueriki, królowa matka (Si-Gueriki, la reine mere) Francja 2002, 62 min

KARNETY
- na 14 seansów = 70zł (5) - na 10 seansów = 60zł (6) - na 7 seansów = 49zł (7) - na 5 seansów = 40zł (8) - na 3 seanse = 27zł (9)
Bilet na pojedynczy seans: norm.=12zł; ulg.=10zł

Zapraszamy na wyjątkowe ogólnopolskie wydarzenie specjalne – przegląd siedemnastu francuskojęzycznych filmów afrykańskich pod hasłem LUNAFRICA. W jego trakcie w pięciu kinach w Polsce przybliżymy wspaniałą i bogatą kulturę Afryki – kontynentu, który zachwyca nie tylko pięknem oraz egzotyką przyrody i ludzi, lecz także bogatym dorobkiem kulturowo-cywilizacyjnym. Jego namacalnym owocem jest wiele cennych światowych nagród (literackie nagrody Nobla: WOLE SOYINKA (1986), Nigeria; NAD¯IB MAHFUZ (1988), Egipt; JOHN MAXWELL COETZEE (2003), RPA) oraz interesujący, choć niemal nieznani w Polsce, artyści i naukowcy.
We wrześniu w kinie Luna, a następnie w kinie Charlie w Łodzi, kinie Pod Baranami w Krakowie, kinie Atom we Wrocławiu i kinie….w Toruniu tylko raz zaprezentujemy pierwszą część portretu współczesnej Afryki, widzianej oczami francuskich reżyserów filmowych. Drugą odsłonę imprezy pod hasłem Affrykamera pokażemy w listopadzie.
W ramach wrześniowej edycji zaprezentujemy przepiękne wizualnie, wysublimowane stylistycznie przykłady dokumentalnego i fabularnego afrykańskiego kina, które w błyskotliwy oraz wnikliwy sposób prezentuje obraz codziennego współczesnego życia w Afryce. Część filmów ma charakter wizualnego reportażu, ilustrowanego dodatkowo przepiękną muzyką i fantastycznymi zdjęciami. W kinie Luna imprezie towarzyszyć będzie również wystawa zdjęć z Afryki pt. Street Kids in the Picture, prezentująca prace, powstałe w 2003 roku, w związku z rozpoczęciem współpracy między Stowarzyszeniem Solidarni z Afryką i ośrodkiem CAS. W kinie Luna ramach wieczoru otwierającego imprezę zorganizujemy specjalną prelekcję na temat Afryki, prowadzoną przez Mamadou Diouf, związanego kulturowo i emocjonalnie z Afryką.
Współorganizatorem jest AMBASADA FRANCJI W WARSZAWIE

reżyseria: Mahamat-Saleh Harpun, scenariusz: Mahamat-Saleh Harpun, zdjęcia: Abraham Haile Biru, dźwięk: Marc

Nouyrigat, Olivier Laurent, Laurent Dreyer, montaż: Sarah Taouss Matton, muzyka: Diego Mustapha Ngarade,

scenografia: Laurent Cavero. Produkcja: Chinguitty Films (ex-Duo Films), Goï-Goï Productions, przy wsparciu Fond Sud

Cinéma i francuskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych (ADC Sud) Dystrybucja: MK2, występują: Ahidjo Mahamat

Moussa (Tahir), Hamza Moctar Aguid (Amine), Zara Haroun (matka), Mounira Khalil (niema kobieta), Koulsy Lamko

Sekcja Quinzaine des Réalisateurs - Cannes 2002, Oficjalny reprezentant Czadu, Oskary 2003

Rankiem piętnastoletni Tahir i ośmioletni Amin dowiadują się, że ich ojciec opuścił dom w tajemniczych okolicznościach. Jest to dla nich wielkie rozczarowanie, bo właśnie tego dnia ojciec miał być sędzią podczas meczu rozgrywanego przez dzieci z dzielnicy. Chłopcy postanawiają udać się na poszukiwanie ojca. Wyruszają w długą wędrówkę po mieście, zachodząc we wszystkie miejsca, które ojciec zwykł odwiedzać. Zmęczeni i zniechęceni znajdują schronienie w kinie. Pewnego wieczoru zdaje im się, że rozpoznają ojca na ekranie. Wykradają więc szpule filmu...

Mahamat-Saleh Haroun/ Czad - ur w 1961 roku w Abéché. Po ukończeniu paryskiego Conservatoire Libre du Cinéma Français, studiował dziennikarstwo w Bordeaux. Przez pięć lat pracował w prasie regionalnej i lokalnej niezależnej stacji radiowej, w której pełnił funkcję dyrektora antenowego. W 1994 roku Mahamat-Saleh Haroun zrealizował swój pierwszy film krótkometrażowy. Abouna to drugi pełnometrażowy film tego reżysera. Ważniejsze filmy: Maral Tanié, 1994, krótkometrażowy film fabularny Goï-Goï, 1995, krótkometrażowy film fabularny, Sotigui Kouyaté, un griot moderne, 1996, średniometrażowy film dokumentalny, Un thé au Sahel, 1998, krótkometrażowy film fabularny, Bye Bye Africa, 1999, pełnometrażowy film fabularny, Letter from New York, 2001, krótkometrażowy film fabularny

reżyseria: Abderrahmane Sissako , scenariusz: Abderrahmane Sissako, zdjęcia: Jacques Besse , dźwięk: Antoine Ouvrier, Alioune Mbow, montaż: Nadia Ben Rachid, muzyka: Anouar Brahem, Oumou Sangare, scenografia: Joseph Kpobly, Laurent Cavero, produkcja: Chinguitty Films (ex-Duo Films), ARTE France, przy wsparciu francuskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych (ADC-SUD), dystrybucja: Haut et Court Distribution, występują: Khatra Ould Abdel Kader (Khatra), Mohamed Ould Abeid Maata (Maata), Mohamed Ould Mohamed Mahmoud (Abdallah), Fatimatou Mint Ahmedou (Soukeyna), Nana Diakité (Nana), Makanfing Dabo (Makan), Nèma Mint (Choueikh).

Oficjalna selekcja do sekcji Un Certain Regard - Cannes 2002, Nagroda Międzynarodowej Krytyki Filmowej - Cannes 2002, Nagroda « Étalon de Yennenga » - Festiwal Filmów Afrykańskich Fespaco 2003

Oczekujący na wyjazd do Europy Abdallah spotyka się z matką w Nouadhibou, małym miasteczku na mauretańskim wybrzeżu. W miejscu wygnania, wśród ludzi mówiących nieznanym językiem, chłopiec usiłuje poznać i zrozumieć otaczający go świat. Tworzą go: zmysłowa Nana, która próbuje uwieść Abdallaha, Makan, który, tak jak on, marzy, by się stąd wyrwać, Maata, dawniej rybak, obecnie elektryk i jego młody, przebiegły uczeń Khatra, który pomoże bohaterowi wyjść z izolacji i nauczy go lokalnego dialektu.

Dni mijają, losy bohaterów splatają się i rozchodzą, a ich oczy wbite są w horyzont, w oczekiwaniu na szczęście, które być może nadejdzie.

Abderrahmane Sissako/ Mauretania - ur w 1951 roku w Kiffa. Dzieciństwo spędził w Mali. W 1983 roku rozpoczął studia w znanej moskiewskiej szkole filmowej WGIK. W roku 1989 otrzymał dyplom, a w 1991 zrealizował film p.t. Le Jeu („Gra”), zaprezentowany na festiwalu w Cannes w sekcji Quinzaine des réalisateurs. Od tego czasu pracuje we Francji. Ważniejsze filmy: Le Jeu, 1991, krótkometrażowy film fabularny

Octobre, 1993, średniometrażowy film fabularny (sekcja Un Certain Regard, Cannes 1993), Le Chameau et les bâtons

flottants, 1995, krótkometrażowy film fabularny, Sabriya, 1996, krótkometrażowy film fabularny, Rostov-Luanda, 1997,

pełnometrażowy film dokumentalny La Vie sur terre, 1998, pełnometrażowy film fabularny (sekcja Quinzaine des

reżyseria: Moussa Sene Absa, scenariusz: Moussa Sene Absa, Gilles Desjardins, Christophe Pellet, zdjęcia: Jean-Jacques Bouhon, dźwięk: Philippe Scultety. montaż: Mathieu Roy-Decarie, muzyka: Majoly, Serge Fiori, Madou Diabaté Produkcja: Les Productions de La Fête, Productions de La Lanterne, MSA Productions, przy wsparciu Fonds Sud Cinéma

Dystrybucja: Océan Films Występują: Rokhaya Niang (Mati), Aboubacar Sadikh Bâ (Naago), Ndèye Seneba Sec

(Ndeye), Ousseynou Diop (Nadkomisarz), Kadiatou Sy (Ndaxte), Akéla Sagna (London Pipe), Pape Mboup.

O świcie w dzielnicy Niayes Thiokeert („wzgórze kuropatw”) rozlegają się strzały. Na oczach biegnących na pomoc sąsiadów ginie mężczyzna o imieniu Naago. Kobieta nazywana przez wszystkich Madame Brouette, twierdzi, że zamordowała swojego męża. Jest to o tyle zaskakujące, że ta młoda rozwódka, matka małej dziewczynki, wędrowna sprzedawczyni warzyw i owoców cieszy się wśród kobiet w dzielnicy nieskazitelną opinią. Film opowiada historię Madame Brouette, próbując znaleźć odpowiedź na pytanie, co pchnęło ją do takiego czynu.

Moussa Sene Absa/ Senegal - ur w 1958 roku w Dakarze. Studia filmowe ukończył w Paryżu. Jako aktor debiutował w teatrze, następnie stanął przed kamerami. Obecnie reżyseruje filmy i sztuki teatralne, zajmuje się także malarstwem. Ważniejsze filmy : Le Prix du mensonge, 1988, krótkometrażowy film fabularny (nagroda Tanit d’Argent – Kartagina 1988), Ken Bugul, la République des enfants, 1991, pełnometrażowy film fabularny, Jaaraama, 1992, krótkometrażowy film dokumentalny, Ça twiste à Popenguine, 1993, pełnometrażowy film dokumentalny, Yalla Yaana, 1994, średniometrażowy film fabularny, Tableau Ferraille, 1996, pełnometrażowy film fabularny, Jef-Jel, 1998, średniometrażowy film fabularny, Blues pour une diva, 1999, średniometrażowy film fabularny

reżyseria: Pierre Yameogo, scenariusz : Pierre Yameogo, zdjęcia: Jurg Hassler, dźwięk: Issa Traoré, Claude Hivernon

montaż: Manuel Pinto, muzyka: Ray Ainsi Lema, produkcja: Dunia Productions, Les Films de l’Espoir, Thelma Films

AG, występują: Serge Bayala (Mamadi), Pierre Loup Rajot (Franck), Ray Ainsi Lema (Souleymane), Tom Novembre

(Raoul), Anne Roussel (blondynka), Bruno Predebon (Max), Samuel Poirier (Phil), Micheline Compaoré (La Lumière)

Nagroda publiczności – Festiwal Filmów Afrykańskich Fespaco 2003, Nagroda RFI – Festiwal Filmów Afrykańskich Fespaco 2003, Nagroda Miasta Turyn - 2003

Mamadi, miejscowy student, i Franck, młody Francuz, pracują na parkingu jako nocni stróże. Na ekranach systemu zabezpieczającego obserwują schadzki, prostytucję i sprzedaż narkotyków, które odbywają się pomiędzy samochodami. Pewnej nocy Mamadi znajduje porzuconą paczkę, a w niej narkotyki i pieniądze. Postanawia zatrzymać ten skarb. Niestety, dealerzy szybko zaczynają dopominać się o swoje. Chłopcy ukrywają się przez pewien czas w mieszkaniu Franck’a, a potem uciekają do Ouagadougou… Ta przygoda pozwoli im poznać się nawzajem.

Pierre Yameogo/ Burkina Faso – ur. w 1955 roku w Koudougou. Odbył staż w telewizji w Burkina Faso, studiował w paryskim Conservatoire Libre du Cinéma Français oraz na uniwersytecie Paris VIII. Założył we Francji własną firmę produkcyjną, wspierającą kinematografię Burkina Faso. Najważniejsze filmy: Dunia, 1987, średniometrażowy film fabularny Laafi, 1991, pełnometrażowy film fabularny (Tydzień Międzynarodowej Krytyki, Cannes 1991), Wendemi, l’enfant du Bon Dieu, 1992, pełnometrażowy film fabularny (sekcja Un Certain Regard, Cannes 1993), Silmandé (Tourbillon), 1998, pełnometrażowy film fabularny

reżyseria : Flora Gomes, scenariusz: Franck Moisnard, zdjęcia: Edgar Moura , dźwięk: Pierre Donnadieu

montaż: Dominique Paris, muzyka: Manu Dibango, scenografia: Véronique Sacrez, produkcja: Fado Filmes, Les Films de

Mai, Samsa Film, przy wsparciu francuskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych (ADC-Sud), dystrybucja: Pierre Grise

Distribution, występują: Fatou N’Diaye (Vita), Jean-Christophe Dollé (Pierre), Angelo Torres, (Yano), Bia Gomes (matka

Vity), Jorge Biague (Szalony Mito) José Carlos Imbombo (Caminho), François Hadji-Lazaro

Mieszkańcy Wysp Zielonego Przylądka każde ważne wydarzenie opiewają w pieśniach. Niestety, nad rodziną młodej Vity ciąży klątwa: jak mówi legenda, każdego, kto odważy się zaśpiewać, spotka śmierć. Vita studiuje we Francji, gdzie spotyka młodego muzyka Pierre’a i zakochuje się w nim. Pewnego dnia zapomina o legendzie i śpiewa, a Pierre odkrywa piękno jej głosu. Namawia ją do nagrania płyty. Album okazuje się wielkim sukcesem. Vita zlekceważyła klątwę. Postanawia wrócić do swojego kraju, by opowiedzieć o wszystkim rodzinie i stawić czoło wiekowej tradycji.

Flora Gomes/ Gwinea Bissau – ur. w 1949 roku w Cadique. Studiował w szkołach filmowych na Kubie i w Senegalu. Pracował jako reporter przy Ministerstwie Informacji. Jest operatorem, autorem zdjęć i reżyserem. Mieszka w Gwinei Bissau. Najważniejsze filmy: Mortu Nega, 1987, pełnometrażowy film fabularny (nagroda Tanit de Bronze - Kartagina 1988, Najlepszy debiut – Festiwal Filmów Afrykańskich Fespaco 1989) , Les Yeux bleus de Yonta, 1992, pełnometrażowy film fabularny (Sekcja Un Certain Regard, Cannes 1992, Tanit de Bronze - Kartagina 1992), Le Masque, 1993, krótkometrażowy film dokumentalny, Po di Sangui, 1996, pełnometrażowy film fabularny (oficjalna selekcja Cannes 1996, nagroda Tanit d’Argent - Kartagina 1996)

reżyseria: Mansour Sora Wade, scenariusz: Mansour Sora Wade, Nar Sene, na motywach powieści Mbissane Ngom

zdjęcia: Pierre-Olivier Larrieu, dźwięk: Pierre Catois. montaż: Christian Billette, muzyka: Wasis Diop, Loy Ehrlich,

produkcja: Les Films du Safran, Kaany Productions, przy wsparciu francuskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych

(ADC-Sud), CNC i Agence Intergouvernementale de la Francophonie (Międzyrządowej Agencji do spraw Frankofonii),

dystrybucja: Les Films du Safra, wystepują: Hubert Koundé (Yatma), Rokhaya Niang (Maxoye), Gora Seck (Mbanik),

Alioune Ndiaye (Amulyakaar), Nar Sene (Peer Ndiaye), Thierno Ndiaye Doss (Adou Seck), James Campbell (Baye

Od kilku dni w małej wiosce na południowym wybrzeżu Senegalu panuje gęsta mgła. Pirogi nie mogą wypłynąć w morze. Stary wioskowy marabut jest umierający i nie może celebrować rytuałów. Obowiązek walki przeciwko złym mocom przejmuje jego dwudziestoletni syn, Mbanika. Gdy mgła opada, Mbanik zyskuje szacunek mieszkańców wioski i zdobywa serce młodej Maxoye. Jego sukcesy budzą zazdrość Yatmy, przyjaciela z dzieciństwa…

Mansour Sora Wade/ Senegal – ur. w 1952 roku w Dakarze. Po odbyciu studiów filmowych we Francji wrócił do Dakaru i podjął pracę w archiwum materiałów audiowizualnych w senegalskim Ministerstwie Kultury. Jest autorem filmów dokumentalnych i reportaży telewizyjnych. Ważniejsze filmy: Fary l’ânesse, 1989, krótkometrażowy film fabularny, Taal Peex, 1990, krótkometrażowy film fabularny, Picc-Mi, 1992, krótkometrażowy film fabularny, Aïda Souka, 1993, krótkometrażowy film dokumentalny, Iso Lo, 1994, średniometrażowy film dokumentalny, Les Laveurs du Banco, 1996, krótkometrażowy film dokumentalny, Les Plasticiennes de Ouakam, 1996, krótkometrażowy film dokumentalny

reżyseria: Kollo Daniel Sanou, scenariusz: Kollo Daniel Sanou, zdjęcia: Nara Keo Kosal, dźwięk: Claude Hivernon

montaż: Andrée Davanture, muzyka: Cheick Tidiane Seck, produkcja: Les Films du Mogho, przy wsparciu francuskiego

Ministerstwa Spraw Zagranicznych (ADC-Sud), występują: Mamadou Zerbo (Sogo Sanon), Aï Keita (Dafra), Noufou

Ouedraogo (Bakari), Serges Henri (Doba), Sonia Karen Sanou (Oumou), Stanislas Sore (Adama), Safiatou Sanou

Sogo Sandon zwany Tasuma, to były strzelec, który walczył kiedyś w szeregach armii francuskiej w Indochinach i Algierii. Żyje nadzieją, że, po wielu latach oczekiwania, otrzyma nareszcie żołnierską emeryturę. By odebrać pieniądze udaje się do Bobo gdzie spotyka przyjaciela z dawnych lat, słynnego libańskiego handlowca Khalila. Kupuje od niego młyn na kredyt, pewny, że wkrótce odbierze emeryturę. Cieszy się, że pomoże w ten sposób kobietom z wioski. Mieszkańcy witają go jak bohatera. Niestety, obiecane pieniądze nie nadchodzą, mimo licznych starań Tasumy.

Kollo Daniel Sanou/ Burkina Faso - ur w Boro Dougou w 1949 roku. Studiował w Institut National des Arts w Abidżanie i w paryskim Conservatoire Libre du Cinéma Français. Reżyseruje filmy dokumentalne i odcinki popularnych seriali telewizyjnych. Ważniejsze filmy: Beogo Naba Chef de demain, 1978, krótkometrażowy film fabularny, Les Dodos, 1980, krótkometrażowy film dokumentalny, Paweogo l’émigrant, 1982, pełnometrażowy film fabularny, L’Artisanat et son pays, 1984, krótkometrażowy film dokumentalny, Sarraounia, 1987, krótkometrażowy film dokumentalny, Jigi l’espoir, 1992, pełnometrażowy film fabularny, L’Etat des faits : l’excision, 1994, krótkometrażowy film dokumentalny

reżyseria: Ibéa Atondi i Karim Miské , scenariusz: Ibéa Atondi i Karim Miské, zdjęcia: Karim Miské, montaż:

Alexandra Willot, muzyka: Edouard Maison, Molia Atondi, produkcja: Monteurs’ Studio.

Opowieść Ibéi Atondi o powrocie do ojczystego Konga staje się pretekstem do zaprezentowania jej własnego, oryginalnego spojrzenia na wojny, nękające współczesną Afrykę. Narratorka, zafascynowana autodestrukcyjnym szaleństwem Mignona - żołnierza Kobry, próbuje odkryć mechanizmy, które doprowadziły go do utraty ludzkiej godności. Aby ukazać okropności wojny, twórcy odeszli od stereotypowych, pełnych przemocy obrazów i posłużyli się metaforą, ilustrującą opowieści ofiar i katów.

Ibéa Atondi/ Kongo – ur. w 1970 roku w Brazzaville. Studiowała filozofię na Sorbonie i antropologię na EHESS. Prowadzi badania nad przemocą społeczną we współczesnej Afryce. W 2001 roku otrzymała stypendium Louis’a Lumière, przyznawane przez francuskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Swoje zainteresowanie kinem zawdzięcza kursom pisania scenariuszy filmowych. Contes cruels de la guerre to jej debiut reżyserski.

Karim Miské/ Wybrzeże Kości Słoniowej - przodkowie urodzonego w 1964 roku w Abidżanie Karima Miské pochodzą z Mauretanii. Karim Miské studiował dziennikarstwo w Dakarze, a we Francji realizuje dokumentalne. Interesuje go głównie tematyka społeczeństw afrykańskich. Ważniejsze filmy: Economie de la débrouille à Nouakchott, 1999, krótkometrażowy film dokumentalny, URSS-Afrique Voyage d’amour, 1991, pełnometrażowy film dokumentalny, Derrière le voile de la séduction en Mauretanie, 1993, pełnometrażowy film dokumentalny, La Dévalisation, 1995, krótkometrażowy film dokumentalny, Lajji Businessman africain, 1997, pełnometrażowy film dokumentalny

reż Jesper Osmund, Regine Sneider, Volker Bucholz, muzyka: Nick Harris. Produkcja: Nifa Productions, Steps

Spalony słońcem port Welvis Bay w Namibii, wciśnięty pomiędzy morze i pustynię, to więzienie pod gołym niebem, w którym niewielka społeczność kobiet zmuszana jest do prostytucji. Odizolowane i zniewolone, trwają w oczekiwaniu na przejezdnych marynarzy, a ich jedyną perspektywą jest AIDS. Cecil Moller w sposób subtelny i dyskretny przedstawia historie kobiet i ich opowieści o codziennej walce oraz nadziei na odkupienie win, podsycanej przez ruchy religijne, nawołujące do przywrócenia im dobrego imienia.

Cecil Moller/ Namibia – ur. w 1967 roku w Namibii. Po studiach artystycznych w USA pracował jako

inżynier dźwięku, operator i montażysta przy wielu produkcjach filmowych. Zrealizował kilka filmów

fabularnych w Namibii, m.in.: No plot, 1992, Village Square, 1995, film krótkometrażowy, The Naming, 1997,

Khomasdal Stories, 1999, film krótkometrażowy, A Boston Night, 2000, film pełnometrażowy

reżyseria: Frédéric Savoye i Wolimité Sié Palenko, scenariusz: Frédéric Savoye i Wolimité Sié Palenko,

zdjęcia: Sylvain Grolleau, dźwięk: Constantin Da, montaż: Frédéric Savoye. Produkcja: Mosaïque Films –

Frédéric Savoye i Wolimité Sié Palenfo powracają do historii francuskiej kolonizacji w regionie zamieszkanym przez plemię Lobi, na południowo-zachodnim Burkina Faso. Ta bolesna epoka odcisnęła się trwałym piętnem na życiu mieszkańców regionu. Konfrontacja znalezionych w archiwach kolonialnych zarządców dokumentów i tradycji ustnych przekazów umożliwia ukazanie niemal 100 lat historii, od momentu przybycia pierwszych Białych, po czasy współczesne. Przytaczając świadectwa przekazywane z pokolenia na pokolenie, autorzy rozwijają krytyczną refleksję na temat kolonizacji i jej konsekwencji jednostkowych, społecznych i religijnych.

Wolimité Sié Palenko/ Burkina Faso – ur. w 1965 roku w Gaoua. W rodzinnym Burkina Faso jest znanym malarzem, muzykiem i, przede wszystkim, rzeźbiarzem. Uczestniczy w wielu realizacjach filmowych jako aktor i tłumacz. Mémoire entre deux rives to jego drugi projekt zrealizowany wspólnie z Frédérikiem Savoye.

Frédéric Savoye/ Tunezja- ur w 1964 roku w Tunisie. Uczęszczał do szkoły filmowej w Paryżu, studiował

teorię informacji i komunikacji na uniwersytecie w Tuluzie. Zrealizował blisko 10 reportaży na zamówienie

różnych instytucji oraz kilka krótkometrażowych filmów fabularnych. Mémoire entre deux rives to jego

reżyseria : Moussa Touré, scenariusz: Moussa Touré, zdjęcia: Moussa Touré, dźwięk: Badou , montaż: Adama

Film rozpoczyna się przejmującym obrazem : siódemka obdartych dzieciaków, w wieku od 7 do 19 lat, gramoli się spod blatów straganów na targu w Brazzaville, gdzie spędziły noc. Od tej chwili Moussa Touré filmuje ich włóczęgę w poszukiwaniu pożywienia i niewielkich dorywczych prac. Wykorzystując bliskie relacje z dziećmi, reżyser podejmuje próbę odprowadzenia każdego z nich do domu, do rodziny. Jednak droga powrotna pełna jest przeszkód, które obrazują stan społeczeństwa w Kongo.

Moussa Touré/ Senegal - ur w Dakarze, w 1958 roku. Wiedzę i doświadczenie w dziedzinie filmu zdobył

uczestnicząc w wielu projektach jako technik, oświetleniowiec i asystent reżysera. 1987 roku zrealizował swój

pierwszy film krótkometrażowy. W 1991 roku powstał jego pierwszy film pełnometrażowy, Toubab Bi.

Najważniejsze filmy: Baram, 1998, krótkometrażowy film fabularny, Toubab Bi, 1991, pełnometrażowy film fabularny

TGV, 1997, pełnometrażowy film fabularny, Nous sommes nombreuses, 2003, średniometrażowy film dokumentalny

reżyseria: Samba Félix N’Diaye, scenariusz: Samba Félix N’Diaye, zdjęcia: Raphaël Mulard

dźwięk: Magutte Sala, montaż: France Langlois, muzyka: Nina Simone, musiques du Rwanda, produkcja: Les

fabriques de la Vanne, CVA Dakar, Arts et Médias d’Afrique, przy wsparciu Agence Intergouvernementale de

Masakra Tutsi i umiarkowanych Hutu, która miała miejsce między kwietniem a lipcem 1994 roku, zebrała krwawe żniwo: zginęło milion osób. Cztery lata po tych straszliwych wydarzeniach, dziesięciu pisarzy afrykańskich spotkało się, z inicjatywy Fest’Africa (festiwal literatury afrykańskiej), w miejscu pracy twórczej w Kigali, próbując przełamać zmowę milczenia intelektualistów afrykańskich wokół ludobójstwa. W maju 2000 roku, z okazji ukazania się serii dzieł zainspirowanych tym spotkaniem, pisarze i artyści z Afryki i z innych kontynentów przyjechali do Rwandy ponownie.

W konfrontacji ze śladami ludobójstwa, Samba Felix N’Diaye potrafi zachować dystans, który pozwala mu sfilmować to, co niewypowiedziane i przemycić w swym dziele przesłanie nadziei.

Samba Félix N’Diaye/ Senegal - ur w 1945 roku w Dakarze. Posiada dyplom magistra uniwersytetu Paris VIII

we Francji (studia filmowe). Studiował etnopsychiatrię oraz prawo i nauki ekonomiczne w Dakarze. Ten

montażysta i scenarzysta dał się również poznać jako wrażliwy twórca filmów dokumentalnych, przywiązujący

dużą wagę do poszanowania kultur i tradycji. Najważniejsze filmy: Perantal, 1975, krótkometrażowy film

dokumentalny, La Confrérie des Mourides, 1976, krótkometrażowy film dokumentalny, Pêcheurs de Kayar, 1977,

krótkometrażowy film dokumentalny, Geti Tey La pêche aujourd’hui, 1978, średniometrażowy film dokumentalny, La

Santé, une aventure peu ordinaire, 1986, krótkometrażowy film dokumentalny, Trésor des poubelles, 1989, serial

dokumentalny, Un peintre sous verre, 1991, krótkometrażowy film dokumentalny, Dakar Bamako, 1992,

pełnometrażowy film dokumentalny, Cinés d’Afrique, 1993, pełnometrażowy film dokumentalny, Ngor, l’esprit des

lieux, 1995, pełnometrażowy film dokumentalny, Lettre à Senghor, 1998, średniometrażowy film dokumentalny, Nataal,

reżyseria: Idrissou Mora-Kpaï, scenariusz: Idrissou Mora-Kpaï , zdjęcia : Alexandra Kordes

dźwięk: Victor Houedanou, montaż: Catherine Boneta, Christiane Badgley, muzyka: Marianne Entat,

produkcja: Les Films du Raphia, Lichtblick Cologne, Noble Films, France 5 przy wsparciu francuskiego

Ministerstwa Spraw Zagranicznych (ADC Sud), Agence Intergouvernementale de la Francophonie

(Międzyrządowa Agencja do spraw Frankofonii) i Procirep (Stowarzyszenie Producentów Filmowych i

„Umarł mój ojciec a wraz z nim umarła cząstka mojego dzieciństwa, moich przekonań, wierzeń i snów.” Idrissou Mora-Kpaï wraca do Beninu po dziesięciu latach nieobecności, by odwiedzić bliską rodzinę. Zupełnie niespodziewanie, wizyta stanie się okazją do bliższego poznania kobiety, której dotychczasowym zajęciem było usługiwanie mężowi. Matka, odziedziczywszy po mężu tytuł królewski, stała się autorytetem w społeczności Wassangari. Razem z drugą żoną zmarłego zmieniają obraz idealnego ojca, który młody filmowiec nosi w pamięci. W sposób bezpośredni i trzeźwy, nie pozbawiony humoru, dwie kobiety odkrywają przed reżyserem oblicza patriarchalnego systemu, którego ofiarami były także jego siostry i siostrzenice.

Idrissou Mora-Kpaï/ Benin - ur w 1967 roku w Beninie. Po studiach w Cotonou wyjechał do Berlina i podjął studia w Wyższej Szkole Filmowej Babelsberg. Odbył staż w Dyrekcji Produkcji Filmowej w Ouagadougou i brał udział w wielu realizacjach filmowych. Si-Gueriki to jego pierwszy film dokumentalny. Ważniejsze filmy: Auslander, 1995, krótkometrażowy film fabularny, Fugace, 1996, krótkometrażowy film fabularny

reżyseria: Katy Léna Ndiaye, scenariusz: Katy Léna Ndiaye, zdjęcia: Herman Bertiau, dźwięk: Lassina Siribié,

montaż: Simon Backès, muzyka: Erwin Vann. Produkcja: Néon Rouge Productions (Belgia), przy wsparciu

Agence Intergouvernementale de la Francophonie (Międzynarodowa Agencja do spraw Frankofonii)

Grand prix jury – Festiwal Filmowy w Saint Denis - Reunion 2004, Wyróżnienie jury – Festiwal Vues

d’Afrique, Montreal 2004, Wyróżnienie jury – Festiwal Filmowy, Abidżan 2004

Kobiety Kassena, zamieszkujące Burkina Faso tuż przy granicy z Ghaną, tworzą malowidła ścienne, wysoko cenione ze względu na piękno i harmonię barw. Katy Lena Ndiaye konfrontuje tradycję i nowoczesność portretując trzy stare kobiety i ich « wnuczkę », której zdradzają tajniki technik używanych od pokoleń.Autorka stworzyła film o wyważonej estetyce, prawdziwy portret artystycznej społeczności, w którym pobrzmiewa pytanie o przekazywanie tradycji, o edukację i pamięć w Afryce doby transformacji.

Katy Léna Ndiaye/ Senegal - ur w 1968 roku w Senegalu. Jako dziecko zamieszkała z rodzicami we Francji.

Od ponad 10 lat jest dziennikarką w Brukseli. Traces, empreintes de femmes to jej debiut filmowy.

reżyseria: Jean-Marie Teno, scenariusz: Jean-Marie Teno, zdjęcia: Jean-Marie Teno, Moussa Diakite, dźwięk:

Lardia Thiombiano, montaż: Christiane Badgley, muzyka: Brice Wassy, produkcja: Les Films du Raphia, ZDF,

Grand prix komunikacji międzykulturowej, Festiwal Vues d’Afrique, Montreal 2000, Oficjalna selekcja

Latem 1998 roku, Jean-Marie Teno przyjeżdża na wakacje do kraju swojego dzieciństwa – Kamerunu. Podróż z miasta Yaoundé do wioski Bandjoun, w której autor spędzał niegdyś wakacje, staje się okazją do subiektywnej, dobrze udokumentowanej i pełnej ironii analizy sytuacji w kraju. Każde kolejne spotkanie jest pretekstem do ukazania niedbalstwa urzędów i fascynacji mieszkańców „importowaną” z Europy nowoczesnością, nieprzystającą do afrykańskich realiów i tradycji. „Szkoła nauczyła nas gardzić symbolami naszej kultury i językiem naszych przodków” – zauważa reżyser ze smutkiem. W poszukiwaniu nowego modelu życia dla Afryki, reżyser zwraca się w kierunku nowoczesności, która byłaby dostępna dla większej liczby osób i umożliwiła mieszkańcom jego kraju ponowne zwrócenie się ku własnej kulturze.

Jean-Marie Teno/ Kamerun - ur w 1954 roku w Famleng. Studiował komunikację audiowizualną na

uniwersytecie w Valenciennes. Pracował jako krytyk filmowy dla Buana Magazine, a także jako montażysta

programów telewizyjnych w latach 1985 – 1997. W 1984 roku zrealizował swój pierwszy film dokumentalny.

Większość jego filmów powstaje w Kamerunie. Ważniejsze filmy : Fièvre Jaune - Taximan, 1985,

krótkometrażowy film fabularny, Hommage, 1985, krótkometrażowy film dokumentalny, La gifle et la caresse,

1986, krótkometrażowy film fabularny, Bikutsi Water Blues L’eau de misère, 1988, pełnometrażowy film

fabularny, Le Dernier voyage, 1990, krótkometrażowy film fabularny, Mister Foot, 1991, krótkometrażowy

film dokumentalny, Afrique, je te plumerai, 1992, pełnometrażowy film dokumentalny, La Tête dans les

nuages, 1994, krótkometrażowy film dokumentalny, Clando, 1996, pełnometrażowy film fabularny, Chef !,

1999, pełnometrażowy film dokumentalny, Le Mariage d’Alex, 2003, średniometrażowy film dokumentalny

reżyseria: Dumisani Phakathi, scenariusz: Dumisani Phakathi, zdjęcia: Dumisani Phakathi, Matthys Mocke

montaż: Vuyani Sondlo, produkcja: Day Zero Film and Video, Steps for the Future, przy wsparciu CNC,

Nagroda specjalna jury – Międzynarodowy Festiwal Filmów Dokumentalnych i Krótkometrażowych, Ismailia Egipt 2002

„Słyszałem, że co druga osoba z mojego pokolenia zarazi się wirusem HIV przed trzydziestym rokiem życia”. Dumisani Phakathi powraca na ulice swego miasta w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie o życie w dobie AIDS. Wędrując z kamerą w dłoni, zaczepia przypadkowych ludzi, inicjuje także dyskusje z odnalezionymi przyjaciółmi z dzieciństwa i w żywym, ostrym stylu skłania ich do mówienia.

„Wa N’wina to list miłosny, napisany z myślą o mojej ulicy i mieszkańcach Soweto. To metoda zwalczania panującego katastrofizmu, mój własny sposób na pokazanie, że ludzie to jednostki a nie cyfry w statystykach. To także afirmacja woli przetrwania w czasach AIDS”

Dumisani Phakathi/ Afrique du Sud - ur w 1977 roku w Soweto. Pracował w dużym afrykanerskim

dzienniku, jednocześnie stawiając pierwsze kroki w produkcji audiowizualnej. Realizował autorski program

zajmujący się problematyką młodzieżową. W 1996 roku zainteresował się teatrem. Po ukończeniu kursów

sztuki dramatycznej został aktorem. Od 1999 roku, dzięki filmom dokumentalnym, fabularnym i

krótkometrażowym, podejmującym głównie tematykę związaną z AIDS, uznawany jest za zawodowego

reżysera. Ważniejsze filmy: Rough Ride, 1998, krótkometrażowy film dokumentalny, Old Wives Tale, 1999,

krótkometrażowy film fabularny, Christmas With Granny, 2000, krótkometrażowy film fabularny, Ho Ea Rona,

2001, krótkometrażowy film dokumentalny (Kolekcja Steps for the future), Waiting for Valdez, 2002,

krótkometrażowy film fabularny, Lâche-moi, j’ai 51 frères et sœurs, 2004, pełnometrażowy film dokumentalny

reżyseria: Ousmane William Mbaye, scenariusz: Ousmane William Mbaye, zdjęcia: Ousmane William Mbaye

dźwięk: Ousmane William Mbaye, Myriam Rene, montaż: Laurence Attali, muzyka: Seydina Insa Wade

Produkcja: Les Films Mame Yande (Dakar), Autoproduction. Nagroda dla najlepszego filmu dokumentalnego

Inicjator senegalskiego folku, Seydina Insa Wade, był w latach siedemdziesiątych niekwestionowaną gwiazdą. W latach osiemdziesiątych wyjechał do Francji. Występował w klubach jazzowych, popadając w zapomnienie we własnym kraju. Gdy uświadomił sobie, że młode pokolenie Senegalczyków prawie go nie zna, postanowił wrócić do Dakaru i nagrać tam płytę. Przez 2 lata Ousmane William Mbaye towarzyszył artyście z kamerą w jego powrocie do kraju. Przyjaźń, jaka zrodziła się między mężczyznami, zaowocowała wyważonym i osobistym portretem wielkiego muzyka: ze zwierzeń i piosenek wyłania się człowiek o wielu obliczach, w nieustannym ruchu.

Ousmane William Mbaye/ Senegal - ur w 1952 roku w Paryżu. Studiował w Conservatoire Libre du Cinéma

Français i na Uniwersytecie Paris VIII Vincennes. Próbował wszystkich zawodów związanych z filmem. Po

przyjeździe do Senegalu zajął się reżyserią. W latach 1990 – 1997 był koordynatorem festiwalu Rencontres

Cinématographiques (RECIDAK) w Dakarze. Ważniejsze filmy: L’Enfant de Ngatch, 1979, krótkometrażowy

film fabularny, Pain sec Dunde Yakaar, 1983, krótkometrażowy film fabularny, Dakar Clando, 1988,

krótkometrażowy film fabularny, Dial-Diali Femmes,1991, krótkometrażowy film dokumentalny

reżyseria: Michael Raeburn, scenariusz: Michael Raeburn, zdjęcia: Michael Raeburn, Ed Maplanga

dźwięk: Davina Rodrigues, montaż: Justin Krish, Maureen Mazurek, muzyka: Eve Belus

Produkcja: Tact Production, Arte France przy wsparciu CNC (Cosip) et i Procirep-Angoa

Michael Raeburnoku powraca w swym filmie do wydarzeń, które w 2000 roku pogrążyły Zimbabwe w chaosie i kryzysie społeczno-ekonomicznym. Reżyser, dawniej zaangażowany w wyzwolenie Rodezji u boku Roberta Mugabe, ukazuje drogę człowieka, który, po 15 latach walk i zamieszek, zwyciężył Brytyjczyka Iana Smitha i zajął stanowisko prezydenta.

Opierając się na opowieściach dawnych towarzyszy walk, członków opozycji i wiernych zwolenników prezydenta Mugabe, reżyser odsłania mechanizmy, które doprowadziły Zimbabwe do kryzysu i rozlicza się z własnymi złudzeniami.

Michael Raeburn/ Zimbabwe – Wielka Brytania - ur w Kairze w 1948 roku. Dzieciństwo spędził w Zimbabwe. Po otrzymaniu magisterium z literatury francuskiej w Londynie, kontynuował studia w Aix-en-Provence i w IDHEC w Paryżu. Tworzy filmy w Wielkiej Brytanii, Francji i Zimbabwe. Najważniejsze filmy:

Rhodesia Countdown, 1969, średniometrażowy film fabularny, The plastic shamrock, 1973, pełnometrażowy

film fabularny, Le Mouvement Mouvement, 1975, pełnometrażowy film dokumentalny The is Rene / It’s in my

blood / This game of old, 1975, krótkometrażowy film dokumentalny, Beyond the plains where Mas was born,

1976, pełnometrażowy film fabularny, Histoire exemplaire d’un Africain ordinaire, 1977, średniometrażowy

film dokumentalny, Requiem for a village, 1978, pełnometrażowy film fabularny, The Grass is singing, 1981,

pełnometrażowy film fabularny, Under African skies, 1988, średniometrażowy film dokumentalny, Jit, 1991,

pełnometrażowy film fabularny, Soweto, 1991, pełnometrażowy film fabularny Home Sweet Home (współpraca

Pokaz filmu „Śląski Dziki Zachód” autorstwa znanej niemieckiej dokumentalistki Ute Badury odbędzie się 18 lipca w kinie ATOM

Pierwszy pokaz tego dokumentu odbył się w Kopańcu za sprawą Stowarzyszenia Kopaniec. To właśnie mieszkańcy tej wsi, dawni i obecni, są bohaterami filmu Badury.
Niemiecka ekipa filmowa pracowała w Kopańcu przez ponad trzy lata. W tym czasie nagrano blisko dziewięć godzin materiału zdjęciowego. Ciekawość gotowym filmem w miejscu jego powstawania wzrosła gwałtownie po berlińskiej prapremierze obrazu, która miała miejsce w październiku ubiegłego roku w prestiżowej sali Akademii Sztuki. Tam film Badury odebrano jako znaczące wydarzenie.
„Śląski Dziki Zachód” jest niełatwą próbą rozliczenia się z powojenną historią Dolnego Śląska. Opowiada o Polakach przesiedlonych ze wschodu na zachodnie „ziemie odzyskane” i Niemcach, których wygnano z tych terenów, by zrobić miejsce nowym mieszkańcom. Mówi wreszcie o młodych ludziach z Polski i Niemiec, którzy niedawno postanowili się tu osiedlić i budować nową przyszłość pozbawioną historycznych pretensji. To film o ludzkich, często tragicznych losach i próbie pogodzenia się z historią.

FRANCUSKIE RENDEZ-VOUS
W kinie ATOM

Już czwarty rok kontynuujemy stałą współpracę z Ambasadą Francji i Alliance Francaise we Wrocławiu. Wspólnie prezentujemy cykl filmów francuskich pod nazwą "Francuskie Rendez-Vous". W każdy pierwszy piątek miesiąca widzowie kina ATOM będą mogli zapoznać się z najwybitniejszymi filmami francuskich twórców, również z tymi które nie były prezentowane w Polsce. Obok filmów starszych pojawią się filmy premierowe. Filmy będzie również można oglądać w wersji oryginalnej dla grup zorganizowanych.

VAN GOGH
Reżyseria: Maurice Pialat
1991, 158’
Obsada: Jacques Dutronc, Alexandra London, Gérard Séty, Bernard Le Coq, Corinne Bourdon...

W filmie Maurice'a Pialat oglądamy ostatnie dwa miesiące życia Vincenta Van Gogha. W maju 1890 roku słynny artysta po opuszczeniu zakładu psychiatrycznego osiadł w podparyskiej wiosce Auvers-sur-Oise. Mieszka w gospodzie państwa Ravoux i pod czujną opieką doktora Gacheta próbuje odzyskać równowagę i skupić się na malarstwie. Stale odwiedza go brat Theo, z którym Vincent nieustannie się spiera i godzi. Jego ówczesne życie to wiejskie krajobrazy, pełne nasyconych kolorów, które sprawiają, że sięga po farby, alkohol, którym leczy lęk przed nawrotem choroby i kobiety.

Maurice Pialat koncentrując się na ostatnich dniach życia wielkiego malarza pokazuje twórcę zmagającego się z brakiem wolności, z niemożnością pogodzenia sztuki z życiem; artystę, który umrze nie zyskawszy uznania. Jacques Dutronc za kreację tytułowej roli otrzymał w 1992 roku Cesara dla najlepszego aktora.
powrót

"Być może pędzimy jako gatunek ku zagładzie, ale nie traćmy nadziei. To piękny pęd, warto popatrzeć.

reżyseria Godfrey Reggio scenariusz Alton Walpole, Godfrey Reggio,zdjęcia Ron Fricke muzyka Philip Glass. USA 1983, 87 min.

ko.yaa.nis.katsi - w języku indian Hopi oznacza 'zwariowane życie', życie poza równowagą. Spojrzenie
z dystansu na naszą cywilizację.

Film został nakręcony w 1982 roku. Tytuł: "Koyaanisqatsi" to słowo pochodzące z języka indian Hopi, które oznacza "życie szalone, życie w pędzie, życie, które trzeba zmienić". W filmie nie pojawia się żaden komentarz, nie ma narratora. Bohaterem filmu jest nasza planeta - Ziemia. W filmie pokazane są dwa rodzaje obrazów - zdjącia przyrody i miast. Zdjęcia były robione na terenie Stanów Zjednoczonych, a zdjęcia miasta, to obrazy z Nowego Jorku. Kamera inaczej pokazuje przyrodę, a inaczej miasto. Nad dzikimi, niezamieszkanymi przez człowieka obszarami kamera "przelatuje", ujęcia są długie, obraz jest spokojny. Przyroda jest statyczna, niezmienna. Miasto to dynamika, ciągła zmiana
i ruch, chaos, pęd, strumień ludzi i samochodów. Obrazy zmieniają się szybko, coraz szybciej. Jednak pojawia się także powolny lot kamery nad miastem, Obraz miasta z lotu ptaka przekształca się w obraz mikroprocesorów. Miasto także pokazane jest poprzez spokojne ujęcia, zwolnione tempo filmowania. Wszystkim tym obrazom towarzyszy niesamowita muzyka autorstwa Philipa Glassa. Ostatnie ujęcie pokazuje indiański rysunek na skalnej ścianie. Temu ujęciu towarzyszy spokojna muzyka i śpiew chóru męskiego, który powtarza jedną tylko frazę: "koyaanisqatsi". Przed napisami końcowymi pojawia się tekst (po niemiecku!), słowa pochodzące prawdopodobnie od indian Hopi, mówiące, że wydobywanie darów Ziemi może się odwrócić przeciw nam, aż pewnego dnia spadnie z nieba naczynie wypełnione popiołem i wszystko pogrzebie. Słowa te nawiązują do przedostatniego ujęcia filmu, które pokazuje katastrofę Challengera i spadanie jednej z jego cząści na ziemię.

reżyseria Godfrey Reggio scenariusz Ken Richards (III), Godfrey Reggio zdjęcia Graham Berry, muzyka Philip Glass. USA 1988, 90 min.

Powaqqatsi to sekwencja zdjęć nakręconych w Azji, Afryce i Ameryce Południowej. W pierwszej części filmu pokazane są obrazy "dziewiczego" i nieskażonego jeszcze zachodnią cywilizacją świata. Ten obraz jest później skonfrontowany z wielkimi zatłoczonymi aglomeracjami Azji i Ameryki Południowej, slamsami i zanieczyszczeniami. Tytuł filmu oznacza w indiańskim języku Hopi istotę, która by podążać dalej pochłania życiowe siły innych.

Film powstał na fali sukcesu poprzedniego dzieła duetu Reggio - Glass, Koyaanisqatsi. Tym razem Reggio opuścił Stany Zjednoczone i poszukiwaniu intrygujących obrazów przejechał Azję, Afrykę
i Amerykę Połundiową. Film składa się dziesiątek scen, często zmontowanych zasadą Eisensteinowskiego kontrapunktu i składa się właściwie z dwóch części.
W pierwszej Reggio przedstawia świat niemal nietknięty zachodnią cywilizacją, tradycyjne połowy i praktyki rolnicze. W drugiej części zderza go
z wyrastającymi miejskimi molochami Azji i Ameryki Południowej, napływającą kulturą konsumpcyjną, telewizją, zanieczyszczeniami i slumsami. Powaqqatsi jest filmem bardziej intymnym, kontemplacyjnym od swego poprzednika. Często skupia się na jednostkowych twarzach filmowanych postaci, zwolnionymi ujęciami celebruje proste ludzkie czynności. Zaczynająca dominować w drugiej części filmu cywilizacja sygnalizuje koniec mniejszych, tradycyjnych kultur, prowadzi ku obrazom zatłoczonych, zaśmieconych i zadymionych slumsów Trzeciego Świata - tytuł filmu oznacza w indiańskim języku Hopi istotę, która by podążać dalej pochłania życiowe siły innych. Przesłanie filmu jest więc dosyć czytelne, choć wybrane sceny i ich zestawienie nie robi już tak piorunującego wrażenia jak w Koyaanisqatsi. Również muzyka Glassa, tym razem oparta często o rytmy Wschodu i nieco mniej minimalistyczna nie podkreśla już tak mocno obrazu, choć jest równie piękna jak suita do poprzedniego filmu. Co najważniejsze jednak, Powaqqatsi mimo swojego szybkiego tempa, ciągłych zmian filmowanych kultur, ich społeczeństw, tego kalejdoskopu twarzy i światów, jest filmem niezwykle ludzkim.

reżyseria Godfrey Reggio scenariusz Philip Glass, Godfrey Reggio zdjęcia Russell Lee Fine muzyka Philip Glass. USA 2002, 89 min.

Trzecia część kultowej, uznanej przez krytyków trylogii Godfreya Reggio
i Philipa Glassa. Po "Koyaanisqatsi" (film zdobył nagrodę Los Angeles Film Critics Association), pokazującym szaleństwo świata i "Powaqqatsi", ukazującym życie w transformacji, powstała trzecia część "Naqoyqatsi" - świat w stanie wojny. "Naqoqatsi" wykorzystuje oszałamiające wiązki obrazów oraz technikę by zaprezentować piękny i poruszający obraz rozwoju relacji ludzi z naturą
i technologią.

Reżyseria: Ron Fricke;Scenariusz: Constantine Nicholas, Genevieve Nicholas;Zdjęcia: Ron Fricke;Muzyka: Dead Can Dance, Lisa Gerrard, David Hykes

Słowo „baraka” to w starodawnym jezyku Sufi „błogosławieństwo, oddech, esencja życia dająca początek ewolucji”. Mistrzowsko zrealizowany film, oddaje w przeplatających się ujęciach piękno i siłę natury.

„Baraka” to rodzaj niewerbalnej filmowej refleksji, próba pokazania naszej planety odkrywająca naturalne piękno różnych miejsc świata, ukazująca stan ludzkiej duchowości. „Baraka” pokazuje cud narodzin, życia i śmierci, a także skłonnośċ ludzi do samodestrukcji.

Les quatre cent coups/ 400 batów
1959, 93'
Francja Reż. Francois Truffaut
Pełnometrażowy debiut jednego z najwybitniejszych przedstawicieli francuskiej nowej fali, pierwszy z pięcioczęściowego cyklu film z tym samym, młodym bohaterem. Akcja rozgrywa się w Paryżu. Trzynastoletni Antoine (Jean-Pierre Leaud) nie znajduje zrozumienia u rodziców - słabowitego ojca interesującego się tylko samochodami oraz matki nie poświęcającej mu uwagi. W szkole także nie czuje się dobrze, a jego życie, pozbawione zasad powoduje konflikty z dorosłymi. Marzeniem chłopca jest ucieczka nad morze. W tym celu, wraz z jedynym przyjacielem kradnie maszynę do pisania, lecz jego czyn zostaje odkryty. Nagroda za reżyserię na festiwalu w Cannes, nominacja do Oscara za scenariusz. Część krytyków dopatrywała się w filmie autobiograficznych wątków z życia reżysera.

Le dernier métro/ Ostatnie metro
1980, 130'

Francja Reż. Francois Truffaut
Film rozgrywa się na tle hitlerowskiej okupacji Francji podczas drugiej wojny światowej. Aktorka Marion Steiner przejęla od swego męża, Lucasa, kierownictwo teatru na Montmartrze. Powszechnie sądzi się, że ten niemiecki Żyd przebywa na emigracji w Ameryce Południowej, lecz w rzeczywistości ukrywa się w piwnicach teatru i daje żonie wskazówki co do realizacji nowego przedstawienia. Do tej inscenizacji zostaje zaangażowany młody aktor, Bernard Granger, który zakochuje się w Marion...

La femme d'a côté/ Kobieta z sąsiedztwa
1981, 106'

Francja Reż. Francois Truffaut
Przedmieścia Grenoble. Bernard Coudray (Gerard Depardieu) i Arlette (Michele Baumgartner) prowadzą szczęśliwe małżeńskie życie, pozbawione trosk i większych napięć. Sytuacja zmienia się diametralnie, gdy po sąsiedzku wprowadza się małżeństwo Filipa (Henri Garcin) i Matyldy (Fanny Ardant). Okazuje się, że ona i Bernard byli kiedyś kochankami. W mężczyźnie niemal natychmiast odżywają dawne wspomnienia, a co za tym idzie głębokie uczucia. Nowa lokatorka nie chce jednak wracać do przeszłości, obawia się że wpłynie to niekorzystnie na jej związek z dużo starszym od siebie mężem. Dla niej znajomość z Bernardem jest już zamkniętym rozdziałem.

François Truffaut
BIOGRAFIA

Urodził się 6 lutego 1932 roku w Paryżu.

Filmem zainteresował się w wieku lat 7, gdy zaczął namiętnie bywać w kinie. W 1947 roku zapisał się do klubu filmowego, gdzie spotkał Andre Bazina, autorytet we francuskiej krytyce. Stał się on odtąd jego protektorem. W 1953 ukazały się jego pierwsze krytyki w "Les Cahiers du Cinema". W 1954 na próbę Truffaut reżyseruje swój pierwszy film krótkometrażowy. Dwa lata później zostaje asystentem Roberto Rosselliniego. W 1957 założył własną firmę produkcyjną "Les Films du Carrosse". W 1959 r. sukces jego pełnometrażowego debiutu "400 batów" stał się zaczątkiem francuskiej nowej fali. Od tego momentu Truffaut stał się jednym z najpopularniejszych francuskich reżyserów na świecie. Do jego największych sukcesów zalicza się filmy: "Jules i Jim" (1961), "Gładka skóra" (1964), "Skradzione pocałunki" (1968), "Noc amerykańska" (1973), "Miłość Adeli H." (1975) i "Ostatnie metro" (1980). Tematyka ich obraca się wokół namiętności, kobiet, dzieciństwa i wierności.

Zmarł na raka 21 października 1984 roku w Paryżu.

FILMOGRAFIA:

Reżyser:
1983: Byle do niedzieli (Vivement dimanche!)
1983: Nareszcie niedziela! (Vivement dimanche!)
1981: Kobieta z sąsiedztwa (Femme d'a côté, La)
1980: Ostatnie metro (Dernier métro, La)
1979: Uciekająca miłość (Amour en fuite, L')
1978: Zielony pokój (Chambre verte, La)
1977: Człowiek, który kochał kobiety (Homme qui aimait les femmes, L')
1976: Kieszonkowe (Argent de poche, L')
1975: Miłość Adeli H. (L' Histoire d'Adele H.)
1973: Noc amerykańska (Nuit américaine, La)
1972: Taka ładna dziewczyna (Une belle fille comme moi)
1971: Dwie Angielki i kontynent (Deux anglaises et le continent, Les)
1970: Dzikie dziecko (L' Enfant Sauvage)
1970: Małżeństwo (Domicile conjugal)
1969: Syrena z Missisipi (Sirene du Mississippi, La)
1968: Skradzione pocałunki (Baisers voles)
1967: Panna młoda w żałobie (Mariée était en noir, La)
1966: Fahrenheit 451
1964: Gładka skóra (Peau douce, La)
1962: Miłość dwudziestolatków (Amour a vingt ans, L')
1962: Antoine et Colette
1961: Jules i Jim (Jules et Jim)
1961: Historia wody (Une histoire d'eau)
1960: Strzelajcie do pianisty! (Tirez sur le pianiste!)
1960: Tire-au-flanc 62
1959: Czterysta batów (Quatre cents coups, Les)
1957: Łobuzy (Mistons, Les)
1955: Odwiedziny (Une visite)
Scenarzysta:
1988-1989: Mały złodziej (Petite voleuse, La)
1983: Byle do niedzieli (Vivement dimanche!)
1983: Do utraty tchu (Breathless)
1981: Kobieta z sąsiedztwa (Femme d'a côté, La)
1980: Ostatnie metro (Dernier métro, La)
1979: Uciekająca miłość (Amour en fuite, L')
1978: Zielony pokój (Chambre verte, La)
1977: Człowiek, który kochał kobiety (Homme qui aimait les femmes, L')
1976: Kieszonkowe (Argent de poche, L')
1975: Miłość Adeli H. (L' Histoire d'Adele H.)
1973: Noc amerykańska (Nuit américaine, La)
1972: Taka ładna dziewczyna (Une belle fille comme moi)
1971: Dwie Angielki i kontynent (Deux anglaises et le continent, Les)
1970: Dzikie dziecko (L' Enfant Sauvage)
1970: Małżeństwo (Domicile conjugal)
1969: Syrena z Missisipi (Sirene du Mississippi, La)
1968: Skradzione pocałunki (Baisers voles)
1967: Panna młoda w żałobie (Mariée était en noir, La)
1966: Fahrenheit 451
1964: Gładka skóra (Peau douce, La)
1964: Mata Hari, agent H-21 (Mata-Hari)
1962: Miłość dwudziestolatków (Amour a vingt ans, L')
1961: Jules i Jim (Jules et Jim)
1961: Historia wody (Une histoire d'eau)
1960: Strzelajcie do pianisty! (Tirez sur le pianiste!)
1960: Tire-au-flanc 62
1960: Do utraty tchu (A bout de souffle)
1960: Me faire ça moi
1959: Czterysta batów (Quatre cents coups, Les)
1958: Les Surmenés
1957: Łobuzy (Mistons, Les)
1955: Odwiedziny (Une visite)
Aktor:
2000: Roberto Rossellini: Frammenti e battute jako on sam (materiały archiwalne)
1978: Zielony pokój (Chambre verte, La) jako Julien Davenne
1977: Bliskie spotkania trzeciego stopnia (Close Encounters of the Third Kind) jako Claude Lacombe
1977: Człowiek, który kochał kobiety (Homme qui aimait les femmes, L') jako Mężczyzna na pogrzebie
1973: Noc amerykańska (Nuit américaine, La) jako Ferrand
1971: Dwie Angielki i kontynent (Deux anglaises et le continent, Les) jako Narrator
1970: Dzikie dziecko (L' Enfant Sauvage) jako doktot Jean Itard
1970: Henri Langlois jako François Truffaut
1970: Małżeństwo (Domicile conjugal) jako Marchand de journeaux, głos
1960: Tire-au-flanc 62
1959: Czterysta batów (Quatre cents coups, Les) jako człowiek w wesołym miasteczku
1956: Le Coup du berger
Producent:
1970: Enfance nue, L'
1960: Tire-au-flanc 62
powrót

Przesłuchanie w noc sylwestrową
Garde a vue

W noc sylwestrową inspektor Gallien przesłuchuje wziętego prawnika, Jerome'a Martinaud, podejrzanego o zgwałcenie i zamordowanie dwóch dziewczynek. W trakcie coraz bardziej emocjonalnego dochodzenia wychodzi na jaw pustka małżeńskiego życia przesłuchiwanego, a kameralny kryminał przeradza się w przejmującą psychodramę, zwłaszcza gdy na posterunek przybywa pani Martinaud. Film nagrodzono czterema Cezarami w 1982 roku: za pierwszoplanową rolę męską dla Michela Serrault'a, drugoplanową rolę męską dla Guy'a Marchanda, scenariusz i montaż, oraz czterema nominacjami do tej nagrody: za najlepszy film francuski, reżyserię, zdjęcia i dźwięk.
Francja 1981, 86 min.
reżyseria Claude Miller scenariusz Michel Audiard, Jean Herman, Claude Miller zdjęcia Bruno Nuytten muzyka Georges Delerue na podstawie: powieści "Pranie mózgu" Johna Wainwrighta

L.627

Francja 1992 145 min.
reżyseria Bertrand Tavernier scenariusz Michel Alexandre, Bertrand Tavernier zdjęcia Alain Choquart muzyka Philippe Sarde scenografia Guy-Claude François

Sprawa Marcorelle'a
L'affaire Marcorelle

Sędzia Francois Marcorelle, za młodu rewolucjonista, zostaje oskarżony o popełnienie morderstwa. Później poznaje Agnieszkę, Polkę, która zaprasza go do swojego mieszkania. Tam dochodzi do awantury z ojcem dziewczyny, któremu sędzia rozbija na głowie butelkę. Ojciec pada martwy. Czy Marcorelle jest mordercą? Na te pytanie musi odpowiedzieć widz. Akcja utworu umiejscowiona jest na pograniczu rzeczywistości i snu i nigdy nie wiemy, które z oglądanych wydarzeń miały miejsce w filmowej rzeczywistości, a które jedynie w wyobraźni bohatera.
Francja 2000 94 min.
reżyseria Serge Le Péron scenariusz Serge Le Péron zdjęcia Ivan Kozelka muzyka Antoine Duhamel

1. Agnes und seine Brüder ("Agnieszka i jego bracia"; Niemcy 2004, rezyser: Oskar Roehler; 111 min) /
8cht/8siem; Niemcy 1997; Charley Stadler & Fred G. Eger; 7:20 min; wersja oryg., napisy angielskie

2. Kroko ("Kroko"; Niemcy 2003, rezyser: Sylke Enders; 96 min) /
Abhaun!/Uciec!; Niemcy 2004; Christoph Wermke; 9:30 min; wersja oryg., napisy angielskie

3. Der Glanz von Berlin ("Blysk Berlina"; Niemcy 2001, rezyser: Judith Keil, Antje Kruska; 84 min) /
Taschenorgan/Narzad w kieszeni; Niemcy 2000; Carsten Strauch; 11 min.; wersja oryg., napisy angielskie

4. Mein Bruder der Vampir ("Moj brat wampir"; Niemcy 2001, rezyser: Sven Taddiken; 89 min) /
Dangle; Niemcy, Anglia 2003; Philip Traill; 5:54 min.; bez dialogow

5. Sommersturm ("Letnia burza"; Niemcy 2004, rezyser: Marco Kreuzpaintner; 98 min) /
Femme; Niemcy 1996; Donald Kraemer; 4:40 min.; bez dialogow

POKAZ 1-SZY
Lichtspiel Opus 1, Walter Ruttmann, 1919-21, 10’
Diagonalsinfonie, Viking Eggeling, 1923, 10’
Rhythmus 21, Hans Richter, 1921/24, 3’
Rhythmus 23, Hans Richter, 1923/ 24, 3’
Opus 2, Walter Ruttmann, 1922, 3’
Opus 3, Walter Ruttmann, 1923, 4’
Opus 4, Walter Ruttmann, 1923-35, 4’
Falkentraum, Walter Ruttmann, 1923, 1’
Das Wunder, Walter Ruttmann, 1925, 3’
Studien von Graeff (NIE MAM DANYCH, COŚ KRÓTKIEGO)
Kipho, Guido Seeber, 1925, 10’
Das Geheimnis der Marquise, Lotte Reiniger, 1922 ?, 3’

CZAS PROJEKCJI: OKOŁO 60 MINUT

POKAZ 2-GI
Filmstudie, Hans Richter, 1926, 4’
Vormittagsspuk, Hans Richter, 1927/28, 10’
Inflation, Hans Richter, 1927/28, 3’
Alles dreht sich, alles bewegt si, Hans Richter, 1929, 4’
Zweigroschenzauber, Hans Richter, 1928/29, 3’
Everyday, Hans Richter, 1929, 30’

CZAS PROJEKCJI: 54 MINUTY

POKAZ 3-CI
Berlin, die Sinfonie der Großstadt, Walter Ruttmann, 1927, 65’

CZAS PROJEKCJI: 65 MINUT

POKAZ 4-TY:
Melodie der Welt, Walter Ruttmann, 1929, 55’
Wachsexperimente, Oskar Fischinger, 1921/26, 4’
Seelische Konstuktionen, Oskar Fischinger, 1926/30, 9’
München-Berlin-Wanderung, Oskar Fischinger, 1927, 3’
R 1 – ein Formspiel, Oskar Fischinger, 1927 ?, 2’

CZAS PROJEKCJI: 73 MINUTY

POKAZ 5-TY:
In der Nacht, Walter Ruttmann, 1931, 10’
Studie 5, Oskar Fischinger, 1930, 3’
Studie 7, Oskar Fischinger, 1930/31, 3’
Studie 8, Oskar Fischinger, 1931, 4’
Kreise, Oskar Fischinger, 1933, 2’
Muratti greift ein, Oskar Fischinger, 1934, 3’
Komposition in Blau, Oskar Fischinger, 1934/35, 4’
Allegretto, Oskar Fischinger, 1936, 3’
Studie 9, Oskar Fischinger, 1931, 3’
Studie 10, Oskar Fischinger, 1930-32, 4’
Studie 11, Oskar Fischinger, 1931/32, 4’
Studie 12, Oskar Fischinger, 1932, 5’
Motion Painting Nr. 1, Oskar Fischinger, 1947, 11’
Lichtspiel schwarz weiß grau, Laszlo Maholy-Nagy, 1930, 6’
Tonband „Weekend“, Walter Ruttmann, BRAK WIĘCEJ DANYCH

CZAS PROJEKCJI: OKOŁO 65 MINUT

Tytuł	Pt 17	So 18	N 19	Pn 20	Wt 21	Śr 22	Cz 23
Fala	11.30; 19.00	21.00	19.00	21.00	19.15	21.00	21.00
Cztery minuty		16.45			15.30	19.00	23.00
A na koniec przyszli turyści			21.00	23.00		14.00
Graficiarze	17.30		14.00	19.30
Free Rainer	21.00	18.45	22.30
Lisi na lodzie	23.15	11.45	12.30		23.00	23.00	19.30
Sissi opowieść o prawdziwej księżniczce					21.15